Zeszyt Wolne teksty, FreeBird_12

Do domu miała już niedaleko, jednak przystawała co parę kroków. Stare już buty i przyduży płaszcz sprawiały, że jej cierpienie wydawało się jeszcze większe i boleśniejsze. Sunęła się powoli poboczem mało uczęszczanej drogi. Słońce rzucało promienie na zniszczoną twarz, a wiatr osuszał łzy. Gdybyś był tym wiatrem, słyszałbyś jej ciche lamenty do Boga, i wiedział, że ocierając łzę, czynisz dobro całemu jej światu.
- Boże, Mój Boże... Czemu tak mnie doświadczasz? Ile jeszcze cierpieć przyjdzie mi się w tym życiu? Umierać czas, a zmartwień moich przybywa. Mateczko Święta jak długo jeszcze krzyż ten nieść będę?
Szła niezauważana z wielkim bólem i zmęczeniem. Ciągle wracała myślami do swoich dzieci i wnuków, dla których życie nie było łaskawe. Liczyła ostatnie drobne, zastanawiając [...]

Już ten "list" wysłałem.
Boże, jestem ciekaw Jej reakcji.
Patrze tylko na mały zielony kwadracik przy jej małym zdjęciu na portalu i widzę że jest.
Chciałbym napisać, nie będąc nachalny lub męczący.
Ona jeszcze nie wie.
Jak i ja też nie wiem.
Ja wiem że wysłałem.
Lecz to ja nie wiem jak zareguje.
Na samą myśl cięzko ślinę przełknąć.
Strach? Nie, to raczej bezsilność.
Bo co ja mogę dać wiecej niż wszytsko?
Jeżli mógłbym dac wiecej, to dam więcej.
Więcej niż jestem na dzień dzisiejszy pojąć.
Jeżeli mógłbym dać.
Trzeba być dobrej myśli,
Trzeba próbować,
Trzeba walczyć o marzenia.
W życiu czego mi Trzeba to Jej.

Jest wszędzie.
Przed, po i wtrakcie mrugnięcia okiem.
Oddech na razie pozwala żyć nie [...]

Równomiernie oddychasz leżąc obok mnie. Po długim dniu pełnym atrakcji i wycieczek, zakończonym upojną nocą, w końcu zasnąłeś. A ja zyskałam chwilę, żeby przyjrzeć się Tobie ze wszystkimi szczegółami. W rytm Twojego oddechu moje oczy wędrowały po ciele najwspanialszego mężczyzny na świecie. Jasne, aksamitne włosy, delikatnie zarysowane kości policzkowe i tors opięty cienką narzutą zaznaczającą wszystkie jego mięśnie - to wszystko tworzyło razem wyjątkowy twór, schronienie dla tych cech, za które go kocham. Wszystkie wady i zalety, doprawione szczyptą wypowiedzianych słów, namiętnych pocałunków i spojrzeń pełnych miłości. W zestawie z wspomnieniami żywymi w pamięci ze wszystkimi szczegółami. Zatęskniłam za człowiekiem, którego miałam na wyciągnięcie dłoni - i wtedy zrozumiałam, co oznacza słowo "tęsknota".
W oczach zaszkliły mi się łzy. Może dlatego, bo wiedziałam, że za kilka godzin znów się rozstaniemy. I znów będę pragnąć jego ciała, ust, słów...
Przejechałam opuszkiem palca po jego policzku, dłonią zarysowałam kształt twarzy wyczuwając lekki zarost, aż w końcu położyłam ją na jego rozgrzanym torsie. Tak, jakbym chciała zabrać go ze sobą jak najwięcej, na zapas - ale dobrze wiedziałam, że im więcej go dostaję, tym mniej go zostaje na później. Bo człowieka nie można schować i odłożyć na później - a tęsknota nie pojawia się co jakiś czas, tylko obecna jest w każdej chwili.

najlepiej mi się oddycha
gdy w żyłach pulsuje noc
czyjeś pogubione spojrzenia
gdzieś mi się plączą po piętach
na niebie jeszcze nie widać
żadnej z naszych gwiazd
a ty
bym dotknęła nieba
umiałeś stawać na rzęsach

