Zeszyt zachwycające., lost_inside

Kiedyś chciałam dostać kartkę. Z liczbami. Ile kłopotów mnie czeka, ile zmartwień a ile radości. Ile razy będę płakać i jak często będę się cieszyć. Teraz wolę nie wiedzieć co kryją za sobą drzwi kolejnych urodzin.

Trzymając się za ręce idziemy wspólną drogą naszych słabości, lęków, obaw i wad ku wspólnemu szczęściu korzystając z bagaży doświadczeń, które niesiemy na plecach i znaków drogowych podstawianych nam przez życie, przyjaciół i "życzliwych" nam ludzi.

Jeśli chcemy coś mieć musimy do tego dążyć. Wzajemne wsparcie pomoże nam w dotarciu na Nasz Bezpieczny Ląd.

Czasem warto pozwolić popłynąć kilku łzom. Oczyszczą Cię ze zbędnych emocji i myśli. Nie masz też pewności, że nie powstaną z nich kwiaty w których odzwierciedlone będą ukryte gdzieś w Tobie uczucia.

Biegną. Krążą. Setki, może tysiące. Zabierają cenny tlen, obijając się o ściany. Chowają się za drzwiami kłamstw, dróg na skróty, łatwizn. Część biegnie dalej, dotyka świeżo wytatuowanych ran. Inne łaskoczą miłe wspomnienia, dając radość. Reszta biegnie, wertując kolejne kartki wspomnień, analizując co może być, czego możesz się spodziewać. Żadnej nie pozwalasz odpocząć. Zbyt dużo masz w sobie myśli...

Teraz jako czarny galeon wypływasz na ogromne morze, zdobywając kolejne lądy codzienności wiedząc, że zabrakło Twojego kapitana.

Nie obiecywałam Ci, że wszystko zawsze będzie takie samo. Dlatego nie miej do mnie pretensji, że powietrze smakuje dziś zupełnie inaczej.

A ja chcę filiżankę z parującej z niej miłością, do wypicia na gorąco. Grube ciepłe wełniane skarpety przeplatane bezpieczeństwem i ciepłem. Koc pachnący marzeniami. Sweter przesiąknięty najróżniejszymi marzeniami. I album zdjęć. W którym każde jest naturalne, niepozowane. Naszymi emocjami opisane.

Kupię sobie ogromnego misia. Wezmę sobie moją ulubioną Twoją koszulę wraz z jej zapachem. Ubiorę misia w koszulę i znów będę małą dziewczynką siedzącą na różowym psie i gadającą samą do siebie. Szkoda, że Tą Koszulą przykryli Cię. W niej odbywasz swą ostatnią wędrówkę.

Nie chcę ideału. Chcę człowieka z rysami, wadami, bliznami. Z doświadczeniami. Żeby móc je zrozumieć, zaakceptować i pokochać.Niektóre wyeliminować. Człowieka jednocześnie identycznie postępującego ze mną i moimi niedoskonałościami.

Usiądę przed lustrem brutalnej rzeczywistości i powoli zacznę odkrywać wszystkie swoje wady. Zapiszę je piórem prawdy w zeszycie najtrudniejszych słów. Będę stopniowo eliminować, aż wszystkie wylądują w koszu zupełnych abstrakcji. Wcześniej pytając najbliższych o opinię, czy to aby na pewno wady...

Koc, parapet i kubek kakao. Uspokajające dźwięki fortepianu w tle. Lista znajomych, kartka ołówek. Analiza. Czystki. Nie potrzeba mi "przyjaciół". Zostawiam silne, murowane mosty. Drewniane, dziurawe będą do remontu, głównie z mojej winy.Mosty zwodzone, z licznymi pułapkami, mieniące się aż za nadto zostają obojętne. Do czasu, aż same się rozpadną. I przestaną łączyć nasze brzegi.