Może, gdyby w moim domu było ciepło,
Nie szukałbym drew, by w sercu napalić,
Może, gdybym znał niebo, nie piekło,
Mógłbym siebie od żalu ocalić.

Nie dawałbym serca byle gdzie i komu,
Przed samym sobą chyliłbym czoła,
Miałbym potęgę i jasność ogromu,
A nie zaś imię brudnego anioła.

Nie patrzyłbym w niebo bez wiary,
Nie byłbym kościołem, w którym nie ma Boga,
Bałbym się zbrodni, winy i kary,
Prostsza byłaby ta długa droga.

noc rzuca monetą
ulatują barwy
wsiąkając w zapach księżycowego kwiatu

jesteś blisko
dalekiego
budzisz by wyszeptać że chcesz
zasnąć
we mnie

niczym zmęczony kamień
czekam
trzymając się niebieskiego światła

daleko w czasie
na który nie natrafiła
żadna z dróg

W uśmiechach ludzi, straconych złudzeniach,
Spłowiałych płaszczach, na wyblakłych zdjęciach,
Porzuconych tuż za rogiem marzeniach,
Szybkich pocałunkach, obcych objęciach.

W kłamstwach i prawdach, niebie i piekle,
Czarnej ulicy i w morzach białych łąk,
W zapamiętaniu, bezwiednie, zaciekle -
W sobie, obok siebie i najdalej stąd.

Gdzie zostawiłem, w którym dniu zgubiłem,
W czyjej pamięci i - czy - ocalono?
Pod jakim słowem dziś, teraz się kryję -

Nie wiem, gdzie jestem tak do końca sobą.
Więc, czy naprawdę, czy na pewno jestem,
Czymś więcej niż echem, cieniem, gestem?

A może ktoś cię w natchnieniu wymyślił,
Może jesteś utkana z mgły?
Może gdybym cię prawdziwą wyśnił -
To - o czym wtedy miałbym sny?

Może cię stworzył jakiś szatan czy bóg,
A może krew w tobie pospolita?
Może bym umiał upaść ci do nóg,
Gdybym umiał z ust twoich czytać?

Może śmiejesz się ze mnie, gdy piszę
Te nieudolne, romantyczne płacze,
Lecz może kiedyś, w jakaś smutną ciszę,
Pomyślisz: "Czy jeszcze go zobaczę?"

A ja odejdę z tym nieodgadnieniem,
Z Tobą nieodkrytą, z sobą zaginionym,
Połączy nas jedno - surowe milczenie
O śnie na zawsze niewyśnionym.

Próbuję się nie zakochać
Przecież to same tęsknoty
Myśli pogubione w niezbadanych przestrzeniach duszy
Zakochać, to jak zginąć
Wejść w inny wymiar, bez czasu czy przestrzeni
Zgubić drogę powrotną do naszego świata

I pozostaje modlić się
By zakochać się we dwoje
Ginąć niesamotnie w tych przedziwnych kniejach
I już nie wracać
Bo po co wracać do szarego świata?

Próbuję się nie zakochać
Samotnie
Z takiej miłości nie wraca się cało

Zatrułem się niesłowem
Niebyciem
Nieczasem Twoim

Nie bierze mnie na mdłości
Coś tylko ulatuje spod klatki
Przecież mogłaś zamknąć mnie na klucz
Nic bym nie powiedział
Nie Tobie

Potrzebuję spokoju
A przecież sam muszę go sobie dać
To chore

Gdybyś tylko była ptakiem
A ja kotem
Bardziej sprytnym
I krwiożerczym

Gdybym tylko był.

Spadającej Gwieździe...

Ktoś kto zaczyna życie poznawać
Myśli. Sprawdzę co wart jest świat Nie przypuszcza, że życia dramat
Jest konsekwencją ludzkich wad

A ty mnie pytasz, o czym marzę.
Jak świat opisać w prostych słowach
Jakie wartości, cele ważę
Co robię, żebym nie żałował

Więc siostro młoda, bracie drogi
Nie ufaj sercu w ważnych sprawach
Spoglądaj częściej pod własne nogi
Bo to nie góra nas powala

Zaufaj temu co nas stworzył
On zna najmniejszy wszystkich szczegół
Pragnie byś był, chce żebyś ożył
Początkiem był i jest omegą.

Dzisiaj pada deszcz i jest mi smutno
Nie umiem już pięknie łączyć słów
Jutro kolejny świt i zajęć mnóstwo
Nie wiem jak ułożyć poduszkę do snu

Przenoszę się więc na kilka chwil
Do miejsc spisanych tatuażem
Gdzie opada dym a pod dachami spokój tkwi
Spokój we mnie utkanym z marzeń

Pukam cichutko do twoich drzwi
Nawet nie wiem czy jesteś
Pragnę po prostu pobyć z kimś
Tu a jednak w innym mieście

to lato jest inne niż wszystkie
kończą mi się łzy
i czereśnie
tylko słońce pęcznieje mi w oczach
pławiąc się w urodzaju
nad rzeką

a ja wciąż żyję na przekór
oczekując nieoczekiwanego

latam zbyt blisko wody
malując skrzydła od wody błękitem
jak jaskółka przed deszczem

i tylko Ty znowu jesteś
o niebo za daleko

Nie tęsknię słowami
w zbyt ciasnych zdaniach
Ani ciepłem poranka
nieprzespanej nocy

Tęsknię niedopitą kawą
przepaloną grzanką
niedojedzonym obiadem

Nie tęsknię porami roku
lecz samotną ławką [...]

w poezji słowem ostatecznym jest miłość
z nim przechodzę do porządków dziennych
pisząc miłość można już napisać śmierć
i miłość ten wiersz przeżyje

cofnie się do początku
zatrzyma w środku
wychodząc otworzy okno w strofie
wejdzie do innych oczu
by w nich zamieszkać

używam więc słowa ostatecznego
niech będzie zapamiętane ponad obecność śmierci
niech mnie znajdzie kiedyś w cudzych oczach
niech powie że jest i było moje

(2020)

Wyrywam kawałek tęczy
Deszczem przecierając oczy
Tak daleko jest błękit

Chmurząc się w sobie
Szukam błysku w oku
Będąc gdzieś po-środku

Łza droczy kamień
Skulony w ścianie
Już się nie opieram

nie ma przyjaźni która zniewala
nie ma ulgowych karnetów dla niej
drogi przetartej która pozwala
być przyjacielem z przyjaźni samej

próby podjęte w uczciwej wierze
gdy samotności stałeś się drwiną
to nie jest przyjaźń to jest przymierze
nadziei z wiarą skutku z przyczyną

Kiedy sam przed lustrem siedzę,
nie mam czasu o nic pytać,
patrzę w oczy, usta śledzę,
chciałbym sens życia odczytać.

Zgasić pożar, który płonie,
jedną łzą cieknącą z oka,
i wystarczy złożyć dłonie,
myśl w zadumie jest głęboka.
[...]