tam gdzie w styczniu zrywałam czereśnie
twój ogród był moim królestwem
mimo że nosem nie sięgałam do studni
rzęsami dotykałam gwiazd

chodziłam w diademie ze szronu
z moim szambelanem kotem
szukając kwiatu paproci
w gąszczu malowanym na szybie
w malutkim domku pod lasem
ze skrzydłami niebieskich okiennic

dziś wracam tam
gdy nie mogę znaleźć nigdzie miejsca dla siebie

skrzypi furtka obietnicą powrotu
czepiam się jak nadziei poręczy
wysokich starych schodów

przetrwały tylko piwonie
i twój uśmiech zaklęty w progu
zawieszam wzrok na makatce
utkanej twoimi palcami
z moich najlepszych lat

Zapisz mnie na nowo
w pamięci jak dobre chwile
zapukanie do drzwi ciche
uchylenie delikatne

zapal jak światło
które się wkrada nieśmiało szczeliną
linią tak prostą do stóp
i cieniem nieporadnym
co tańczyć nie potrafi

ani latać

bądź mi połową skrzydeł
która przysiada na strunach
w gardle splątanych

w jednym miejscu
w fotelu ciepłym i czułym
na dotyk
jak czas który mamy

Za zamkniętymi oczami
Odchodzę od zmysłów
By nic nie rozumieć
Wszystko przychodzi samo
Takie lekkie i strawne
Nie ciążące na sercu
Jak stek bzdur
Sen zamyka usta
Klamka zapada
Jak deszcz co skrapla
Wszystkie kolory tęczy...

Uświtałem sobie pajęczynicę w skowronkach i miedzioszkach,
w pantafalełkach i skrzydlicach z brunatnawego zmierzchu witania.

Gdy oczytołezki w papierośnicy blasku i śmiechu parzą spojrzenia
i spopielałem palce na września porowatym grzbiecie,
przytuliłomisię chwil radosnych i chwil zasmutniałych
pęczki i garstki, ptaszydłom czasu rzucone na rozdziobanie.

I mimo wtuleń w chmurzyste wspomnienia, zajęczeń i skomlaków
w gardle, przepatrzyłem na wskroś szarugę serca,
gdy zdeszczony na kartce papieru traciłem grunt pod nogami.

Wyliniała, blada i zgnieciona szorowała skrawek biurka,
jakby przestrzeń pomiędzy nami zapowiadała romans.

Pozostało uniesień wyłącznie tyle, by wstać z krzesła,
rozprostować nogi, może dzięki temu uda się pójść prosto przed siebie

Dzisiejszej nocy zabrakło gwiazd.
Zagubiona cisza kręciła się w kółko.
Odkurzył je bezsenny blask miast.
Zostawił puste podwórko.

Północ nic nie przyniosła tym razem,
Nawet wspomnień starych.
Nie miała śmiałości podnieść twarzy.
Smętny więzień pod ciężarem kary.

Nie jestem tą nocą, pamiętasz?
Nie jestem wydartą z notesu stroną.
Powoli stygnie opuszczona ręka,
Już nawet rany nie bolą.

W końcu Morfeusz, miłosierny kat,
Układa głowę i rozluźnia ciało.
Jedna tylko noc, a tyle w niej lat.
Jeden tylko sen, a gwiazd w nim tak mało.

Quid Quidem

Wszystko.
Kwiaty, co kiełkują z bólem
Tak blisko,
Słowa, którymi czule
całuje się usta,
Sny bezsenne w gwiazdach
Całe schowane,
Dotknięta nareszcie prawda
Nad wspólnym ranem.
Wygrałeś w końcu, mroku.
Dobiegłem do końca snu
Gotów do skoku.
Na sam lot zabrakło tchu.
Nie pragnę już świata,
Barw, brzasku, nut.
Twarz przy gruncie chce latać,
A serce spadając zaśnie już.
Ostatnie słowo - zaskoczenie,
Że tak się kończy wszystko,
Co chciałem objąć ramieniem
I mieć blisko .

Tak oto nastał dzień najgorszy z najgorszych.
Sny przestają mieć znaczenie.
Marzenia już się nie spełnią.
Chwila zawahania....
Parę słów za dużo i ...wszystko odchodzi.
W niebyt, w zapomnienie.
Bo skoro upadasz,
Naucz się cierpieć.
Boleść fizyczna zna swe granice.
Boleść duszy granice wszystkie przekracza.
I nie oczekuj niczego w zamian.
Że tyle dajesz innym?
Bo zawsze chcesz być tym dobrym,
Oddać serce, oddać duszę.
A później....zapomniany.
Bo zrobiłeś co swoje.
Możesz odejść, odsunąć się w cień.
Nie oczekuj [...]

Ani różnica poglądów, ani różnica wieku, nic w ogóle nie może być powodem zerwania wielkiej miłości. Nic, prócz jej braku.