Zeszyt W niebie tęsknota zaklęta, szantiil

Obudziłem się i wiedziałem, że odszedł. Wiedziałem to od razu. Kiedy się kogoś kocha, wie się takie rzeczy.

nie zatrzymasz łzami kogoś
kto pokochał już
inny

uśmiech

Wyżęte ze złudzeń myślenie
suchym żalem kleci słowa…
zapisem znacząc wspomnienie
gdzie nie ma posłuchu już mowa.

Bez żalu, lecz w smutku szarości
wersów szept powraca wstecz…
po dotyk ostatni szalonej miłości
nim ją usiecze zapomnienia miecz

Kiedyś nad wszystkim pochyli się pora
Wszystkiego kiedyś dotknie kresu czas...
Lecz nim cokolwiek zniknie jak kamfora
Wpierw wybrzmi ton, że nie ma już nas…

Nie powiem Ci, co mi się śni, lecz dobrze mnie posłuchaj.
Nie chowaj się i otwórz drzwi i tutaj mi zaufaj.
Wiesz koniec już tych pustych dni, co smutek w sobie mają,
dusiły Cię, mówiłeś mi, mówiłeś, że Cię znają.
I ludzi tłum, a w tłumie Ty, nie widzę tam uśmiechu,
więc zamień Ty na proste My, zapomnij o oddechu.
Zatrzymaj dni, choć jeden wiesz, niczego już nie pragnę!
Wiem, zrobisz to jeżeli chcesz, Powstanę...lecz upadnę.
Potokiem słów, przejrzysty głos, zapomnij o przeszłości.
Zamknijmy to, tych błędów stos, niech uśmiech w nas zagości.
Tak ciężko jest w deszczowe dni, zły wybór, zła pogoda
lecz ciągle twarz Twa mi się śni, ah!błąd mój, ale szkoda.
Uciekam gdzieś, nie szuka nikt, nikogo [...]

Po co i komu potrzeba,
udawać,ze nic już nie ma.
Że wszystko było pomyłką
straconym czasem i równią pochyłą.
Że kres był bliski
a słowa działały jak pociski.
Sumienie mi ciąży bardzo
a Ty reagujesz pogardą.
I chcę wyjaśnić i pokazać,
że czas ten chcę wymazać.
Przychodząc po rozum do głowy
dziś nie ma z Tobą rozmowy.
A tak chciałbym,aby jutro
dać Ci wszystko co chciałaś
Ale nie tego co dotychczas ode mnie dostałaś.
Dziś czuję to co i Ty czujesz,
ale wiem,że mogę Ci dać więcej niż oczekujesz.
Jeżeli i sama zaryzykujesz.
Uwierzyć w to,ze we mnie jest szczerość
Tobą pisana.
Bo jeżeli łączyło nas coś wielkiego
niech wiedzie nas to do dobrego.
I skoro zagościłaś w sercu moim
wybacz me błędy nieświadomości,
a życie niech wiedzie nas ku miłości.
Tej szczerej i nieznanej
już rozkochanej.

Być może jutro nie nastąpi
więc niech się ziemia rozstąpi
I pochłonie mnie całego
sensu życia dziś nie widzącego.

Niczym nie zastąpisz szeptu ust ukochanych,
może tylko brakiem pamięci.

Artrysie...;)

Nie zawsze poznasz
smutku oblicze
gdy łzy rzęsiste się leją
bywa że w sercu
łamie się życie
a usta śmieją ...
W bólu samotności
płyniesz w oddal
jak ptak który
spłoszony w ciszy
odleciał w krąg zapomniany ...
Pamiętasz uśmiech
płynąc w łodzi smutku
gdzieś w oddali
zaplątał się ptak w szuwary ...
Cichy szelest słów
za tonął na dnie serc
to Ja Zapomniany ...

- Gdybyś mógł pokazać życie na dwój palcach, jakbyś musiał określić symboliką dwóch palców całą istotę istnienia, to które byś wybrał? – spytała mnie, lustrując mój profil roziskrzonymi oczami.
- Nie wiem. To dziwne pytanie – odpowiedziałem, badając dłoń przenikliwym spojrzeniem, jakby mogła nieść za sobą jakąkolwiek podpowiedź. Nie rozumiałem istoty jej słów. Czy można częścią dłoni określić całe życie? – To bez sensu. – odparłem, bez wcześniejszego przemyślenia drastycznego wydźwięku moich słów.
- Nie prawda! – wykrzyknęła przerażona, jakbym skrzywdził jej przyjaciela, wiernego psa, jakbym ją zranił. Spojrzałem na nią z uprzejmym zaskoczeniem, licząc na wnikliwe wyjaśnienie. – Spójrz – chwyciwszy moją dłoń, przystawiła mi ją niemal pod nos, jakby sądziła, że wcześniej jej nie widziałem. Odsunąłem się o [...]

Istniała droga w moim sercu, po której nikt nie chodził i nie słyszało się na niej głosu człowieka. I istniała ścieżka w mej duszy, po której nikt się nie przechadzał. Aż przeniknęło mnie nagłe światło i na iskrach blasku wkroczyła na nią jasność twojej obecności, wtłaczając w dusze i serce imię świętej mej miłości niczym pieczęć, która rzeźbi wosk...