Zwariowana noc
Zmęczona słowami
Przeplataniem włosów
Odchodzi za horyzont

Kupidyn jest ciekawy wniosków
Układa się wśród suchych traw
Wdmuchuje zapach letnich ziół
W nasze nozdrza i drwi

Świt nie pozwala tu zostać
Niebawem zbudzi się świat
Słońce zawstydzi nas oczekiwaniem
Może to lęk przed dojrzałością

Uczucie że mnie kochasz
Chcesz ze mną zostać
Pozwala mi odejść
Nie rozumiem, dlaczego..

...i znów
tysiące motyli atakuje serce
jakby spadały z chmur małymi aniołami
i szept zamykasz w dłoni
żeby mniej bolało

w gwarze nieba tysiące odmian
jednego pytania i to co drugie
staje się pierwsze
i znów...
myślimy tymi samymi
słowami...

...bo tęsknić to dotykać
nie dotykając

...
Zmysły Twoje dotykam...
tak cicho uściskiem trwamy
szepty nasze słyszę czy to igra cisza...
w ramionach pieści czas szeptaniem...

mówisz... lecz proszę Cię zamilcz
świt daleki jest brzegiem
dłoni szelest żłobi skóry ciepło... wzniesieniem... gdy idę do Ciebie...

zanim noc zniknie piór czarnych strumieniem... [...]

Złapałem Twoją łzę
W otchłań mojej duszy
Z zimna stała się
Soplem lodu
Upadła w moje serce
Drażniąc je delikatnie
Jak piasek małże
Otoczyłem ją miłością
Ciepłym kokonem
I stała się piękną perłą
Najcenniejszą jaką mam

Czasem męczy nas świat
i ból codzienności do szpiku kości przenika
wypleciony uczuciami koszyk ma wiele łat
i przecieka

ale nic to, gdy jesteś
rozpalasz ogień na kominku, dogasają zmartwienia

przytulasz, ja płonę

Za zasłoną nocy
ukrywam się przed dniem
te liczne spojrzenia
pośród mojej samotności

Tak wiele kłamstw zdołało
zniszczyć moje sumienie
Wszystko co wyśnione
stało się nierealnym marzeniem

Przyjacielu…
Zwykłam tęsknić
poświęcając Ci każdy wers

W podróży bez końca,
bez Twoich ramion
i czułych dłoni

Moje serce bije gwałtownie
z otwartymi ranami,
byś nie ujrzał słabości

za szklanymi oczami

Jeszcze śpię
wtulona w swoje myśli

już prawie dzień
cięższa od snów
powieka ledwo drga

zawieszona na linie
chwytam się życia
odgarniam czarne ćmy
z zakamarków duszy

oddycham płytko
respirator lęku
miarowo podaje tlen

wchłaniasz
mnie w siebie

jak równoległą płaszczyznę

intencją natury
zrywasz noce dniem
gdy idę tobie naprzeciw

moje słowa nieporadne
i Twoje dłonie grzeszne

brzmię między
wysokim tonem a milczeniem

ja

Twoje dzieło

Dom to tylko serca i kawałek nadziei,
Że nie zabraknie oddechu w biegu,
I garść niczego
Co we wszystko się zmieni.

Tomo na gruzach ciekawa człowieka 
Powoli kruszy mury dziecka,
Wypełnia ciszę tęsknoty lekko, 
Jak misę kruchych  dni ciepłe mleko.

Czas usiadł na drzewie i macha do nas, [...]

Wszystko to nic...
spalone mosty, zatopione okręty
bez gwiezdne nieba... zachody bez słońca...
nawet beznadzieja to nic...
bo miłość jest ponad...
od dna oceanu aż po same niebo
swoimi ścieżkami
w jednej chwili w proch potrafi obrócić
wszystko co przygniata człowieka
smutek w radość zamienia
a beznadzieję w widzenie...
reszta...
to już od nas samych zależy...

Czasem jej przynoszę
zerwanego kwiatka
... ze ścieżki
między furtką a domem...
a ona zawsze z uśmiechem przyjmuje
jakkolwiek jest skromny...
i wlewa do najpiękniejszej szklanki
wodę...
i stawia w najpiękniejszym miejscu...
... a kwiat kwitnie, zachwyca
czasem nawet dłużej
niż te karmiące się ziemią...
i jak można nie wierzyć w miłość... ?

lubię być

tak
niedoskonała

w nadmiarze życia

obrazem bez ściany

rzeźbą bez istnienia
[...]

Smutna jest moja dusza jak szare niebo
a to zawisło nad kwiatem jabłoni
bez uśmiechu

nie szuka drogi, smutna
jakby czekała na dłoń, która ją ocali

Kochaj mnie za to
że jestem
wspominaj czule
że byłam
i pragnij więcej, bo będę

Utknąłem w międzyczasie
płynąc ku Twej duszy
usilnie starając się pojąć, co stworzyłem
ile w Tobie nieszczęścia
z krwi mojej

A może w innego Stwórcę się wdałaś
z mlekiem płynącego
a ja tylko oglądam Cię jak wschód słońca
spiesząc do pracy
[...]