Zeszyt Wspomnienia.., Smak cierpienia.

Boję się tak, że mam ochotę krzyczeć
Nie chcę milczeć, jednak słowa w gardle zagubione
Rzeczywistość miesza się z fikcją,
strach opanowuje całe ciało
niechęć walczy z chęcią
marzenia mieszają się z ich brakiem.
Kołowrotkiem uczuć, łzy po policzkach płyną.
Oddaj mi mnie, pozwól oddychać
pozostaw energię,
bo inaczej się rozsypię....

" Czasami zaczynamy płakać, tak po prostu bez powodu. Czasem łzy lecą nam po, policzkach narażając nasze usta na utratę uśmiechu. Czasem jesteśmy na tyle słabi, aby podnieśc ciężar słów, które na nas spadają.. "

- Wiesz, kogo chciałabym spotkać we śnie?- spytała zapatrzona w błyszczące gwiazdy. Dziś były wyjątkowo piękne i liczne, jak błękitne refleksy w jej oczach. Twarz miała bladą, chudą i zadumaną. Zazwyczaj rozciągnięte w uśmiechu usta zastygły jakby smutne. Tylko oczy pokazywały, że jest żywa i chociaż nieruchome i uparcie wpatrzone w jeden punkt na gwieździstym niebie, obdarzone były tak wielką mocą, nadzieją i życiem, że każdy chciał się uśmiechać, gdy tylko w nie zajrzał. Ale było w nich też coś smutnego, jakby strach przed staratą czegoś cennego, czegoś najważniejszego, tak, że na ich widok chciało się płakać. Kiedy ludzie zaglądali w jej oczy, natychmiast popadali w zakłopotanie, bo nie mogli pogodzić podziwu dla ich piękna z uśmiechem dla ich blasku [...]

Marzenia to piękna sprawa
są w Twej głowie a każde z nich optymizmem napawa.
Czasem komuś się o nich powie,
lecz o tych najskrytszych nikt się nie dowie.
Uwielbiam je, bo tylko w nich jestem szczęśliwy
tam świat nie jest dla mnie złośliwy.
Marzenia - nieraz tak nierealne,
nie raz po prostu banalne.
Naprawdę warto je mieć
by przed siebie każdego dnia patrzeć.
One dają wiarę w to,
że odmieni się zły los.
I te najskrytsze marzenia
byś był szczęśliwym doczekają się spełnienia.

Czy to historia miłości?
Może zbieg wydarzeń
Zapisane w kartach przeżycia
A może tylko przypadek
spotkanie, rozłąka
powrót i nieszczęście
życie
Czy jest tu dla nas miejsce?
Może jesteśmy tłem
Nadajemy ważności sobie
A tylko małym śladem
zostaniemy, przestaniemy być
istnienie i śmierć
całość
Czy z nami czegoś przybyło?
Może oddechów, spojrzeń
Zostały przez kogoś policzone
A raczej niezauważone
ciało, umysł
pożądanie i emocje
jedność

Dwie kobiety spędzają wczasy w pensjonacie. Jedna mówi: "jakie tu mają niedobre jedzenie", a druga dodaje: "no i w dodatku takie małe porcje." To samo myślę o życiu. Jest pełne bólu, cierpienia i nieszczęść, a na dodatek tak szybko przemija.

czyż Twoja miłość nie jest jedynie podkreśleniem próżnej słuszności?
czyż nie żyjemy w marnej bajce o pragnieniu doskonałości?
czyż dziś nie umysł, jeno serce, wpada w jego sidła nieodzowne?
czyż uwikłani w krąg niepewności poszukując prawdy nie uciekamy się do właściwych miłości?
czyż uczucia dziś istnieć umiałyby bez promieni intelektu i kropli stosownego czynu?
czyż miłość wymarła w nas wraz z racją ewolucyjnego rozumu?
czyż potrafimy się dzisiaj odnaleźć w sobie i wzajemnie?
czyż serca nasze zapłoną jeszcze kiedyś, choćby niepewnie?
czyż uczuć nam ubyło i mamy mniej ich niż w wichrowym śnie?
czyż cierpieć będziemy bardziej niż Catherine i wybranek jej?
czyż nieświadomość nieświadomości najgorszym w tym wszystkim nie jest?

Natchnienie umiera,
bo coś mu doskwiera.
Słowo raz jest,
a raz go nie ma.
Myśli się plączą,
jad w sobie sączą,
Tak..
Natchnienie umiera,
bo coś mu doskwiera.
Wiosna się budzi,
poezja się trudzi.
Wiatr cicho pląsa,
myśl słowo kąsa.
Tak..
Natchnienie umiera,
bo coś mu doskwiera.
A tu jest wieszcz,
jak głodny kleszcz.
Ni on nie ma wiary,
jak ten nie ma ofiary.
Tak..
Natchnienie umiera,
bo coś mu doskwiera.