zepsuła
nam się miłość
i fermentuje
na dnie serca
podtruwa
nasze uśmiechy
zatrzymuje
w połowie
wyciągnięte dłonie

zepsuła
nam się miłość
smrodem umierania
podcina nam skrzydła

napraw mnie
bo nie umiem już
składać słow
nagle świat
nie chce się
pisać
głowa pełna
morzem atramentu
już
nie wypływa
papier [...]

mówisz mi
że mam być silna
bo
słońce
niebo
ludzie
deszcz

mówisz mi
że to nie tak
że szczęścia [...]

jestem pusta
odbijam się
echem
o ściany
swoich ciemnych
miejsc

wszystko
przepada we mnie
ja
niczym czarna
wdowa
rozpacz
dziura

pochłaniam ludzi -
po nikłym
uścisku serca
szukają siebie
latami

a co
jeśli
wszystko
to nie obraz
wizja
czy dotyk

a co
jeśli
wszystko
to nic [...]

czasami
czuję się w twoich ramionach
obco
jak trup wśród ludzi żywych
i czuję się
nie na miejscu
jak kwiatek przeniesiony
do innego pokoju
i czasami
twoje dłonie
grzeją mnie tak
zupełnie obco
że bardziej zimno mi
niż ciepło
i czasem nie czuję
odbicia twojej twarzy
na tafli moich źrenic
mimo iż jesteś
kilka milimetrów
od mojej twarzy

i coraz częściej
wypada nam z rąk
to
co kiedyś
nazywaliśmy
miłością
tylko jakoś roztłuc
do końca się nie potrafi
kaleczymy nią
sobie dłonie
potem chowamy je
przed sobą po
kieszeniach

coraz częściej
jesteśmy jak
małe dzieci
które
boją się przyznać
że zepsuły
ulubioną zabawkę

popatrz
jego smutek
mokrym nosem
znów twoje serce
trąca

zobacz
jaki mógłby być
szczęśliwy
gdyby tylko
przyszedł o właściwej porze [...]

byliśmy zbyt młodzi
by wiedzieć
co trzymamy
w naszych dłoniach

byliśmy zbyt naiwni
by zrozumieć
jaką podłość może
ofiarować los

byliśmy marionetkami [...]

i znów
umieram w sobie
i duszę się
w nieprzystosowaniu
swoich płuc
do oddychania
tym samym powietrzem

i znów
umieram w sobie
i walę pięściami w tkanki [...]

lubię być tym
co nazywasz
szczęściem

i lubię gdy
miłość mi krzyczysz
oczami

i wystarczy
że na twoich ustach
kończy się świat

wystarczy myśl
że istnieje
ktoś taki jak ty
dla kogoś takiego
jak
nie ja

kłamstwem na mnie patrzysz
z nienawiścią zaschniętą na ustach
każdą zmarszczką
przypominasz
dni klęski
nieprzespane noce
prawdę co zabija

odbijasz się sumieniem
które krzyczy i wyje
we mnie
próbując wzburzyć krew

patrzysz na mnie kłamstwem
i wyrzutem sumienia
rzygasz mną
srebrem odbijasz mi siebie
srebrem odbijasz mi winy

lustro - prześladujące sumienie
odbijające pogardę w moich oczach
w nieskończoność

krążysz mi krwią
krzykiem zrywasz mój wstyd
dajesz mi
czerwoność skóry
pulsowanie cząsteczek
drżenie materii

krążysz mi krwią
wtapiasz się we mnie
przelewamy się
w ciepło oddechów
przeciekamy sobie
przez palce

krążysz mi krwią
wtłaczam cię do serca

Dla P.

rozwalam się
od środka
obijam o
ściany swoich urojeń

pękają
we mnie mury
pewności
że jest coś
więcej niż
jego uśmiech [...]

słów
mamy teraz dużo
i czasu
jakby więcej
muzyka
gra coś trochę głośniej
deszcz
nie bębni o parapet
słońce
nie zlizuje nocy z żaluzji
gwiazdy
nie spadają nam
na głowy

uśmiechamy się
częściej
bez kata miłości
nad sobą

uśmiechamy się
częściej
mówiąc o sobie
w czasie przeszłym