Zeszyt zapadające w pamięć, Lalanel

… najgorsze upokorzenie (?)… litość okazana przez tych, którzy wcześniej wszystko Ci zabrali…

… *(dedykowane)...

- Samotność nie jest ciężka we dwoje. Można wytrzymać odejścia wszystkich osób, ale jeśli odchodzi ona nic już nie pozostaje. Bezgraniczna pustka. Skoro nie ma nic, więc jak do pioruna mam znaleźć sobie miejsce… To jest jakiś inny świat, bez okien i drzwi, bez krzeseł, stołu czy łóżka. Po prostu pustka. Sąsiedzi często mówili o sobie „jak ja mogłem wytrzymać tyle czasu z tą kobietą”. Ja natomiast wciąż powtarzam jak ja teraz mam wytrzymać bez tej kobiety. Odejścia, wie pani nigdy nie są łatwe, to jakby zbić filiżankę. Niby szybko, a sprzątania co niemiara. I najgorsze są te okruszki odnajdywane po jakimś czasie pod szafkami. Wie pani o czym mówię?
- Domyślam się- powiedziała młoda blondynka nakładając mu koszule.
- [...]

Pożycz swój czas, ja pozamieniam go w litery...
L. Kaźmierczak

Nie umiem już pisać, bo nie tęsknię, nie cierpię, nie umieram z miłości.
Wyrazy nie łączą się w ból, zdania nie łączą się w cierpienie. Nie umieram. Przynajmniej nie w ten sposób, który wprawia palce w ruch po klawiaturze. Nie w ten sposób, który przekłada myśli na słowa, a łzy przemienia w kropki i przecinki. Nie czuję niepokoju, który objawia się w wielokropku. Nie czuję Nic. Nic jest bardzo fajnym uczuciem objawiającym się normalnością. Normalnością tak normalną, że w pierwszej chwili nadal myślisz, że to tylko cisza przed burzą. Już robisz zapasy chusteczek higienicznych na skumulowane wewnątrz łzy, których bardzo się spodziewasz, a tymczasem Nic. Nic się nie dzieje. [...]