przygryzam
wargi
milczeniem
moim... twoim

bez słów
i uczuć
nienazwanych
stracimy... siebie

wiec mów
szepcz
wykrzycz
nazwij... to

co zawisło
niepewnością
między ustami
naszymi...

mojej matce
która właśnie opłakuje swoją

piszę

gdy umierał mi ojciec
myślałem o niej
jak o kobiecie
odchodzącego mężczyzny
jego żonie

teraz zaś
myślę o niej
jak o córce tamtej kobiety
co odeszła wczoraj

i może jesteśmy już oboje inni
dla siebie

ale mówimy że nie po to
tyle straciliśmy
by się osierocić

(16/6/2022)

przerzucając wieszaki moja matka
przymierza sukienki do ciała
choć to ciało jest daleko stąd
zamknięte w chłodni

to historia o oczach spadających
niżej od wzroku
o tym że paznokcie jeszcze rosną

o niczym już w zasadzie. jest jej szloch
w pokoju. jest nasze nic,
coraz głębszy pokój - łóżko lampa kredens
wieszak za wieszakiem spomiędzy
których widać kontur
powieszony na barwie tamtej pustej

(17/6/2022)

Po raz ostatni
Zacieram po sobie ślady
Oddając uczciwie puste pół szafy

Zabieram sen
Pewność i spokój
Choć sam ich nie odnajdę
W żadnej z walizek

Przymykam oko na twoje łzy
Próbując uciszyć
Drganie własnych powiek

w poezji słowem ostatecznym jest miłość
z nim przechodzę do porządków dziennych
pisząc miłość można już napisać śmierć
i miłość ten wiersz przeżyje

cofnie się do początku
zatrzyma w środku
wychodząc otworzy okno w strofie
wejdzie do innych oczu
by w nich zamieszkać

używam więc słowa ostatecznego
niech będzie zapamiętane ponad obecność śmierci
niech mnie znajdzie kiedyś w cudzych oczach
niech powie że jest i było moje

(2020)

uwiera mnie krzyk za ścianą
córkę zaszczuć chce matka
słowa na ustach pianą
szmata! zdzira! wariatka!

uwiera mnie wzrok dzieciaka
na billboardach miasta brudnego
wyrok już zapadł: masz raka
lecz nikt nie wyjaśnił dlaczego

uwiera mnie kot podpalony
i psiny łeb roztrzaskany
rozdziobią nas kruki wrony
lub rozdziobiemy się sami

uwiera mnie sznur na szyi
gdy czas tnie z papieru dłonie
czyżby świat się pomylił?
co wisieć ma wpierw utonie

i jeszcze coś mnie uwiera
taki paradoks istnienia
choć nie chcę wcale umierać
od dawna już mnie tu nie ma

cierpliwie podążaj
za cieniem moim
tym co go tak
u progu widujesz
a jeśli zniknę
szukaj dalej
droga do mnie prosta
z serc się składa
rozbitych
skruszonych
złamanych

mówiłaś mi
będziemy
i dzisiaj rozumiem że to mniej
niż kolejna podróż donikąd
i mniej nawet niż dom z grubych bali
co ciepłem miał otulać powroty

to nawet nie znaczyło podnosić się z kolan
dłoń w dłoni za-trzymać przed zaśnięciem
i nie znaczyło to również stawać się bliższym
ale odchodzić i czynić inaczej

żeby mglić źrenice żeby gubić ścieżki
by palić listy w odległym głosie szukać nadziei
żeby nie umieć wybaczyć i żeby tęsknić
na końcu języka zostawić smak skóry

ale przede wszystkim
żeby się zapomnieć
z szelestu słów drżących pościeli
żeby unosić wzrok ponad ból w sercu
roztłuczone szczęście znajdować w okruchach.

Noc, niezwykłe
uroki odsłania.
Od horyzontu,
po azymut,
gwiazdom
na romans
z księżycem
przyzwala.
Nie kryjąc
tej miłości
i mnie [...]

Jeszcze śpi,
suchymi liśćmi
otulony,
świeżo malowany
na wiosnę
konfesjonał
pogmatwanych
spraw.

Wybawienie,
dla zmęczonych [...]

Nieczęsto
rozmawiam
z aniołem.
Powiernikiem
upadków
i wzlotów.
Choć w ziemskiej
wędrówce
dostrzegam
obecność,
krzątanie się [...]

przede mną tunele mgieł
nad tobą konstelacje neonów
światłowody nad ulicami
przysłaniają nam korytarze nieba

a jednak są takie noce
gdy siadam przy tobie jak dawniej
na podniebnych schodach

bo są takie sny
tuż przed świtem
z których się nie odchodzi
i tacy ludzie
na których
jak na wschód słońca się czeka