Nocą
świat znika
pod kopułą nieba

podnoszę oczy
na bezmiar wszechświata

i widzę punkty
małe świecące znaki

miliardy błysków
świetlików znaczących

gwiezdny szlak
i wtedy czuje się

człowiek taki samotny
bo wśród tych wszystkich gwiazd

Ludzie, tak bardzo do siebie podobni,
w jednym zmierzają kierunku.
Dlaczego więc tak często obcy i niezgodni...

Czemu Panie za rąbek szczęścia
każesz płacić co dzień tęsknotą
Czemu za jeden skrawek raju,
który inni ludzie depczą,
ja płacę tak drogo?

Posadziłeś mnie jak samotne drzewo
na skraju Edenu i pustyni
czasem jakaś ptaszyna
zmęczona życiem
spocznie w moich konarach

Szczęśliwy słucham jej śpiewu,
lecz gdy zbliża się jesień,
ptaki odlatują,
zostają puste gniazda

Chciałbym tak
odlecieć tam
gdzie same ciepłe dni
A tak czekam
na zabłąkane gile zimą

wdusić twarz w ziemię
i zagryźć piach

nie wydać dźwięku odgryźć język
rwą się skóra ścięgna łamie kość
kiedy trzeba leżeć nieruchomo czekać

nie będzie potrzebna ręka noga
nie będzie pianin dla palców które zostaną
nie będzie szumu morza czy wiatru
ponad szum krwi wsiąkającej w ciało i sen

trzeba czekać
trzeba słuchać: pod warstwami martwych
pod gnijącym mięsem amputowanych
rzuconych byle jak na pożarcie psom
gnieździ się życie: drgnie zapłacze
którędy na świat
a potem długo będzie umierać
coraz ciszej

i trzeba to wszystko słyszeć
wdusić twarz w ziemię
zagryźć piach