Zeszyt Wiersze - miłość, Dominicco

zatańcz z ciszą
beszczeszcząc jej mienie.
skaleczmy to,
co rani nas,
w jednorodnej przestrzeni,
istocie.

tańcząc walca,
zgubmy bezradne
nadzieje,
kochanku marzeń.

Myślałem że będziesz tą jedną jedyną
dla której me serce miało tylko bić
Myślałem że będziesz tą właśnie dziewczyną
z którą na zawsze miałem już być

Myślałem, że jesteś mym przeznaczeniem
że nasze poznanie nie było przypadkiem
myślałem że spełni się moje marzenie
by skraść pocałunek Twój zupełnie ukradkiem

Myślałem, że oddasz mi swoje serce
że nie bez powodu stale mi się śnisz
myślałem, że będziesz całym mym szczęściem
nierozłącznym elementem najpiękniejszych mych chwil

Rzeczywistość jednak okazała się inna
nigdy Twego serca raczej nie zdobędę
lecz jednak myślę, że wiedzieć powinnaś
że kochałem Cię, kocham i kochać wciąż będę

wiesz, że mi ciebie
tak bardzo brakuje
widzisz, jak sama
wszystko komplikuje

i tak już sześć lat,
krótkich, bezbarwnych

tych, co nigdy
się nie zapomni, a chciałoby,
bo kartotekę tych pięknych,
przed śmiercią Twą, dziadku,
chcę wywołać i uzupełnić
nią wszystkie moje albumy.

tęsknię, płaczę,
znicz zapalam,
z nadzieją odchodzę.

tak bardzo kocham.

jednym uśmiechem
obudziłaś świat do życia

jednym spojrzeniem
przywracałaś nadzieję

jednym słowem
ratowałaś setki istnień

jednym skinieniem dłoni
dawałaś drugą szansę

jednym mrugnięciem oka
zmieniałaś czyjeś spojrzenie na świat

jednym dotykiem
ożywiałaś ludzkie serca

jedną myślą
czyniłaś ich nieśmiertelnymi

jednym wspomnieniem
ocaliłaś ich przed zagładą

jedno podziękowanie
sprawiło, że odzyskałaś wiarę

jedno spojrzenie
przywróciło cię do życia

uwierzyłaś w miłość
i pokochałaś

żyłaś
tak jak kiedyś

proszę, żyj dalej
dla mnie

Czuję Twoje serce,
ostatnim tchnieniem bijące,
splamione krwią ręce,
po twarzy łzy spływające...

Czuję Twój smutek,
co duszę Twą rozdziera
i znam przykry skutek,
co postać śmierci przybiera...

Czuję Twój strach,
znam ten stan bezsilności,
gdy w życiu krach,
bo sam płakałem z miłości...