Zatoka mego snu

zwłaszcza w takie noce jak ta
razi światło latarni

zaginając rzeczywistość

wiatr szepty wyrywa
z piersi niezłomnej
gdy smutek szlocha na okiennice

i słyszę - nie w czas
namiętności pomylone 
które milcząc tylko zrozumiesz

jak oddany przyjaciel
wciąż mi się w myślach przeciągasz 
gdy tak się dłużę

sama w sobie

spalamy się zimnym ogniem
w chwili stworzenia
tajemny człowiek

Inspi. Incognito

wyrwij cienie spod moich powiek
co bezszelestnie udają spojrzenia
i zaburzają rytm tęczy na niebie
w białe i czarne nie
do-widzenia

to wszystko bezsenność
robi z człowieka
sponiewierane gwiazdy na czole
nie świecą nam już
marzeniem

i czekam
słońce też nie lubi wstawać
chociaż wcale nie zasypia

Opuszczony dom przemówił

porzucili mnie
nikt nie zapala mi
światła
zrujnowali mnie
czas pokrył mnie kurzem
i siatką pajęczyn
oczy zamknięte
mam
od świtu do zmierzchu [...]

Tak najlepiej gdy każdy róg,
anieli czy diabli tętni tajemnicą,
czy ten cień to miłość?
Czy tam czeka wróg, może cud.

Może to tylko obwiędły krzew,
konar suchy, albo zwykły umysłu brud.
Dom bez duszy, bez wyrazu duch,
zagubiony w butelce, życia głód.

Kroki w uliczce, w której ktoś smutek w sobie gniótł,
ktoś ufny uśmiech niósł,
ktoś się potknął, kolana stłukł,
inny podał rękę - pomógł bo mógł.

Mgła chowa w sobie to, czego wzrok nie dopowie,
gęsta cisza przechadza się w głowie,
ponure światło latarni,
strach i nadzieja niech drogę podpowie.

Zazdroszczę drzewom mądrości...

każde inaczej piękne
z inną historią wzrastania

jedne zasiane przez wiatr wojny
inne z rąk człowieka życie otrzymały

przytulone do siebie
w braterskim gałęzi dotyku

w górę nieba wzrastają
bez waśni, wojen i podziałów

wespół z wiatrem i różnorodnym ptactwem
pieśnią chwalą Pana

ileż w nich pokory i zrozumienia
że kochać to być drzewem dla drzewa

a u nas tak często człowiek dla człowieka
człowiekiem być nie potrafi... ♥️

to gdzieś tam
co bije choć umarło
zwie się przedawnieniem
wszystkich wiosen na naszych dłoniach
zapachu którego pokochało słońce
zanim jeszcze wstało

to stare przepowiednie
zbolałego serca
w które nikt już nie wierzy
nawet późną nocą przy zamkniętych
oknach z kratami
własnego umysłu

a jednak coś spać nie daje
gdzieś kurczy się
rozszerza
zanika i powstaje na nowo
choć udawać by można było
że nigdzie już nie ma miłości

Wracamy wciąż do siebie
Jak poranione ptaki
Bez szans na uniesienie
Choć wciąż chcemy polecieć

Mosty popalone, łamią się nam skrzydła
I wszystko przypomina zapachy letnich nocy

Wczoraj Cię widziałam
Nie było drżenia dłoni
Moje serce było martwe
Już wszystko, jest za nami

Teraz, gdy wracamy
Na stare miejsca bytu
Słychać tylko ciszę
I poranione skrzydła

przyjdź
zapachem matczynej sukienki
do dzieci
przyklejonych do okien
z noskami jak płatki śniegu

do staruszki sprzedającej korzonki
zatrzymującej nas powszednim uśmiechem
między światami
na rogu
[...]

pod pałacem nadgryzam dzień
pierwszy kęs o smaku deszczu
przykryty chmurą
ociemniałym spojrzeniem miasta

marzenia
gdzieś na kolejnej stronie
we wstępie kilka uwag
o życiu i raju zakochanym w Bogu

zero pragnień zero cukru
dbam o każdą pulsującą chwilę
odmawiam piwa o smaku dzielnicy
i nowennę pompejańską z zagubionym

tylko pozostały rowery
mknące ku zielonym światłom
powiewają majowe flagi
cień kwiatu przebija się przez kamień