wybiegasz z miejsca
które kiedyś nazywałeś
domem

dałeś z siebie wszystko
znów
natłok myśli
emocjonalna sinusoida

gorsza jest nienawiść
czy gorzej byłoby
już nie czuć
nic

obojętność

spójrz, już świta
a przecież jeszcze wczoraj
kończył się świat

Mokre od łez słowa
przypnij klamerką czułości
na nici pomiędzy nami

bez obaw
ona wszystko wytrzyma

przecież to miłość

Jak można oswoić się
z tym, z czym oswoić się
nie da?
to straszna sprzeczność
a jednak!
czy tak nie żyjemy?
oswojony komunikat
- ostrzelali, spalili, zabili-
czy to nie straszne?
ale,  my przecież  żyjemy!
śmiejemy się, żartujemy,
martwimy się
co sobie kupimy?
gdzie pojedziemy?
boli ta sprzeczność,
takie jest właśnie życie
pełne sprzeczności!

matka była mi jak Ta - co wszystko przetrzyma
lub jak wiatr który z ciszy powstał
i w ciszę się obróci
lecz nawet wspięty na czubki palców
nie poznałem nigdy

oblicza wszystkich gwiazd

wygoiłem żałobę
której pamięć w duszy mojej - w bezmiar urasta
gdy wspomnienie do serca się wkrada
by kiedyś bolesnym poderwać się skurczem

a to widmo
ta rana
w oczach półmartwe się mienią
bo czymże jest wszystko
co nie jest wiekuiste i bez końca

bezpowrotne
święte
utracone szczęścia
są niczym kwiaty - które raz tylko zakwitły
dla jednego słońca

Czas na to by wreszcie
Rozwinąć w pełni skrzydła
Czas na to by wreszcie
Odlecieć w przestworza
Czas na to by wreszcie
Nie być smutną
Czas by być wreszcie
stuprocentową kobietą
Czas na to by wreszcie
nie udawać nikogo
Czas na to by wreszcie
być zawsze sobą
Czas na to by wreszcie
uspokoić się zrelaksować
Czas na to by wreszcie
nie rozpamiętywać
co było wczoraj...

Niemi świadkowie ludzkich uczuć
Okazałe ich pnie i konary
Od lat przyglądają się scenom
Pożegnań, miłości, kłótni, zabawy

Na ławeczce przy alejce pary
Śmiech i czułe młodości spojrzenia
Huśtawki kołyszą dziecięcą radość
I wesołe jej głosu brzmienia

Czasem przysiądą gdzieś w cieniu
Panowie zmęczeni życiem
Toczą rozmowy, kłótnie, swary
Nie będąc przed spożyciem

A w dali często śpiew żałobny
Ceremonia ostatniej drogi,
Trąbki ton "Serdeczna Matko"
Szloch, a potem spokój błogi

Tak toczy się całe nasze życie
Jak liście barwy zmienia
A drzewa pod korą w słojach czasu
Znaczą kolejne pokolenia

Czasem jej przynoszę
zerwanego kwiatka
... ze ścieżki
między furtką a domem...
a ona zawsze z uśmiechem przyjmuje
jakkolwiek jest skromny...
i wlewa do najpiękniejszej szklanki
wodę...
i stawia w najpiękniejszym miejscu...
... a kwiat kwitnie, zachwyca
czasem nawet dłużej
niż te karmiące się ziemią...
i jak można nie wierzyć w miłość... ?

Znajdźmy się tam
Gdzie niebo styka się z naszymi marzeniami
A na obłokach drzemią
Niespełnione nadzieje

I patrzmy jak słońce zachodzi ze wstydu za horyzont
Oblane barwami zazdrości
Że jesteś moja

Będę tam na Ciebie czekał
Słuchając żałosnego lamentu morza [...]

Ja chcę być tego pewien,
że one o nas wiedzą,
że one są tam w niebie
i drogi nasze śledzą.

Dziś wznieś mnie na wyżyny
i chroń od zatracenia,
mój dobry i jedyny
Aniele Przeznaczenia.