Zeszyt Wiersze..., KlauS_94

Nie śmiałaś się, gdy płakałem…
każdą łzę suszyłaś
żarem swoich ust…
odkrywałaś jej treść
jak poeci w kropli rosy
odkrywają piękno tworzenia…
gdy uciekałem wzrokiem
wstydząc się
ściskałaś mocniej moją dłoń
szepcząc łamiącym się głosem…
prowadź…

Nastroję gitarę rytmem duszy, by opowiedzieć ci muzyką,
Swoje uczucia, gdy ciebie dotykam.
Pragnę też opisać twoje ciało nutkami, drganiami
I najpiękniejszymi muzycznymi akordami.
Pieszczotą palców struny ożywię, by każdym drgnięciem
Przekazać ci moje, muzyczne zaklęcie.
W piosenką swoją ciebie zaczaruję.
Słowami skrzydła namaluję.
I uniesie nas moja muzyka do słońca, choć, na krótką chwilę.
Jak dwa aniołki…jak dwa motyle…

Patrzę na ciebie teraz, gdy śpisz snem radosnym.
Tak pięknie wyglądasz, tak naturalnie.
Twoje rozrzucone na poduszce włosy.
A ciało aksamitne, gładkie, genialne…

Jesteś taka zadbana, zawsze młoda, śliczna.
Zawsze mi mało patrzenia na ciebie.
Twoja buzia niemal anielska…metafizyczna.
Ale anioły mieszkają przecież w niebie…

A ty jesteś ze mną…dotykam cię, i czuję.
Wycieram cię, gdy kończysz kąpiel w nagość ubrana.
I gdy swoje ciało zmysłowo kremujesz.
Pomagam ci… w miejscach gdzie nie sięgniesz sama…

A teraz patrzę na ciebie…na Twój sen niewinny.
W kącikach ust twoich uśmiech dostrzegając.
I jestem bardzo, bardzo szczęśliwy.
Że los zabrał mi samotność w zamian niebo dając.

Odkrywam piękno w codzienności
śpiewem ptaków się fascynuję
raduję się każdym gestem dobroci.
gdy inni nienawidzą ludzi ja ich miłuję...

W deszczu znajduję cud roślin wzrastania
w powiewie wiatru lasu woń czuję
od tęczy uczę się barw dobierania
na ludzkich twarzach uśmiech maluję...

Cóż trzeba więcej, gdy wokół piękna tyle
na każdym kroku czuć zapach szczęścia
ludzie, przyroda, magia i motyle…
wystarczy tylko mieć wrażliwe serce…

Dzisiaj ofiarowałem ukochanej różę uroczą.
Tak bez okazji, bez okoliczności.
Bo przez ścieżki życia ze mną kroczy.
W malowanej ciepłymi barwami miłości.

Tak ważne w życiu są drobne gesty uczuć gorących.
Cegiełki, które je tak cudnie okraszają.
Wywołują uśmiech na buzi radosny.
Nic nie zabierają a tak wiele piękna sobą dają.

Nawet, gdy problemów nigdy dość.
I trudno jest żyć czasami.
Zawsze można sprawić przyjemność.
Osobie, którą kochamy.

Nie dałem ci wiele, bo tylko, miłość, tylko siebie.
I swoje marzenia nieśmiałe, niedoskonałe.
Małą chmurkę na błękitnym niebie.
I domek, choć skromny, to zbudowany na skale.

Nie dałem ci wiele, bo tylko serce szczerze kochające.
I śpiew ptaków budzący nas o poranku.
I skrzaty w ogrodzie i zachodzące słońce.
I zapach rumianku suszonego w ganku.

To tak nie wiele, i wiem, że zasługujesz na więcej.
Dlatego dokładam jeszcze istnienie swoje ziemskie.
I składam Bogu modlitwę w podzięce.
Za twoje niebiańskie i kochające serce.

Dzisiaj przeglądam twoje listy do mnie tęsknotą serca napisane.
Przypalone brzegi kartek jakby z innej epoki pochodzące.
Zasuszone płatki róż i innych kwiatów o nazwach mi nieznanych.
I zapachy…do dziś dnia takie przyjemne, magiczne, kojące.

Usta twoje odciśnięte między płatkami róż…takie namiętne, moich ust głodne.
I mnóstwo wielokropków, które najbardziej lubię bo budzą moją wyobraźnię.
Kwiaty rysowane czerwonym długopisem, gdzie niegdzie serduszka dorodne.
Literki równe, zdecydowane, zaokrąglone i bardzo wyraźne.

Nawet nie wgłębiając się w treść tak wiele w nich magii odnajduję.
Tyle piękna duszy i całą wrażliwość twoją w nich dostrzegam czytając.
Pewnie nawet nie wiesz, jak twoje słowo „kocham”nadal mnie czaruje.
Upajam się, więc literkami, płatkami siedząc przy oknie i na twój powrót czekając.

