bywam tak powtarzalny
a nie trafiam na siebie

każdego dnia inaczej

a gdy już spotkam, to prawda
o północy nieprzespanej

miewam tak głębokie sny
że nawet bezsenność
to tylko kolejny z nich

Nie jestem najlepsza
w żonglowaniu słowami
kiedy co kilka chwil
gubię istotny sens

Gdy zwracam uwagę
na kształt Twoich ust
ale szukam ratunku
na świeżo pomalowanej

Ścianie na której tak
pragnę wyryć swoją
autorską myśl byś
odnalazł mnie w niej...

14.06.2016

mówisz że brakuje mi wad

widzisz co chcesz widzieć
jednokolorowo
zbyt różowo

dla ciebie
aureolę mam nad głową
białe skrzydła
niebo w oczach

ale róże też mają ciernie
a kaktusom rozkwitają kwiaty

Tańczysz jak u Mak­sy­ma w Gdyni
uno­sisz się nad zwier­ciadłem podłóg
za ok­nem szkla­na po­goda, a Ty ciągniesz
od bo­gaczy...ziele jak kwiat paproci...
Zat­rzy­małeś mnie tańca os­tatnim promieniem
wy­dychając kłąb za­dymy, która wciąga
Jes­tem Me­deą, nie wal­cz z kpiną lustra
tyl­ko spójrz na siebie, coś stworzył...

Jasnowidzę dajcie światło
i moje oczy ze środka nocy
błękitne ozonem po burzy
rzucające urok poranka

Chcę wrócić do siebie
bez bluźnierstwa na ustach
rzucanego w twarz niewiadomemu
które się zadaje z pytaniem

Jestem kobietą
trudną w odbiorze
kawałkiem świata
i jego po-ranną kawą

Po różnych stąpając schodach
mimowolnie liczę kroki

do góry i na dół
nie chcę pomylić myśli

te wszystkie numery
dzwonki i klamki

muszę by schodząc
szybko znaleźć wyjście

odchodzę w głąb siebie
już na nic nie liczę

wypełniam na przywitanie
swoje wnętrze pustką

łatwo tu trafić
gdy poznało się
wszystkie schody

teraz mogę spokojnie
bez echa powracać...

Umarłem ze dwa
może trzy razy
ani razu się nie odrodziłem
jest mnie więc półtora
a powinno być po trzystakroć

umarłem ze dwa
trzy razy
a tylko raz się narodziłem
ile jest mnie
jedna trzecia?

umarłem ze dwa
trzy... umieram
chyba dalej
skupiając się na liczbach
których nie ma

Chciałbym napisać: "KONIEC"...

najwięcej pamiętam z czasów
gdy niebo było niebieskie
a słońce jak mlecz czy rumianek

jeszcze nawet zbyt dobrze nie znałam się na zegarku
ale dla ciebie
nigdy nie brakowało mi czasu

dziś nie odsłaniam już zasłon
już wiem
jak poszarzała codzienność
odkąd postanowiłam dorosnąć

samotność podeszła pod okna
tylko ona patrzy przez palce
na całą naszą niepamięć

"W tym właśnie sęk, że Czas nie znosi, aby go zabijano. Gdybyś była z nim w dobrych stosunkach zrobiłby dla Ciebie z twoim zegarem wszystko, co byś tylko chciała."
Lewis Carroll – Alicja w Krainie Czarów

Obracasz mnie
tak słodko pieprzysz, że nie słyszę
gdy serce puka się w głowę
bezpowrotnie straconą przy wschodzie księżyca
któż by usłyszał
gdy z boku na bok
obracasz mnie w jęk na końcu języka

nocą
kiedy nie śpię

mieszam barwy po niebie
chwilę przymierzam do następnej
od prawej do lewej
i sprawdzam
czy się zmieszczę

od snu do snu
to całkiem niedaleko
a jednak szerokie jest spektrum
nocy i dnia

w sam raz na wieczność

czas jest kłamstwem oswojonym przez ludzi
odwiecznym pozaoptycznym złudzeniem

tylko gwiazdy umierają bez skargi
nie wiedząc czym jest ludzki strach
który niebo przysłania

wschodzi słońce
podnosi mnie z kolan

nie mam skrzydeł
jeszcze uczę się stać
trzymając się rąbka spódnicy
tej co umiera ostatnia

przez snu wiecznego tęsknotę
widać jak się Syn Boży nachyla
po skrzydła
dla zmartwychwstających dusz

niedomknięte oczy mrokiem pokrywa
kładąc na usta
najczulszy pocałunek matki

bo w tej podziemnej ciszy
tylko miłość jest żywa

Głucho siedzi rozum, gdy go trzeba
lecz niegłusi my, krytyką
ile kar ma spaść nam z nieba
aby wzgardzić pyszną pychą

Ileż lat to, dumni tacy
ten i ten, i ten paluchem
żeśmy tak ich wytykali
puści w pustce pustym duchem

Zważ wraz, bracie, ile własnej
i czy unieść zdołasz duszę
jeśli tak, to żeś biedny
ja się w lekkiej duszy duszę

Wojsko maszeruje
tam i z powrotem
tam i z powrotem
baczność
tył zwrot
i tam i z powrotem

Z trąb lecą
dźwięki nadęte
wojenne
bombowce przeklęte

Mundury pancerne
zielone
nawet te wyjściowe
zwiastują wojnę

Powstaje huk
tworzący ludziom usta okrągłe
miny zdziwione
i znowu orkiestra
wali w werble
w genach
nosimy wieczną wojnę...

spadamy
niesieni wiatrem który
co chwilę szczypie w oczy

spadamy
niesieni w różne strony
a jednak w tym samym kierunku

szybujemy
by nieuchronnie się rozpłynąć
i wsiąknąć w ziemię

jak płatki śniegu
pieszczone ciepłem przedwiośnia