I nagle wszystko zwalnia.
Wszystko miesza się ze sobą.
I nie czujesz juz nic.
Tylko ogromną pustkę, która każdego dnia zabija cząstkę ciebie.

Jak bardzo trzeba czuć się nijakim by bezustannie pragnąć być czyimś.

Myślą jesteś moją pierwszą,
drugą.
trzecią.
oraz setną.
I ostatnią jesteś myślą.
Zawsze,
wszędzie,
jesteś ze mną.

Dedykowane. D.

Zgubiłam serce. Dawno. Pożyczyłam je komuś, ale nie wróciło. Kiedyś o nie dbałam, ale później wszyscy zaczęli je wyrywać z rąk do rąk i nie wiem kiedy ale trochę się zniszczyło. W końcu oddałam je jemu, by się nim zaopiekował. Myślałam, że na zawsze. Ale on się nim nie zajął. Co więcej nie wiem co z nim zrobił. Ale nie dbał o nie. Pewnie leży zakurzone gdzieś na strychu, albo poranione pod stertą papierów i szpargałów. Tak dawno go nie czułam, nie pamiętam jaki rytm wybijało. Ale kiedy tęskniłam słyszałam jego ciche echo. Trochę nieśmiałe. Jakby się bało o sobie przypomnieć. Jakby się bało pokazać, że też istnieje. Jest trochę zniszczone, troszkę pokaleczone, nie raz złamane i uszkodzone, ale działa bez zarzutu. Nadal naiwnie kocha. Wierzy w ludzi. Ufa. Choć już dawno powinno się nauczyć, że nie warto. Ale moje serce nigdy nie słuchało rozsądku. Nigdy nie postępowało tak jak trzeba. Miało własne drogi. I w końcu się zgubiło. Może kiedyś ktoś znajdzie drogę do niego. Odkurzy. Zaopiekuje się. Obdarzy odrobiną szczęścia.

Jesteś krzyżówką, do której wciąż nie potrafię ułożyć hasła.

Tam, gdzie Cię nie ma... Jest mi siebie za mało.

w tęsknocie, eŁkowi

Wciąż odbijasz się ode mnie, jakbym była jednym z kawałków lustra.

Ciekawe czy te wszystkie rzeczy, które przypominają mi ciebie, tobie przypominają o mnie.