To pomaga mi przetrwać, kiedy ciebie nie ma przy mnie chwilowo.
Pozwala mi ciebie czuć i chłonąć piękno, mimo, że ciebie nie dotykam.
Poprzez pieszczotę zasuszonych płatków, ust odbitych rozmawiam z tobą wesoło.
A gdy wracasz chowam listy szybciutko w kuferku i na kłódkę go zamykam…

Nad stawem pokrytym dywanem lilii przechodziła miłość.
Ubrana w zwiewną w kwiaty sukienkę tak jak nimfa wodna.
Włosy ciemne, długie prawie do samej talii na buzi niewinność.
A ciało jędrne, delikatne jak aksamit, niebiańsko dorodne.
Nie dla mnie ty…pomyślałem, lecz dyskretnie jej w oczy spojrzałem.
Odwzajemniła spojrzenie…tak trochę niby od niechcenia…
Poprawiając rozwiane włosy wiatrem, zatrzepotała rzęsami.
I zalotnie, tanecznie odwróciła się i odeszła ścieżką między liliami.
Tej nocy spać nie mogłem rozmyślając o spotkanym aniele.
O spojrzeniu, jakiego było mi dane doświadczyć.
To była jakby dusz głęboka, tajemna rozmowa.
Tak bardzo zapragnąłem jeszcze raz jej buzię i jej oczy zobaczyć.
Nazajutrz z nadzieją ponownego widzenia udałem się nad staw modry.
Padał deszcz, więc nikłe miałem nadzieję jej widzenia.
I gdy już chciałem wracać mignęło coś w oddali w szuwarach.
Przybliżyłem się nieco prowadzony ciekawością, by sprawdzić czy to ta postać.
To nie była ona, a tęcza wschodząca na niebie po ulewnym deszczu.
Zapatrzyłem się w to piękne, niebiańskie zjawisko chłonąc magię barw i cieni.
I zapachów kwiatów wydobywających się z ich wnętrza.
Lecz to nie kwiaty pachniały, a miłość, która tak jak ja przyszła podziwiać piękno
I w pięknie odnaleźć swoje wczorajsze szczęście.

Znaliśmy się tylko z listów pisanych tęsknotą i bólem.
I z kilku małych fotografii pośpiesznie wysłanych w kopercie.
Łączyły nas pasje i dalekie wyprawy w marzeniach.
A dzielił stos papierków i spraw nierozwiązanych.

Nie rozważaliśmy wcześniej bycia z sobą razem.
Bo i po co skoro tyle spraw nas dzieliło?
Ja wolny, ale przejścia miałem za sobą.
Ty w związku i w dalekiej krainie.

Czasem tak już jest, że ludzie zbyt późno się spotykają.
Mają już swoje życia, albo już ich nie mają.
I nie mają już sił burzyć porządku obranego pośpiesznie.
I chęci walki nie mają o prawdziwe szczęście.

Ale my mieliśmy i zawalczyliśmy o nie.
Wbrew papierkom, wbrew ludziom, wbrew porządkom.
Pokonaliśmy, (choć z trudem) problemy doczesne.
Połączyliśmy swoje serca i zbudowaliśmy szczęście.

Mówiłeś " Jesteś wszystkim " ,
Niestety kłamałeś ...
Mówiłeś " Chce być z Tobą " ,
A jednak nie chciałeś ...
Teraz ciebie nie ma,
Już wiem : byłam zabawką,
Lecz ciągle wspominam te chwile,
W parku, nad sadzawką ...
Kolor Twych włosów,
Kształt oczu i dłoni,
I płacze choć oko,
Miało za Tobą łez nie ronić.
Dlaczego mi to zrobiłeś?
Czy każdy żyje w udręce?
Jeśli to właśnie jest miłość,
To nie chce kochać. Nigdy więcej ...

Nie chcę otwierać ust
Lecz mogę powiedzieć wszystko
I zostawić cząstkę na białej plamie

Nikogo nie ma
Choć wszyscy są
Wiara zakończa sen
Słowami zbudź się
Bo to już koniec

Ręce uniesione do góry
Choć podświadomie
Siła jest we mnie

Nie splotą kajdany
Nie zabija kula
Zapomnienie zadaje ranę
Której czas nie zagoi

Już wiem
Teraz nie istnieje nikt
Żadne słowo żaden gest
Wszystko rozpływa się
Ucieka z bryzą

Tutaj nie ma znaczenia nic
Może na górze
Coś istnieje
Teraz już śpi

Sama nie wiem,
Czy jest mi przykro, że to wszystko się stało,
Czy może czuję ulgę, że to już za mną, że już to przeżyłam.?
Ludzi traci się czasem z rozsądku,
Który celowo mija się z naszą wolą.
Jak ktoś rozrywa serce, to się odchodzi nie dlatego, że się chce, ale po to by zatamować krwawienie,
Bo krew na odległość krzepnie znacznie szybciej.
Złych słów zapomnieć się nie da, ale da się zapomnieć o tym kto je wypowiedział.
Ciekawe ile razy pomyślałeś o tym, że jednak źle się stało?
Ja wiele, ale zawsze wtedy przypominałam sobie i uświadamiałam, że tęsknie, nie za tą osobą, którą teraz jesteś, ale za tą którą kiedyś byłeś.
Patrząc na zdjęcia, też tęsknie, za tym dobrym ' dawniej ' .
Ale nie chce wracać do przeszłości,
Zbyt częste wycieczki w miejsca w których byliśmy razem,
Mogą uszkodzić mój długo wypracowywany spokój wewnętrzny.
Nigdy nawet nie będę miała okazji, powiedzieć Ci,
jak strasznie Cię nienawidziłam,
Wtedy,
Z każdą łzą,
Coraz mocniej,
ale myślę, że wiesz.
Obyś wiedział.