Byłem
jestem
nie będzie mnie
przepadnę
jak wrzask w mglistym lesie przepadam
powoli- z wolna
jakbym chciał i nie chciał
jakbym umierać chciał
w tym krzyku nieskończoności

Umieram w człowieku
człowiekiem jestem
nie krzykiem
choć krzyk jak człowiek

Pisane na kolanie...

w Twoich oczach pojaśniała przyszłość,
oczekiwany czas wypełnia oddech
inny świat niezmiennie absorbuje,
nie dziwię się, że co raz mniej mnie w nim,
ten pozostawiony swoje granice ma

zaczytani w sercach podróżujemy samotnie,
w skrytości, pełnej spokoju drogi

chwilą zdani na siebie
[...]

Czas cichutko zastukał
już pora
na powitanie jutra
czym prędzej wybiegła
blaskiem nadchodzącego świtu
zachłyśnięta
tylko ten zegar bez wskazówek
który w nadziei ciągle odmierzał
sekunda po sekundzie
już dawno temu
zdradzone
pod osłoną nocy
minuty
kulą w plecy
A ona do czasu
który zwie się
teraźniejszym
niepocieszona kona
nikt jej nie szuka
nikt jej nie zapala znicza
przecież jest tylko tęsknotą
tą wyklętą nikomu niepotrzebną
choć niezwykle piękną
Ona

Nuty melodii kochania
Piórem wiecznym spisane.
W zeszycie do nut
Kleksy chwil
Z kałamarza wychlapane.

Czarno białe klawisze
Wybijają dźwięki dni.
Struny szarpane
Przy sercu strojone..

I piosenki szepty nieskończone.
Duszy rezonans echem je niesie
W serca wybrzmienie.

Płyną melodie każdemu inne.
Klucze do serca
I takty zwinne.

Szepty...

Nie wszystkie klucze pasują do drzwi
nie wszystkie drzwi pasują do klamek
nie wszystkie klamki zmieszczą się w dłoni
jak często je wyrywamy
zostajemy sami z nimi
- i co -
- i nic -
tak trwamy
nie zdając sobie sprawy
nie pasując do miejsc w jakich mieszkamy

z brzozowych gałązek
zbiję łódź życia swego

pozszywam blizny
w mocne żagli płachty

na skroni umieszczę
róży kwiecie
na kolce nie bacząc

w morze wyruszę

piękno ducha
wymaga poświęceń

przecież

Wczoraj
minąłem poezję
niosła torby
w żylastych rękach
z bazaru

Martwą twarz miała
muśniętą wschodzącym słońcem
ale szarą

Kiedy się odwróciłem
w dali bledła sylwetka
w wyświechtanym płaszczu
koloru słoty.

Powiedz
Powiedz, proszę
Czy kiedy patrzysz mi w oczy
Widzisz to samo?
To samo co kiedyś
Zanim pomyliliśmy gwiazdy z ich odbiciem na tafli jeziora
Zanim słońce zaszło, zaćmione naszą ambicją
Zanim ośmieszyliśmy się przed własną intuicją
Zanim zdeptaliśmy zamek z piasku nad brzegiem morza
Powiedz
Powiedz, proszę.

chcemy dotykać nieba
a zapominamy podnosić ramiona

podpierasz głowę
licząc jaskrawe dni

nie patrząc pod słońce
oślepiamy się
własną przeciwnością

szaleństwo orbit księżyca
upaja młodzieńcze usta

czas nieustannie dyktuje nas
a my nie potrafimy znów
stać się takim dzieckiem

Chciałbym napisać o miłości
to jak przewidywanie pogody na szlaku
opisanie kształtu gruszki
to jak bycie kroplą w deszczu
- jedyną
wiara w nieznane
wrzask w dwuosobowym tłumie ciszy
usłysz mnie, usłysz!
Słyszę. Bez słów.
Miłość, ha!
to jak wystrzelona strzała [...]

dni już tylko są
i moje pójścia do przodu
nie pozbierały się do drogi

jak boży palec
chwalę się zaledwie paznokciem
że coś jeszcze zadrapię

ale ja nie umiem zostawiać
nawet śladów
- ciało poza grawitacją -
nie unoszę się
wyczekując nazajutrz

Stąd zawsze się wyjeżdża
zawsze się powraca
ktoś tu czeka
zawsze i zawsze
ktoś wyprasza

To tu, gdzie ta pustka
ongiś wrzało życie
ktoś tu leży
zawsze i zawsze
po zmroku i o świcie

Dziś to też tu
choć już w innym miejscu
ktoś tu kocha
zawsze i zawsze
żyć się chce tu w szczęściu

między nami liczą się sekundy
słowa powstrzymane
na wardze palcem zadarte

przyprawą powietrza
pozostaje wyostrzony wzrok

ciepłem zamknięte ramiona
wyczerpują zasięg spojrzeń

a mechanizm człowieka
zaczyna szwankować

widząc nadal
zbyt wiele

miłość to rozsypane nasiona
pożarte paznokcie
siedzących w oknie

miłość to powrót ptaka
na pusty parapet
z którego go przepędzano