miksturę
wspomnień wciąż piję
zbrylone pragnienia
czekają
na dnie pucharu ukryte

półpłynna
leniwa nadzieja
krawędzi ust uczepiona
i tylko łza bardziej słona
gubi się wciąż
w ciemnej toni

ten napój
przez życie podany
wypić mi do dna
trzeba
a kiedy wypełni wnętrze
niczego nie będzie
mi szkoda

Jak dzikie konie
noszą
wiatr w grzywach

Opuszczają
spokojne pastwiska
tratują
zbudowane zagrody

i pędzą
na przełaj
wbrew
wytyczonym ścieżkom
do urojonej
wolności

Autor: Małgorzata Orawska
Wiersz z tomiku „Margerytki” 2005

Kiełkuje we mnie
jak nowo poczęte
dziecko

Wierzga
pod sercem
żywymi pasjami

Przemierza
po widnokręgu
całą głowę

Rośnie w miarę
uwalniania wodzy
wyobraźni

W różowej pieluszce
wybiega
na mleczną drogę

(Z tomiku „Margerytki” 2005)

idę boso
i lekko palcami dotykam
traw mocno zroszonych

o kamień potykam
lecz idę
nie narzekam - choćbym
do krwi nogi zraniła

to twoja i moja
droga
na którą świadomie wkroczyłam

Najpierw, że Ojciec miłujący
posłał Syna na krzyż

Potem, że Syn oddał się
niemożliwie woli Ojca

Że Matka, choć serce jej pękło
nadal ufała Bogu

Na koniec, że grób pusty
może oznaczać życie

przez smierć

Autor: Małgorzata Orawska

Podzieleni
tym samym jabłkiem
pchają do nieba
Syzyfowy kamień

Czasem
zza chmury
uśmiechnie się Anioł
a spod kamienia
wyrośnie stokrotka

Chwila szczęścia
jak oddech motyla

Autor: Małgorzata Orawska (wiersz z tomiku „Margerytki”2005)

W najczulszych słowach ukryj
mój strach, bym już nie łapała
motyli nocy.

Gdy zacznę przygasać pozwól
tlić się snom w dziurawym
prześwicie powietrza

W zakamarkach życia
nie ma miejsca dla męczenników
wstrzymujacych oddech
w bezsenne noce

Nie ma życia na próbę
jest tylko jedna szansa

Najczulszym gestem powiedz mi

Są takie dni
gdy pióra
przerastają ramiona
wzdłuż i wszerz

Kiedy do chmur
tak blisko
jak do kapelusza

Wtedy ziemia
staje się niepotrzebna
krokom

i skowronki fruwają
pomiędzy słowami

Autor: Małgorzata Orawska (wiersz z tomiku „Margerytki” 2005)

Wiedziałeś, że przybiją Cię do krzyża
i sam podałeś im gwoździe

i tylko Ty wiesz dlaczego
Ty, niepojęty...

Pędzimy jak pociąg.
Zatracamy się w doczesnym życiu. Gubimy orientację gdzieś po drodze.

Czasem pomknie modlitwa ku niebu
z prośbą do Miłosiernego Boga.

I, skoro nastanie świt, historia powtarza się ta sama od lat.

Uklęknął w pokorze wierny lud.

Pielęgnujemy tradycję. [...]

noc rzuca monetą
ulatują barwy
wsiąkając w zapach księżycowego kwiatu

jesteś blisko
dalekiego
budzisz by wyszeptać że chcesz
zasnąć
we mnie

niczym zmęczony kamień
czekam
trzymając się niebieskiego światła

daleko w czasie
na który nie natrafiła
żadna z dróg

czemu mnie ścigasz
swoją miłością
na każdym kroku ją czuję
a kiedy chcę iść
swoją drogą
Ty mnie od razu strofujesz

odczytać myśli
nie jest tak łatwo
więc jak
mam podjąć decyzję [...]

Księżyc
wierzysz w siebie?

Twojemu wewnętrznemu pięknu
jest do twarzy w żabocie z tulipanów.

Księżyc
wierzysz we mnie?

Marzę
więc jestem

motylem
przycupnąć na twojej szyi.

Księżyc
wierzysz w wiersze?

Tęsknię.

za drzewa
które się zielenią
za czterolistną
koniczynę
i krzew forsycji
co cieszy oczy
za mlecze które
zakwitły w nocy
za kwiaty białe
i te różowe
co majestem
okryły
drzew korony
za całej wiosny
tak piękną postać
dziękuję Panie

Panie dziękuję
za moje oczy
które to wszystko
mogą zobaczyć

Za moim domem rosną góry
zaglądają mi do okien gdy śnię
wtedy wyciągam dłonie
i obmywam twarz księżycowi
z moich grzechów i marzeń
a on tylko wykrzywia uśmiech
jak stary Gazda
- jesce cie wiater nie wykołysoł
na te miłość co wyrośnie tu na hali

Sen mokrego poniedziałku

w moim ogródecku
zielona stoi studzienka
pójdzze dziewce ku mnie
to cie wodom oblejem
twoje krasne lica i warkoce długie
na spaniu i we dnie zawse przy mnie som
- dziewce na te słowa złapało za ceber
anim sie obejzoł, miłości nabrało :
w twoje serce chlup! kochanecku mój!