Zeszyt wiersze , wyjątkowa_

Słuchałaś moich wykładów, czytałaś to, co ja czytałem,
by poznać moje serce.
A ja się uśmiechałem,
i marzyłem o więcej.

Lubiłaś oglądać moje zdjęcia.
Podziwiać moją pracę,moje życie.
A to była tylko codzienność.
Malowana kolorami wrażliwej duszy skrycie.

Zwiedzaliśmy stare kościoły,zamczyska.
Fascynowała nas przyroda.
Wspólna pasja stała się jak przystań.
A życie jak piękna przygoda.

Czy może łączyć ludzi coś piękniejszego od wspólnych pasji?
To one nadają sens wędrówce przez życie.
Nie szukając tanich sensacji.
Razem… odkrywamy siebie i razem odkrywamy życie.

Jak rzeka płynie czas
Raz szybko, raz powoli
Teraz już nie ma nas
Lecz serce nadal boli.

Ten czas spędzony razem
Te dni, tygodnie, lata
W myślach cudnym obrazem
Miłości mego kwiata.

Pragnę powrócić w ten czas
Tak bliski lecz tak odległy
Gdy miłość trwała w nas
Gdy byłem taki uległy

W pamięci mej pozostanie
Obraz tego wspomnienia
Kiedyś miłość i oddanie-
Teraz pustka osamotnienia

Zamiast dwóch kubków, jeden postawię
i jak co dzień, przy porannej kawie
na lodówce przypnę notatki,
by Małgoni kupić zeszyt gładki,
a Szymkowi parę butów na wiosnę,
bo on ciągle mówi: - Mamo, przecież rosnę!

Zapakuję dzieciakom śniadanie do szkoły,
w uśmiechu zakopię wszystkie świeże doły.
I wyjdę z domu - taka jak zwykle...
Pogodna. Chyba, że będę mieć menstruacyjne cykle...
To mogę być lekko zdenerwowana
i krzyczeć też mogę od samego rana.

Wszystko też może mi przeszkadzać.
Każda głupia uwaga może mi zawadzać.
I sama myśl, że Ciebie już nie ma...
Zmusi mnie do sięgnięcia po Twojego Lema.
Palcami będę dotykać każdą stronicę,
zaróżowią się moje dotychczas blade lice.
I pęknie. Pęknie tama wezbrana.
Na nowo rozerwie się zagojona rana.
I zapłaczę, że mi Cię zabrano.
Wykrzyczę Bogu, że nie fair ze mną grano!

Przypomnę sobie... Jak krawat Ci wiązałam.
Jak pocałunkiem na dzień dobry zawsze Cię witałam.
Ten smak wspólnej kawy. Ehh, niezapomniany!
Niczym nektar miłosny o poranku pijany.
- Kocham - rzucone po ósmej piętnaście
i dźwięk silnika o siedemnastej dwanaście.
Przypomnę sobie... Przypomnę wszystkie detale!
Bo Ciebie tu nie ma. I nie będzie Cię wcale.

W samym środku serca zgubiłam marzenia
Z cichym szeptem wiatru odeszły wspomnienia
Teraz sama stoję na polanie życia
Jestem białą kartą, nie mam nic do ukrycia

Weź pióro przyszłości napisz chociaż zdanie
Nie chcę zniknąć w mroku, nim świt jutrzejszy nastanie
Każda historia życia musi mieć początek
Najpierw pusta, a potem pełna życiowych pamiątek

Wdycham nocne powietrze
przepełnione adrenaliną wyczekiwania
jutra
znów

znów myślę
jutro się spotkamy

zastanowimy
zadecydujemy
zaryzykujemy

znów
dla szczęścia

i znów będziemy szczęśliwi
i znów będziemy cali biali w dmuchawcach
i znów będziemy śmiać się tak

znów

Znów się budzę.