Zeszyt ...Wiersze..., DorotaB

Na wyspie róż
Bukiet z miłości
W złocistej płomienności
Kwitnące pocałunki
Płatkami szczęścia
Różanego uniesienia
Motylowe nuty
Szeptem myśli
Krzewią się dusze
Oplatając uczucia
Miłością w sercach.

Szukałem cię w zgiełku ciszy
przywołując w otchłani czasu
byłaś iskrą tego płomienia
latarnią oświetlającą moją duszę

namalowanym pejzażem tej płaszczyzny
która okruszkami łaknęła moje myśli
chwilą tego błękitnego obrazu
barw namalowanych naszych postaci

myślałem że jesteś przelotnym wiatrem
zapisanym na piasku naszych wspomnień
pozostawionych w głębinach oceanu
ukrytych na dnie naszych marzeń.

Przechodzą czasy rozpędzone
jak lokomotywa przeznaczenia
w otchłani oddalonych myśli
w przestworzach zagubienia

i tylko promyk wyobraźni
na grzbiecie trudów tej wyprawy
odchodzi z wiatrem w zapomnieniu
wśród opadających chwil

jesienią w kroplach deszczu
nad wodospadem spadających wspomnień
w marzeniach które mogły nadejść
ale utknęły gdzieś wśród chmur
w kolebce utracone
w jeziorze niezliczonych snów.

nie zamąci szum wokół lipy
gdy nie wiatr go sieje
a każda bajka ma morał
czasem lepiej słyszeć milczenie
koloryzowanie grzeczne lecz
grzeszne
krótkie to znieczulenie
*
nie zamknij na prawdę
przypomnij sobie
przecież po brzegi była wypełniona
pozwól działać jej mocy
strąć mrok w otchłań
otwórz bramę nadziei
w kierunku słońca

© Krystyna Anna Szklarczyk
14.07.2018r.
.
.
.
obraz z sieci Google,- sceny-rodzajowe-i-portrety[6]

Lubię naszą jesień
W jej szarych kolorach.
Zwłaszcza mokry wrzesień
O różnych dnia porach.

Świat mgłą otulony
Strugi deszczu chłoszczą
Dywan traw upstrzony
Kolorów radością.

Sine chmury gnają,
Wiatr w gałęziach wyje.
Liście barwą grają,
Wiatr kobierzec szyje.

Ludzie siedzą w domach,
A ja jesień lubię.
Więc biegam w kaloszach
I wchodzę w kałuże.

Z drzew krople spadają,
Wiatr je dla mnie strąca.
Liście mi gadają
- jesienią... pokocha.

zanoszę się na deszcz
burzę

wszystko dookoła

kwitnie
świat wewnętrzny
staje się początkiem
tęczy

niema
słucham
jak płaczą kałuże
w których nie odbija się noc

dwa samotne księżyce
których nigdy nie przygarną
promienie

I zgasło słońce
Nie za szczytami gór
Ni horyzontem morza
Lecz konturami drzew
Łanami zbóż i łąk

A ja szybuje tu
Na skrzydłach wyobraźni
Niesiony prądem marzeń
Otulony ciepłem nadziei
Trwam w wierze przy Bogu

Widzę ulotność dnia
I magię świateł nocy
Szukam radości w nas
I piękna w samotności
Rozumiem czas

wśród szeptania ciszy
trzepot skrzydeł słychać,
samotność zagłusza ból.

wśród powiewu wspomnień
cierpienie rozlewa się,
odbierając życia oddech.

wśród krzyku obojętności
na twarz uśmiech wypływa,
lustro nie odbija łez.

słońce
Bożego serca ognisko

jak miłość która nie gaśnie
lecz rozpromienia niebo nade mną

cienie z mojej przeszłości
postać też mają jasną

lecz trzepotów w porywach wiatru
żadną ciszą nie zagłuszę

bo skrzydła aniołów
wrosły mi w ciało

i w duszę

przychodzę nad rozkołysany falą brzeg
smutku przystani

gdzie anioł strąca rosę z piór
by każdą śmiertelną ranę
obmyć z krwi

wszystko co wykwita z łez
zwiędnie
w sercu wystygłym

bo nie da się wskrzesić życia
co się rozwiało w gwiezdny pył

nagły smutek bez przyczyny
jest moją wiarą
w niewidzialność anielską

która nadmiarem błękitu
zawisła na niebie

i już się nie da unieść w oczach
ogromu wszechświata

bo za ciężka jest samotność duszy
gdy tęsknota
przypomina mi ciebie

jeszcze tęcza barwi niebo
i blaskiem zachwyca

a już brzegiem obłoków
słońce odprowadza dzień

by noc otworzyć
na oścież

dla gwiazd
zaćmionych światłem księżyca