Niczym cień się błąka, samotny cień, który szuka swojego właściciela...

Kogo interesuje moje czy twoje życie? Ludziom musisz dawać ludzi, a nie siebie samego.

Gdy przez chwilę pomyślę, czego pragnę, szukam wówczas słów do melodii, jaką w sobie noszę i melodii do słów, jakie w sobie noszę. A jedno się z drugim nie zgadza.

Często myślałem wówczas, że gdyby zmuszono mnie do życia w pniu uschniętego drzewa, gdzie jedynym moim zajęciem byłoby oglądanie barwy nieba ponad moją głową, z czasem przyzwyczaiłbym się i do tego. Czekałbym na przelot ptaków lub na zderzenie się chmur [...]

Zmęczenie, które dręczyło moje ciało, zniszczyło zarazem wiele żywych punktów we mnie. Każde nadużycie zmniejsza żywotność, a zatem i cierpienie.

Istoty ludzkie są nam zazwyczaj tak obojętne, że kiedyśmy włożyli w jedną z nich wszystkie możliwości naszego cierpienia i naszej radości, wówczas istota ta należy dla nas niejako do innego świata; nasyca się poezją, robi z naszego życia niby płaszczyznę wzruszeń, na której jest od nas bliżej lub dalej.

Potęgi niebieskie! Miałem duszę dla cierpienia, dajcie mi drugą dla szczęścia.

- Coś ty taki blady? - zapytał Kola.
- Dużo dziś marzyłem - odpowiedział Wania.

Nieskończona cisza prowadzi do smutku i przynosi obraz śmierci. Niezbędna jest wówczas pomoc rozśmianej wyobraźni.

Któż zatem ośmieli się wytknąć ci twe postępowanie? Winić za godziny rojeń czy potępiać jako marnotrawienie życia te zajęcia, co jak wezbrana fala płynęły wprost z twego niespożytego ducha?

(...) w życiu nie doznawałem nigdy uczuć z serca pochodzących i namiętności moje zawsze wylęgały się w mrokach rozumu.

Całe moje życie było po prostu ciągiem żałosnych i nieudanych zaprzeczeń uczuć lub rozumu.