Zeszyt Zeszycik, Arczi4x

Czasem jednak poczucie osamotnienia - jak kwas wylewający się z butelki - może mimowolnie wyżreć ludzkie serce i w końcu je rozpuścić.

Życie.
To kolekcja wspomnień, wiele krętych dróg (Cleo- Introdukcja) mogących nas zaprowadzić do każdego obranego w nim celu. Najmniejszego marzenia, najpokorniejszej myśli, najpobożniejszej prośby. Nie możemy od lat znaleźć na nie idealnego przepisu choć wiele jest rad, każda inna, tyle w nich sprzeczności. Jest to zbyt trudny algorytm do wyliczenia dla ludzkości ale to właśnie dodaje tej grze uroku!

Wszystko się może zdarzyć, gdy głowa pełna wiary (Anita Lipnicka- Wszystko się może zdarzyć) czegokolwiek mógłbyś nie zapragnąć zaczynając od najdrobniejszej "głupoty" po wyniosłe czyny, które mogą okazać się za moment nową rzeczywistością. Powoli każdy z nas realizuje plan, swoją Misję, która polega na odnalezieniu siebie, a co za tym idzie i Boga w Szczęściu.

Tak skomplikowane tytuły, nazewnictwa, specjalizacje wytworzone na poczet tak prostej i powtarzanej na co dzień idei. Każdy jest inny więc podejmujemy różne decyzje, mamy inne zachowania, przyzwyczajenia, marzenia i dzięki temu jesteśmy wyjątkowi, wszyscy razem i każdy z osobna. Nie ma sensu próbować być kimś innym niż się jest. To niepotrzebne marnowanie własnego życia. Możemy być nawet superbohaterami, czarodziejami, kosmitami, a wybieramy bycie kimś obcym. Udajemy w imię dumy czy zazdrości? Nie chcemy otworzyć oczu i zobaczyć czegoś więcej jak tylko własnego nieszczęścia. Bardzo ciężko nam dostrzec nawet cień pozytywu więc co to za życie..

Pozdrawiam,
Zajarana Życiem =)

Dopełnić chwilę, żeby niczego w niej nie brakowało...
To smak, którego się nie zapomina.

i wówczas
kiedy przemierzałam pierwszą połówkę
zjawiłaś się

na mojej krętej wyboistej drodze

i dobrze
dlaczego nie

nawet nie wiesz ile mi dała
ta wielka wspaniała znajomość

nie powiem
bo jeszcze nie nastał na to czas

zresztą
przecież już wiesz

uśmiechem dziękuję ci za nią

Mój drogi memu sercu ukochany. Wracałam dziś do naszych rozmów tak przeze mnie skurpulatnie zapominanych. Jak bardzo chciałeś kiedy ja nie chciałam, bałam się sama nie wiem czego, wbrew sobie odpychałam Ciebie. Dziś rok i 4 miesiące minęły a ja zapłonęłam miłością do Ciebie jakże gorącą i nieposkromioną. Niczego wprost Ci nie wyznałam, płakałam o poranku gdy serce ból rozrywał okrutnie. Teraz piszę i czuję że żecie ze mnie uchodzi, myśli rozbiegane Tobą tylko wypełnione. Miałam nadzieję, chciałam dla Ciebie przezwyciężyć każdy największy lęk wtedy ujrzałam zdjęcie z Nią, Tą, której nie znałam, ale serce moje poznało, że straciłam Ciebie. Modliłam się byś wrócił, być przypomniał sobie to wszystko co czułeś, jakże mam teraz żyć gdy wiem, że to ja wyrzuciłam ten klucz do oceanu. Błagałam i błagam byś drzwi wywarzyć zechciał,, bo usycham i tęknię, bez Ciebie umieram..
A

Nie mogę zasnąć, twoj szept woła mnie.
Szeptem twój krzyk, cicho pomocy wołając.
Uciekam do wspomnień tych złych,
uciekając w przeciwną stronę.
Nie umiem biec, nie umiem iść..
słyszę twoj ból, czujętwe łzy..
To tylko sen..

Z czasem człowiek wymięka, wiesz? przestaje się uśmiechać, ignoruje innych, nie daje sobie pomóc, przestaje komukolwiek ufać, zdaje sobie sprawę, że nie ma żadnej wartości.

nie oglądaj się za siebie
tam kłębią się wspomnienia, w których nie zawsze będziesz mógł się odnaleźć

czego mi brak? - Wszystkiego. Rozmów z nim, jego opowieści o tym, jak minął dzień. Brak mi jego chropawego ciemnego głosu, śmiechu, smsów na dzień dobry i dobranoc. Brak mi jego ciemnych pełnych miłości oczu i zapachu włosów i smaku oddechu. Brak mi wszystkiego. Brak mi poczucia jego istnienia, bo lepiej się czułam wiedząc, że on istnieje, że ktoś taki jak on istnieje. Przede wszystkim brak mi chyba tego, że wiedziałam, że znowu go zobaczę. Zawsze myślałam, że znowu go zobaczę..