Zeszyt Wybrane, Emet

W otchłani namiętności
Wyczuwam Twą grę.
Jest niczym młodzieniec
W granatowym garniturze.
Uwodzi zapachem, dotykiem, czułością.
Z rozkoszą pieści me dłonie
W swych, bezpiecznych jak forteca.
Nic nie mówi.
Pocóż tu słowa,
Gdy wokół świat śpiewa
O naszej miłości.
Wczuwamy się więc
W rozkosz melodii,
By z jej wnętrza wyczytać,
Cóż nam dziś pisane.
Czy do świtu mam słuchać,
Jak grasz?
Jak fortepianem tworzysz naszą historię?
Historię miłości
Tak czystej, że aż niemożliwej.
Romantycznej.
Głębokiej i wiecznej.
Gdy tak grasz,
Serce kołacze i woła,
Iż na zawsze będę Twoja.
Ale teraz mnie uwodź.
Pieść biało-czarne klawisze.
A gdy Twą miłość usłyszę,
Wierny pies (moje serce)
Odda Ci się bez reszty.
Byś mógł świątynię odprowadzić do domu.
W deszczu, z czarnym parasolem.
A chlupot wody grać będzie wraz z Tobą.
Przed drzwiami ucałujesz w policzek.
I odejdziesz.
Myśli Twe nową melodię tworzyć będą
O miłości nas dwojga.
Dwóch sercach na jednej pięciolinii.

Padał deszcz, a jego dusza cichutko szlochała
Szlochał, bo pragnie zrozumienia
Jakiego mu nikt dać nie może
A nikt nie może, bo ludzie nie potrafią go zrozumieć
Więc zamknął się w sobie
Wszystkich trzyma na bezpieczną odległość
Nie za blisko, nie za daleko. Tak dobrze

Podejmował się działań, za które później się nienawidził
Wiódł haniebne życie
Nadal wiedzie, wciąż robi coś, za co się później nienawidzi
On nie chce tego robić, nigdy nie chciał
Ale... nie jest w stanie zatrzymać tego błędnego koła

Już sam nie wie kim jest
Nie ma marzeń, planów, wartości, aspiracji
Jego życie to okres wegetacji

Jest już zmęczony i tylko czeka
On, pozostawiany sam sobie, czeka na śmierć
Która pewnego dnia przyjdzie po niego
Jest tego pewny

Róże więdną,
i jest już wszystko jedno.

Słowa ulatują.

Składane obietnice zostają zapomniane.
Jakby nigdy ich nie było.

Gdzie te pełne miłości oczy,
czarujący uśmiech,
wierność i lojalność twa?

No gdzie te wszystkie słowa zaklęte w obietnicach?

Nie zostały dotrzymane,
bo tyś nie był ze mną całkiem szczery.

Moc słów jest silna,
lecz to wciąż tylko słowa,
które czasem ranią bardziej
niż czyny.

człowiek
to istota złożona
raz po raz
ubiera się w emocje
by w końcu
przytulić rozum
podać mu dłoń
i zawrzeć sojusz
...
spokój dusz

Kochać kobietę, to znaczy przyzwyczaić do niej cały swój system tkanek mózgowych, tak że nie mógłby on pracować bez niej.