Znów tak banalnie, a jednak kochała, gdy się tak troszczył. Zapalił świece na werandzie i otworzył butelkę wina.
- Ślicznie – westchnęła.
- Połóż się. Przykryję cię kocem. Noce są już zimne.
Było kilka minut po dwudziestej trzeciej. Dopiero wrócili od rodziców, jednak nie chcieli jeszcze kłaść się spać.
- Idę po kieliszki… Zaczekasz?
- Tak.
Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech i niedowierzanie, które od kilku miesięcy towarzyszyło każdej wspólnie spędzanej chwili.
- Boże… jest mi tak bardzo dobrze. Tak można? Nie wierzyć we własne szczęście? – wzdychała. Była już bardzo zmęczona, ale chciała spędzić ten wieczór właśnie tak. Chciał wpatrywać się w ćmy tańczące przy świecach, dotykać dłoni ukochanego i nurzać się w zapachu mięty, rosnącej tuż [...]

Płakać za marzeniami. Wzruszać się na samą myśl, tęsknić za czymś czego nigdy nie było. Nie wiedziałam, że można tak mocno… tak długo i z tak nagłymi powrotami. I nie chodzi o smutek wynikający z nierealności, żal, że nie jest to w moich rękach. Nie! To całkiem dziwne uczuci, które z wiekiem wraca silniejsze i głębsze. Zmienili się ludzie, otoczenie, a marzenia jakby te same. Może bardziej wyraźne, bliższe i w mojej głowie tak bardzo gotowe, by się spełnić.
Znów powróciła myśl domu. Jakby środowisko bloku odrzucało mnie - obcy organ. Nie umiem, nie chcę i nie potrafię… Potrzebuję domu. Mojego… razem z moim i moimi… A wszystko tak ładnie nie poukładane. Nie ma mojego i nie ma moich. I [...]

Ze złamanym zaufaniem do jednej osoby jest jak z pękniętym szczeblem w drabinie.
Niby tylko jeden, ale boisz się pewnie stanąć na innych.

Każdego poranka wstając skoro świt wykreślałem poprzedni dzień w kuchennym kalendarzu. Zacząłem przygotowywać kawę, której nie potrafię sobie odmówić o tak wczesnej porze. Coś we mnie drgnęło. Cofnąłem się jeszcze raz do drzwi aby przyjrzeć się dzisiejszej dacie. Moje oczy zaszkliły się, a brwi niebywale uniosły wysoko ze zdziwienia. Jak mogłem to wcześniej przegapić? Pytałem samego siebie. Miesiącami odliczałem dni do tego spotkania, aż stało się to dla mnie rutyną. Czymś co traci jakiekolwiek znaczenie. Tego dnia miałem ją w końcu zobaczyć.
Już od dawna wspólnie planowaliśmy to spotkanie wyobrażając sobie każdy jego szczegół. Jednak to było tylko fantazją, bo byłem przekonany, że gdy ujrzymy siebie nawzajem to emocje wygrają, a razem z nimi spontaniczność. Bez względu na to co [...]

Nastała jesień. Liście opadły pozostawiając nagie gałęzie. Nagle niebo stało się bliższe ale bardziej stonowane, smutne. Słońce też jakby na krócej do nas wpada. Wszystko stało się szare zaprzeczając pojęciu polskiej złotej jesieni. A kąciki ust ludzkich rzadziej się już wznoszą.
Siedzę przykryta ciepłym kocem z termosem w jednej dłoni, a w drugiej z książką, która pamięta jeszcze poprzedni wiek. Co chwila odrywam wzrok od pożółkłych kartek spoglądając przez okno. Przyglądam się przypadkowym przechodnią, sąsiadom, znajomym. Każdy żyje własnym życiem, w którym prawdopodobnie nie odegram większej roli lub nawet nie będę jej miała wcale.
Nie raz zastanawiałam się o czym myśli siedząca obok mnie osoba na przykład w autobusie. Jak żyje, kogo kocha, jakie snuje plany i co stałoby się [...]