Zeszyt Wyjątkowe, kokosowapanna

Piszcie: dla siebie, dla tych, którzy dopiero przyjdą, i dla głosów w duszy, które wołają, by o nich nie zapomniano.

Cytatowiczom

Rozmawiając (...), wyraziliśmy swoje najskrytsze życzenia. Wyznaliśmy, na co w głębi duszy czekamy. Tak bardzo chciałem dostać się do ich głów, by lepiej ich poznać! I nagle doceniłem to, że nie można wejść do mojej! Ta przestrzeń niewypowiedzianych słów, mroczne sanktuarium zamknięte między skroniami jest tak pełne bólu! Niektórych słów nie mógłbym wypowiedzieć, nie rozpadając się przy tym na kawałki. Lepiej milczeć. Czyż każdy z nas nie wyciąga wniosków z głębi własnej ciszy?

Niektóre wspomnienia są jak bankowe skrytki w Szwajcarskim banku. By do nich się dostać potrzebne są minimum dwie osoby…

Pod powieką Jego zielonych oczu dojrzała samotną, zagubioną łzę...
...uśmiechnęła się.
To wystarczyło, by uwierzył, że tym razem da sobie radę.

(...tak niewiele wystarczy, by pomóc komuś spełnić jego marzenia).

Szukał mnie w zdaniach, jakbym faktycznie potrafiła stać w jednym szyku... Pomiędzy wieloma, które i tak nie zostają zauważone.
A ja jestem tą jedną, wśród wielu jednych, czarnych, niebieskich, w zależności od humoru pośpiesznie nabazgranych lub z wolna kaligrafowanych, pochyła, a może sztywna, wybiegająca naprzód czy też skryta w cieniu innych. Tą jestem, wśród wielu tych, które tylko razem mogą coś znaczyć.
Czasem bez wyrazu, w kropce, w przecinku... Gdzieś na samym środku potężnego alfabetu. Tam, gdzie z pewnością patrzyłeś . I tam, gdzie wciąż jeszcze nie potrafisz mnie dostrzec.

Nie życzę Wam byście dostrzegali małe cuda w święta... Ale życzę byście nie zamykali oczu, kiedy już one się skończą.

Błędy... przecież krzyczą, że nie tędy…
Więc gdy ktoś, na to wołanie głuchy… winien wrócić do pieluchy.

Niektórzy ludzie po prostu inspirują. Rozmawiasz z nimi, a w międzyczasie wyświetla ci się slajd obrazów, zdarzeń, zlepków słów, które dopasowujesz jak puzzle w jedną całość. Czasem odchodzą, zostawiając blask spojrzenia, z którego z taką łatwością to wszystko czerpałeś. Jednak wspomnienie nie wystarcza. Choć łudzisz się, że znów coś załomocze, trybiki zaczną pędzić w tamtą stronę, może będzie jak dawniej...
Niektórzy po prostu są na chwilę. Może najważniejszą w życiu. Może tę jedyną, do której będzie wracać się przez lata, nawet gdy pozostawione spojrzenie doszczętnie wyblaknie. Ci, którym zawdzięcza się choć jeden wers, są pomimo.
Trzeba tylko iść dalej. Po inne spojrzenia. Po inne chwile. Po nowy początek. By nie zatracić w sobie chęci do czegoś, dzięki czemu jesteśmy, tacy jacy jesteśmy.