gdzie się zaczynam
i gdzie kończę
w którym letnim dniu zostałam
której nocy kurczowo trzymają się myśli

jestem niedokończoną książką
i dłonią, która wciąż się boi ją otworzyć

ugina się we mnie niewinność
jak gałęzie pod mokrym śniegiem

wybiegam bosymi myślami
za aniołami ze starych fotografii
których ślady przetrwać tu nie mogły

powtarzam wyblakłe pacierze
jarzębinowymi od mrozu ustami

znajdę sposób
by wrócić na próg domu
z niebieskimi okiennicami
choć zasypane dziś drogi
które nas kiedyś uwiodły

poetycka miłość
kocha samotne noce

po której myśl
spływa jak po źdźble

opadając cieplej, nieopodal
namacalnych zbliżeń
w cieniach słów
z innego wymiaru, zostawiam
dotyk na tobie

poprowadź go sama
wskazując na sobie miejsca
które otaczasz spełnieniem

… i jak nasiona, które śnią pod śniegiem, twoje serce marzy o wiośnie. Zaufajcie swoim marzeniom, ponieważ przejście do wieczności jest w nich ukryte.
~Khalil Gibran

za oknem już nie najciemniej
latarnia nie świeci
drugi miesiąc

bezsenność
oddechy majaczy koszmarem
obok śpi księżycowy blask

czy stępi lęk?

czasem o północy
świetliste fontanny kołyszą sen
a wczorajsze przestrzenie zamyka
rozedrgane wahadło
wyławiam dźwięki i wypełniam ciszę

ze świtem
zgasi we mnie wojny

Sen, każdy sen, jest jak psychoza. Ze wszystkim, co do niej należy: pomieszaniem zmysłów, szaleństwem, absurdem. Taka krótkotrwała psychoza.
~ Janusz Leon Wiśniewski

wpadam na chwilę w codzienność
upita dniem
cumuję w sennej przystani

uwięziona śnię

noc skleja myśli w kolaże
ze świtem
rozmyją się w niepamięć

już tęsknię

nienasycona
znowu upijam się życiem

...

Jest noc i gwiazdy szeleszczą...

wiatr łomocze do drzwi skrzydłami

sny idą przed siebie pieszo

pewnie nie chcą zostać dziś same...

ptaki dawno uśpione... [...]

odwiedź mnie kiedyś po drodze
do mekki
napijemy się naparu z czarnej herbaty
posłuchamy ciszy

jesień już
babie lato snuje się po ogrodzie
iwy skrzypienie zasuszone w koszyku
drga pod nadmiarem spadających gruszek

a może byśmy wpadli na chwilę w życie?

wciąż szukam
kiedy odnajdę kłębek wczorajszej przędzy
wplotę osamotnienie w kolorze ognistej ochry
byś nie marzł tej zimy

a ty milczysz kochanie
pomiędzy nami śpi pustka

księżyc przesącza się przez kapelusze kobiet
całuje im usta jak rozgryziona pomarańcza
spływa do obojczyków obmywa piersi

pojedynczą kroplę biorą na palec
przykładają go do warg mężczyznom
a ci milczą w szekspirowskiej pauzie
malują portrety topią je w rzece

przesuwają dłonią po kręgosłupie nocy

jej wygięty grzbiet jest srebrzystą łuną
Beethovena słonecznikami
van Gogha
kostkami baletnicy zanurzonymi
jak szyja Ofelii
w łabędzim jeziorze

miejsca po wygasłych słowach
zimne jak szkielety
kwiatów
puste kielichy
na artystycznej kartce do przeszłości
cierpniemy

linijka
po linijce
unosząc się piórem

z głowy

twoje żółtozielone stepy
łaskoczą czule
zmięte pergaminy pięt

bezcielesna dusza
mknie w dół
pokładu cienia

wypluwam pestkę
skąpej łzy
pozbawiam swoje sny [...]

stoisz na skraju siebie
odwrócona plecami do świata
dzień się kończy nieubłaganie
szarym palcem pisząc po zmarszczkach

wszystkie ścieżki na szybie zamarzły
zatrzeszczała furtka w ogrodzie
ale trudno nagle rozkwitnąć
gdy zbyt długo tu nikt nie wchodził

jakaś kropla drąży skałę od środka
załamuje kąciki przy wargach

Budzisz mnie kolejny raz
Ile jeszcze razy zasnę tej nocy
By Cię zobaczyć?

Prągnę pozostać w tej wieczności
Niż co rusz zdawać sobie sprawę
Że to smutna nieprawda

Serce, Twą iluzją rozlane
Wyobraża sobie bóg wie co
Przemiłe ciepło...

Głowa powoli zapomina
Może lepiej zapomnieć?
Wrócić do świata bez Ciebie...

Spadającej Gwieździe...