Zatoka mego snu

miejsca po wygasłych słowach
zimne jak szkielety
kwiatów
puste kielichy
na artystycznej kartce do przeszłości
cierpniemy

linijka
po linijce
unosząc się piórem

z głowy

twoje żółtozielone stepy
łaskoczą czule
zmięte pergaminy pięt

bezcielesna dusza
mknie w dół
pokładu cienia

wypluwam pestkę
skąpej łzy
pozbawiam swoje sny [...]

stoisz na skraju siebie
odwrócona plecami do świata
dzień się kończy nieubłaganie
szarym palcem pisząc po zmarszczkach

wszystkie ścieżki na szybie zamarzły
zatrzeszczała furtka w ogrodzie
ale trudno nagle rozkwitnąć
gdy zbyt długo tu nikt nie wchodził

jakaś kropla drąży skałę od środka
załamuje kąciki przy wargach

Budzisz mnie kolejny raz
Ile jeszcze razy zasnę tej nocy
By Cię zobaczyć?

Prągnę pozostać w tej wieczności
Niż co rusz zdawać sobie sprawę
Że to smutna nieprawda

Serce, Twą iluzją rozlane
Wyobraża sobie bóg wie co
Przemiłe ciepło...

Głowa powoli zapomina
Może lepiej zapomnieć?
Wrócić do świata bez Ciebie...

Spadającej Gwieździe...

prześlij mi jesień
z szelestem liści pachnących tobą

- popatrz -
drzewa odkrywają swoją duszę
- nie mają już nic do ukrycia
nitki babiego lata plączą się w swojej
delikatności
wiatr rozwiewa zwątpienia

- tylko my
jeszcze czekamy na listonosza

ile ciebie jest we mnie
- chyba całe mnóstwo

słowa pieszczą słowa
usta chylą się ku ustom
dłonie drżą w chwili dotyku...

- tylko wiatr
spokojnym oddechem ucisza myśli

czas wyjść
oskarżyć księżyc o bezsenne noce
i gwiazdy wspólniczki obwinić
o ciężkie powieki

przydługi dzień
rozgrzeszyć z samotnych chwil

niech sędzia los
wymierzy karę najgodziwszą
darując
zbyt gorliwą miłość

ponad drogami i łanami zbóż
wyciągam dłoń
łaskoczę wysokie trawy
oddycham szaleństwem kwiatów
wariacjami barw

Pędzę
mijam wiejskie ogrody
zlizuję mleko z ust

I unoszę się
ponad beton miast
szum kroków
cienie uśmiechów

Mknę
przeobrażając się we wszystkie istoty
własnego istnienia
i trwam
w najpiękniejszej formie
siebie

bezludniej mi o siebie odkąd wiem
że nie muszę być w sercu własnego świata
czasem widuję się na pograniczach
jak bliźniak włóczykij w zielonym od trawy płaszczu
pytam co dalej będzie
nie widziałem jeszcze
tak głębokiej niepewności na twarzy
tego człowieka
jego linie papilarne
niby słoje drzewa dzieciństwa
pierścienie na wodzie
w jakiej obmywam usta
zostawił mi
adres najbliższej zmarszczki
zdradził że tam zaśnie zachodzące słońce
jak oderwany z witrażu fragment skrzydła

zaczesywał moje włosy palcami
jakby zacierał ślad na piasku po odkrywcy
który wyrósł z dziurawych butów ciała
i odbiega wyciągając rękę

zbyt mało mnie
by z kimkolwiek dzielić
choćby na dwie połówki jabłka

i nie poruszysz mnie już
inaczej
jak tylko biodrami

czasem jednak gubię wstyd
- w pustej szklance -
gdy znów nie odmawiasz [...]

zwłaszcza w takie noce jak ta
razi światło latarni

zaginając rzeczywistość

wiatr szepty wyrywa
z piersi niezłomnej
gdy smutek szlocha na okiennice

i słyszę - nie w czas
namiętności pomylone 
które milcząc tylko zrozumiesz

jak oddany przyjaciel
wciąż mi się w myślach przeciągasz 
gdy tak się dłużę

sama w sobie

spalamy się zimnym ogniem
w chwili stworzenia
tajemny człowiek

Inspi. Incognito