Zeszyt wisla, Wisła

- Proszę mi powiedzieć jak się pani dzisiaj czuje?

- Dzisiaj czuję się gorzej jak ostatnio - odpowiedziała, próbując zachować spokój i rozsądek, ale ta wszechogarniająca ją rozpacz i beznadziejność sprawiły, że z oczu prawie natychmiast po wypowiedzianych słowach zaczęły spadać rzęsiście łzy. Trwało to dłuższą chwilę. Czuła wzrok terapeuty na swojej płaczącej osobie choć wpatrywała się w ścianę a potem usłyszała słowa

- pani musi naprawdę cierpieć.

Tak, właśnie tak - cierpiała ogromnie. Zastanawiała się, co takiego zrobiła nie tak, że spotyka ją tyle złych rzeczy. Co takiego zrobiła, że to szczęście nie chce do niej przyjść. Że wszędzie widzi tylko mrok i ciemność. Że nie widzi pozytywnie swojej przyszłości. Że nie umie nikomu zaufać na tyle by się otworzyć i całkowicie poddać. Zbudowała wokół siebie tak ogromny i solidny mur, że nie idzie się przez niego przebić. A wszystko dlatego by nikt już jej nie zranił.

Dopiero późną nocą, przy szczelnie zasłoniętych oknach gryziemy z bólu ręce, umieramy z miłości.

Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci – zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc.

Gdybyś kiedy we śnie poczuła, że oczy moje już nie patrzą na ciebie z miłością, wiedz, żem żyć przestał.

Miłość to pomieszanie podziwu, szacunku i namiętności. Jeśli żywe jest choć jedno z tych uczuć, to nie ma o co robić szumu. Jeśli dwa, to nie jest to mistrzostwo świata, ale blisko. Jeśli wszystkie trzy, to śmierć jest już niepotrzebna - trfiłaś do nieba za życia.

Więc naprzód, niech broń rozdziera
niech kula szyje jak nić
Trzeba nam teraz umierać
By Polska umiała znów żyć

Bądź śmiały i odważny.
Kiedy obejrzysz się na swoje życie, będziesz bardziej żałował rzeczy, których nie zrobiłeś, niż rzeczy, które zrobiłeś.

Noc niby ciepła a mnie przenika chłód.
Konstelacje gwiazd migoczą a ja pogrążona w ciemnośći.
Choć oddycham nie mogę złapać tchu.
Dlaczego samotność tak boli a tęsknota ściska serce.

Próbowałam wiele razy kochać cię mniej niepotrafię.
Ilekroć chcę mniej kocham bardziej.
I choć rozum z sercem się spiera o sedno tej miłości
Moja dusza już dawno z twoją złączona w jedności.

Jeśli każesz odejdę choć łza po duszy spłynie.
Lecz nie zabraniaj kochać mi ciebie.
Wszystko spełnię lecz tego nie mogę.
Kochałam,kocham i kochać będę choć Ty przestaniesz
ja na wieki będę....