Zeszyt Z głębi, Ardnaskela

Pewien cytat mówi, że każda dawna miłość istnieje w sercu w postaci zakopanego grobu, a gdy ją odnawiamy odkopujemy grób.
Gdy cię widziałam, twierdziłam że odkopuje grób. Dzisiaj zrozumiałam, że ja tej miłości nie zdążyłam pogrzebać.

Są takie dni, kiedy masz wrażenie, że przytłacza Cię świat, przeraża życie, kiedy myślisz, że kogoś zawiodłeś, że nie sprostałeś zadaniu...ale to nie prawda. Po prostu ludzie czasami zbyt wiele od nas wymagają. Chcą byśmy wyrzekli się siebie i stali się kimś innym, osobą, którą nigdy nie będziemy...

Czy nie wyrzekając się własnego "JA" dla drugiej osoby sprawiamy jej zawód? A może ta druga strona powinna zrozumieć, że to dla nas zbyt wiele, co wcale nie musi oznaczać totalnego braku poświęcenia z naszej strony. Jak wiele można dać i jak wiele oczekiwać, by dojść do porozumienia? Sztuka kompromisu jest jedną z podstaw udanego związku, ale jak wiele można poświęcić dla drugiego człowieka pozostając przy tym sobą...?

Życie - plątanina zbyt wielu ilości pytań, na które w większości sami musimy sobie odpowiedzieć.

-Wróć w końcu do rzeczywistego świata..
-Widzisz w nim coś niezwykłego?
-Praktycznie to nic.
-W takim razie pozwól mi żyć w moim świecie, przynajmniej w nim możesz być mój.

Mówiła: Nie chcę Cię widzieć!
A szukała Go wzrokiem na ulicy...

Mówiła: Nie myślę o Tobie!
A nie było chwili, by tego nie robiła...

Mówiła: Nie odbiorę!
A z nadzieją czekała na kolejny telefon...

Mówiła: Nie tęsknię!
A co dzień przeglądała wspólne zdjęcia...

Mówiła: Nie kocham Cię!
...I tak stała się oszustem dla własnego serca.

Młoda dziewczyna potrzebuje trochę czasu, by znaleźć mężczyznę na całe życie. To jej nie przeszkadza wychodzić tymczasem za mąż.

Jak możesz mylić moment zachwyconej miłości, która pali ci trzewia wonią kadzidła, z rozpasaniem zmysłów, o których wiesz, że z siarki.

Dwie najtrudniejsze próby na drodze duchowej: cierpliwości oczekiwania na właściwy moment i odwagi, pozwalającej przezwyciężać rozczarowania tym, co napotkane.

Kiedy człowiek zgubi się w takim gąszczu, czasami zajmuje mu dłuższą chwilę, nim uświadomi sobie, że się zgubił. Bardzo długo jesteśmy przekonani, że zboczyliśmy ze ścieżki tylko odrobinę, że już lada moment znajdziemy się z powrotem na szlaku. A potem przychodzi jedna noc za drugą i nadal nie mamy pojęcia, gdzie się znajdujemy, i wreszcie musimy przyznać, że tak daleko odeszliśmy od ścieżki, że już nawet nie wiemy, po której stronie wschodzi słońce.

W obliczu Boga oraz wszystkich obecnych przyrzekłem jej miłość i oddanie w chorobie oraz zdrowiu i nigdy jeszcze nic nie sprawiło mi takiej satysfakcji.
Był to, pamiętam, najpiękniejszy moment w moim życiu.


Minęło już czterdzieści lat i wciąż pamiętam dokładnie tamten dzień. Jestem być może starszy i mądrzejszy, przeżyłem być może od tamtej pory szmat innego życia, wiem jednak, że kiedy nadejdzie w końcu mój czas, wspomnienie tego dnia będzie ostatnim obrazem, jaki pojawi się pod moimi powiekami. Wciąż ją kocham, widzicie, i nigdy nie zdjąłem z palca obrączki. Przez wszystkie te lata nigdy nie miałem ochoty tego zrobić.
Oddycham głęboko, nabierając w płuca świeżego wiosennego powietrza. Chociaż zmienił się Beaufort i zmieniłem się ja, powietrze jest wciąż takie samo. To powietrze mojego dzieciństwa, powietrze moich siedemnastych urodzin i gdy wypuszczam je w końcu z płuc, mam znowu pięćdziesiąt siedem lat. Ale to nieważne. Uśmiecham się lekko, podnosząc wzrok ku niebu, świadom jeszcze jednej rzeczy, której wam nie wyjawiłem: swoją drogą, wierzę teraz, iż cuda się zdarzają.