xxxx

zacząłem któregoś dnia tęsknić
za niebem dawnych wieczorów

wspiąłem się więc na dach
lecz w świateł bezkresie
jest świątynia gwiazd

gdzie wzbić się może tylko ptak
gdzie tylko anioł
albo krzyk

a ja szedłem śladami ludzi
wolno
smutno
jak się chodzi za pogrzebem

w milczeniu
zamyśleniu
przebaczyłem mnie dawnemu
tamtemu

że dotrzeć chciałem
choćby do chmur

sosny niegdyś rosły przed mym domem
wiatr rozścielał poświaty
powiewne
jak duchów cienie

nuty na strunach drżały
dźwiękiem tysiąckrotnych ech

poezją skrzypiec

a ulicami chodziłem zawsze
po słonecznej stronie

wszystko widzę dziś znowu
i z modlitwą czekam na progu

bo tłumnie mgły wstają z cmentarzy
niczym roje białych motyli
i śpiącym tam
księżyc swe blaski przelewa

na róż kielichy

na dzikie jabłonie

nie mów
nie mąć ciszy

w niej jest miłość
krople łez
muśnięcie warg

nie mów
nie mąć ciszy

w niej jest szum morza
mewy krzyk
uderzenie wody o brzeg

nie mów
posłuchaj
jak cicho biją serca

ilekroć ktoś ci powtarza
abyś nabrał dystansu do siebie - uważaj
bo można odbiec od swojego ciała tak daleko
że pewnego dnia zapomnisz rysów własnej twarzy
charakteru pisma palców na wietrze
przestaniesz słyszeć delikatne załamania w głosie
gdy mówisz o wzruszeniach zdarzeń drobnych
jak odwołana premiera smutku
czy przeżegnany deszczem szalik

nie odróżnisz więcej u siebie [...]

jeśli nawet
odejdę
w twym sercu
zostanę
choć
nie załkasz
otworzysz
sobie
pomóż
i
cierpliwość [...]

Za krótko mnie trzymasz, za krótko.
Jeszcze ręka od zimna boli i piecze.
Choć dawno przestałem być melodią smutną,
To nadal tłumię pragnienia człowiecze.

Czy potrzebuję igieł słońca – nie potrafię rzec.
Chyba usta mi ścisnął zwątpienia mróz.
Tak pragnę oślepły w twe ramiona wbiec
I nie umiem już.

Może częściej tę dłoń lodowatą tul.
Niczego wszak nie obiecuję…
Nieprędko odchodzi przyjaciel ból,
Który na co dzień po kątach się snuje.

Może pogasły wszystkie świece.
Może nie pragniesz niczego mi przyrzec?
A może zechcesz poczuć te ręce
Zwrócone ku tobie – jak w ciszę?

może jeszcze kiedyś ogród mój ozdobi
wiatr który kwiatom
zerwał barwę oraz woń

bo gdzie ptaki chórami psalmują
jest noc
a dano jej wskrzeszać tych
co wierzą

w przepych anielskich pióropuszy

lecz skrzydłom - za ciasno
bo człowiek istnieje
od atomu
do Boga

i nawet pustka po wielkiej tęsknocie
zgiełkiem się zapełni

gdy wszystkie ścichłe głosy
dawno zapomnianej
każą ożyć pieśni

moim sąsiadem nie jest anioł
nie ma skrzydeł tylko spracowane ręce
słucha starych winylowych płyt
a za cienką ścianą
po ludzku umiera na raka
starannie przestrzegając ciszy nocnej
bierze tabletki i wciska głowę w poduszkę prosząc święte obrazy o sen

mijany w drzwiach uśmiecha się zmęczonymi oczami
skrywając ubywające ciało pod warstwami
ubrań
wymawiając prośby o miłość pomimo
coraz kruchszych nadgarstków
w cichym dzień dobry

*Odpowiedż do wiersza H. Poświatowskiej

przesypuje wspomnienia naszych piaskownic
budowla po środku
u schyłku swej świetności
wrócimy tam kiedyś
gdy na niebie zachód
nawoływał do powrotu
my umorusani niegdyś
pamiętamy słońca blask
uciekający między palcami
jak wspólnie utkany los
[...]