Zeszyt Z życia wzięte, Kationek

Samotność już w słowie na siebie zdana.
Tuła bieda(czka).
Szuka kompana.

Krystyna Sz. 15.09.2015r.

dziękuję
z głębi skostniałego serca
że pozwoliłeś
zrobić mi krok
na drodze Twojego
miłosierdzia

Coś we mnie pękło
na tyle dawno, by polubić niepamięć o tobie
i zagubić spojrzenia
te, co ścieliły nam drogę ku sobie...
Coś we mnie pęka twoim imieniem
gdy tulę płacz naszej miłości
do serca.

Miłość zaczyna się tak banalnie, na tysiące sposobów, przypadków.
Dopiero, kiedy zgaśnie, zostają wspomnienia, zbolałe serce albo samotność - człowiek wraca do przeszłości, analizuje, chciałby cofnąć czas i nadać inny sens temu, co kiedyś zaniedbał.

Okryj mgłą
jak lubię
nim zaświta
bo ranek niepiękny
gdy czas żegnań

Wyjdźmy
trawa rosą pachnie
już niedługo
niech więc ostudzi
serca palące
bo już mi znikasz
choć razem jeszcze
w dłoniach
świta

Dla Spettro...

Nie trzeba deszczu
złego wiatru
i zmrożonych kości
dnia jak noc

by umierać