zawsze jest
wyjście przed którym drżą ci dłonie

i ten przymarznięty bezruch;
ciepły język
jak zimny prysznic

nie wiem czy przyklejony do świata
bądź oderwany od siebie

ułożony jak ostatni puzzel [...]

choć kolejny wciąż durny
chmurnieje od samego świtania
gdy błądzi nisko śladami jaskółek
i korci burzę

a one stoją
stoją jak wryte
wyrwane nagle z marzeń
od własnego ciężaru bezsilne
- cienie

- więc daj mi daj
siłę mi daj i odwagę
a potem chęć
by palcem ruszyć w bucie
choć -
tak drą się na strzępy
głosy niechciane

boli mnie już od tego
rozdrapywania

- mówię ci serce

kiedy zwietrzało na siłe
to co woni nieznajomo
tylko słowo zostaje

niesamowite zjawisko
pisane czy mówione

z tej strony
pachnie
dźwięczy
dotyka

to niemożliwe
rzeczą sceptycy

a wystarczy li
zamknąć oczy
i uwierzyć

Jestem w swym życiu romantycznie niepoprawny
Dość staromodny, by nie rzec dawny
I z tego powodu mam wiele przykrości
Bo nie pasuję do rzeczywistości

Nie lubie wrzawy, harmidru, hałasu
Uwielbiam śpiew ptaków i zapach lasu
Me życie aż kipi przyjaźnią, miłością
Lecz to mi sie kłóci z rzeczywistością

Nie lubię chamstwa, kłamstwa, obłudy
Z ogromną chęcią piorę innym brudy
Uwielbiam marnować czas dla ludzkości
Tylko to nijak się ma do rzeczywistości

Ale najgorszą w tym wszystkim jest rzeczą
Że wszyscy dokoła na mnie złorzeczą
Staram sie czynić, a wokół zwój złości
Dwa światy we mnie - mój i rzeczywistości

Jestem w swym życiu romantycznie ludzki
Przyjmuję swe życie choć czasem i w kucki
Paradoksalnie zaś mam dużo radości
Bo jakby nie było - umrę w rzeczywistości

daleko do spełnienia
tobie siostro bracie
gdy twarz zafrasowana

tempo zbyt szybkie
drogie okruszki
smutne dziś niebo
ciągle mało monet

wszystko wydzielone
kanaliki pełne cieczy
w dodatku słonej

woda zbyt mokra
trawa zbyt zielona

myśli galop
od tak niezadowolenie
gębo skwaszona

bo przecież
nie ma czasu na uśmiech
smutny narodzie

naciągana systematycznie
elastyczna skóra
przebranej rzeczywistości
co by zgubić rachubę

nowsze nowe pogania
innowacją z nazwy
zamiast zbliżać oddala

gdzie obcym bywa
z krwi jednej człowiek
tam zmora ów czasów

przebieg informacji
błyskawicy mgnienie
lecz twarzą w twarz
co mówią nie wiesz

zastanów się ludzkości

Wygląda na mnie życie
jestem jego oknem na świat
z zaminowaną twarzą
wyprowadzam się w pole
ogarnia mnie strach na wróble
który dudni wraz z deszczem
Człowiek to niewypał!

w pełni sprawni
a jednak upośledzeni
i ten wyraz twarzy
pozytywny czy grany

wszystko nie na "tak"
odbiega od "normy"
i sam już nie wie
w której siedzi skórze

nienaturalność [...]

wkrada się
plamą na bieli
znaczony

prześladowcą zowie
rzucając w oczy
obelgi nieczyste

szydząc z rzeczywistości
mówiąc że jest prawdą
jedną z wielu

mami umysł
targa zmysły
wypacza

i znika
z przebłyskiem
na horyzoncie

A gdy serce moje
w pył się rozpadnie
i z ran przezroczyście
krwawić zacznę
nie będzie człowieka
będę ja tylko

I gdy dusza moja
w kamień się zamieni
a żal zacznie
młotem bić bezlitośnie
nie będzie nikogo
tylko ja

Jest we mnie drżenie
oddychające w odmęcie
nieokiełznanej głębiny
zabielone zmąconą gliną
jak anielskie włosy

Jestem osobą
poprzeszywaną muzyką
obrazami
roztrzepaną wronimi skrzydłami
od wewnętrznej strony

Trzymam w ręce gwóźdź
trzeci
i patrzę na spływające po belce
chrystusowe nogi
choć mam szczere intencje i młotek
tym razem nie mogę