Nie było wierszy soczystych
Były te ciężkie i zgniłe
Nigdy ze szczęścia spisane
Mroku pełne, zawiłe

I w serc nie uderzały bicie
A raczej w ich poniszczenie
Takie to zdania rodziłem
Skazane na potępienie

Nie trzeba dla równowagi
Świata marzeń pokusy
Też śmierci miłowanej
Opasłe umieszczać opusy

Z prawdy wiarę budować
Najwyższe słów uwielbienia
By kiedyś nas nie strawiły
Własnej obłudy streszczenia

2013

Ta droga kusi. Wąska, asfalt zniszczony.
Między cieniami lasów i światłem łąk
Zaplątany ludzkiej obecności płomyk,
Zasuszony człowieczego serca pąk.

Ta cisza zaprasza. Zielony wiatr w koronach,
Nieustanny plusk rozgadanych fal strumieni,
Gdzie cały ból obmyty chłodno skona,
A łzy porannej rosy ukoi lśnienie.

Tymczasem wśród miejskiego chichotu [...]

wczoraj miałam babie lato
wplątane w warkocze
spójrz

to tu się wszystko zaczyna
od nitki
do kłębka

prześlij mi jesienny powiew
z szelestem liści

- popatrz -
drzewa odkrywają swoją duszę
- nie mają już nic do ukrycia
nitki babiego lata pląsają
w powtarzalnym rytmie
strumienia piękna

- tylko my
jeszcze czekamy na listonosza

Już nie ma miejsca na tym ciele,
Panowie doktorzy, Szanowni państwo,
Ran jest tak dużo, krwi cieknie tak wiele,
Każde przypełzło do niego draństwo.

Konsylium w bieli milczy z powagą,
Szeleszczą cicho wyprane fartuchy.
Gdzieś z tyłu, szeptem, wzajem się radzą
A z przodu tylko wzrok suchy.

Ja leżę na stole, głowa w bok zwrócona,
Za oknem zielenią kołyszą się drzewa.
Bezradnie, bez siły, śpią moje ramiona,
A sercu już nie chce... Już nie chce się śpiewać.

Ich smętna powaga, nadęte spojrzenia,
Ich zwykłe [...]

We śnie wysoko nad bezbrzeżną łąką,
Spijając szum powietrza w uszach,
Przebija puch kłębiastych obłoków
Szczęśliwa życiem, wdzięczna moja dusza.

A na wzburzonym przeciągiem rozkładzie
Godziny, dni, tygodnie i lata.
Uśmiechem lukrowym odpłaca się kradzież,
Nienawiść kwitnie w bukietów kwiatach.

Chwilami razem fruniemy tą strugą, [...]

jestem Aniołem
i nawet jeśli nie wierzysz
we mnie człowieku
pamiętaj,
że czuwam

i gdy
zapłaczesz pod moimi
skrzydłami

będę...

Pokrzywione i koślawe sosny szumnie
Zdjęły świat gniotący ich głowy.
Morskie fale plażę pieszczą tłumnie,
Czapki piany uchylając błękitowi.

Tramp uchylił włóczykijom swojej tajemnicy
Gdzie ich miłość oddech zdrowy złapie.
Teraz wszystko to, co było, już nie krzyczy,
Co boleśnie ich raniło już nie drapie.

Nad ich chwilą pochylony błękit [...]

mgła po ogrodach się włóczy
w krople rosy spływa nie-rozkwitłych cierni
i dom w tedy jest pełen
zupełnie innej ciszy
gdy rój iskier na niebie - jak motyle bólu
co trzepoczą się we mnie

swoich skrzydeł wachlarzem

lecz po tym życiu miała nas zbudzić
światłość przedwieczna
bo była - zanim cokolwiek się stało
i wiatr
który nas owiewał muzyką

jak w ostatnim dzwonku na podniesienie
poderwie się jeszcze
rozkołysze serce
a noc - mroczny tragarz
na zawsze zdejmie swe cienie
z drzew w naszym Raju

wrzesień zakwili w sieni
i drzewa znowu zostaną mi w rękach
a dłonie owinięte liśćmi: najczulsze listy
i lament deszczu biegnący motylim śladem
wzdłuż ulic: jak hycel wiążący przestrzeń w echo kałuż

upadnie blask - obmyje stopy zimnym przypływem
napiszę o smutku piątej stronie świata
dokąd znika moja pamięć zmęczona
w krzyku jak na papierowym statku
cięższym ode mnie wołaniu przez śmierć
burzę przepłynę - otworzę drzwi
jesieni co na progu się rozsypie
niczym książki w dziecięcych ramionach
i zapalę lampę jak myśl o tobie

Przywyknę kiedyś
do tej tęsknoty
co mnie rani

do tych pustych kart
których już nikt nie odwróci
do tej samotności
bezradności,pajęczej sieci

wiesz
tam już nie będzie wierszy
cisza zagra im ostatni nokturn
i słowo żegnaj zostawi na ustach

to nic
kiedyś przywyknę do tej pustki wokół

"Życia nie mierzy się ilością oddechów, ale ilością chwil, które zapierają dech w piersiach"
Maya Angelou

Człowiek od dziecka
ciągle czegoś szuka

jeszcze nie wie gdzie to jest
ale próbuje dotknąć każdej rzeczy

nie wie wszak jak wielki świat
go otacza i nie rozumie [...]

Myśli o tobie odkładam na półkę
jak książkę
którą znam z każdej strony
i czekam aż pożółkną kartki
i ostygnie na nich miłość
wyciosana w kamieniu

Słowa o tobie grzebię w czarnej ziemi
jak ziarno
które kiedyś komuś da radość
i czekam, aż przekroczysz próg wstydu
i odlecisz brudnymi skrzydłami
w obecną nieobecność

łatwiej mi będzie zasnąć...

Tułam się bez celu,
Zmęczona dotykiem cudzych rąk,
Cienie widnieją nie tylko
pod moimi oczami
Nie ma miejsca do którego
mogłabym wrócić

Strata ciążąca w mojej piersi,
Porastam chwastami ukochany,
I przechylam kieliszek,
aż pocałunki przestaną być bolesne

Teraz będę Twoja i niczyja,
Zagubiona w czasie,
Nic nie mogę Ci zaoferować,
Moje dłonie są puste.
Lecz oczy...

Tak czułe.