Zeszyt Z patosem..., Karin2225

Gdzie byłeś biały Orle
Gdy nad Smoleńską ziemią
Gęsta mgła zawisła.
Gdzieś uleciał wolności szukać,
którą zabrali Ci rosyjscy dyktatorzy.
Twoje silne ,stalowe skrzydła
nie były przecież skrzydłami Ikara .
A mimo tego Twe spętane ciało
upadło z głośnym hukiem ,krwawiąc...
Ta Katyńska ziemia,co prze laty
nasiąkła krwią polskich oficerów
dziś na nowo poi się nią jak winem .
Upadłeś biały Orle ,
zostawiając śmierci wielkie żniwo
I choć Twoje ciało
pogrzebane w Rosyjskiej ziemi,
Twój duch szybuje ku
błękitnemu niebu ojczyzny .
Jesteś wolny Polski ptaku .
Już nikt Cię nie ujarzmi ,
Nikt nie zamknie w stalowej klatce,
Bo Ty zerwałeś złowieszcze pęta.
I choć czas staną w miejscu ,
hejnał na Mariackiej wieży przerwany,
to zabiły żałobne dzwony
co nie wyciszą ludzkich sumień .
I wszyscy zgodnie pytamy ,
Gdzieś był biały Orle ?
Czyś nie mógł , jak troskliwa matka
uchować ich przy życiu ?
Gdzie był Bóg ?
Co sterował twym lotem .
Co kleił twe pióra woskiem ,
by potem ogrzać je słońcem .
Gdzie byliśmy my?
Gdy zamarło Twoje serce .
Upadłeś dla Ciała
lecz zwyciężyłeś dla duszy .

Ciemna ulica … ktoś tam chodzi w cieniu zmroku.
Deszcz pokrywa suchy asfalt, słychać mokry krok po kroku.
Szelest liści, mokną w deszczu, drzewa krzyczą połamane.
Brama skrzypi, okna płaczą, wszystko ciemne, zamazane.
Pustka w koło, słychać plusk, rzeczką staje się ulica
A w oddali wśród granatu świeci blady blask księżyca.
Chłód się wdziera w zakamarki, wiatr pożera wszystko snadnie
Z dachu kapie, rdza go zżera … rynna wisi tak bezwładnie.
A w uliczkach pochowane w zakamarkach stoją domy,
Brak tam światła, brak też wody, nikt nie wpadnie tam znajomy.
Wciąż jest brudno, wiatr się wzmaga, pęta cztery ściany liną
W tej ciemności mokrych domów leży matka z swą rodziną.
Piorun wrzeszczy, bije w chmury, wiatr już chyba oszaleje,
A [...]

Pod Jej sercem musiałem urosnąć by zaistnieć
nauczyć oddychać by móc decydować
pod jej okiem i roztropnej uwadze dorastać tak, by pozostać człowiekiem.

Powinienem grzeczniej, posłuszniej jako brzdąc brykać
ufniej wytężać ucho podrostka, nie odpychać dłoni

Z większym szacunkiem, odczuwalnym choć nie wyrażonym, zwracać się w gniewie
z wdzięcznością przenikać z synka w syna, rozmawiać bez żądań, odbierać czulej.
Powinienem więcej wnosić radości, więcej wymagać od siebie, niweczyć złe myśli..

Miłości dziecka, wygoda obca
miłość twymi siostrami, pokora bratem..

Nie powinienem nadużywać, cierpliwości, słów tej która tuliła zły czas
w cieple czy w chłodzie, człowiek bliski zwiastował nadzieję..

Błędy zwane doświadczeniem pomogły wiele docenić,
choć późno nie próżno, posyła człowiek słowa uznania,
głowa opada a serce nie zapomni, że w matce jest wszystko,
odciśnięci z jej życia, dla niej wciąż żywi..