Zeszyt wiersze, Xavier.

tak mnie cieszy
uśmiech na twarzy
przeszytej bruzdami
naznaczonej czasem

tak raduje
błysk w wyblakłym oku
gaszonym ciężarem
bezwzględnego życia

tak mnie wzrusza
uścisk sękatej dłoni
drżącej wiekiem
i milczącej podzięki…

dla tych oczu, dla tej dłoni
dla niemej wdzięczności
pokonuję siebie
w cichej samotności

dedykowany

W plątaninie różnych dróg
Nie żałując młodych nóg
Z radością biegłam w życie
O szczęściu marząc skrycie.

Rozsypały się drogi
Postarzały też nogi
Szczęście w biegu zagubiło
Lecz me serce ciągle biło.

Jesień chłodna, pełna łez
Sople lodu skrzą się też
Tęskne ciepła czekanie
Ciepła pora nastanie?

Pośród lodów przybyła
W sercu ogień rozpaliła
Przyciemniła siwe oczy
Polną dróżką znowu kroczę.

Wiatr lekko dmucha
szeleści mi do ucha

Pieści Moja Twarz
muska zwiewnie usta

Otula mnie leciutko
faluje z nim w Tym Tańcu

Wiruje..

Nagle stop
Cisza
Bezruch

Staje,szukam
Ciemność
Zimno

Padam na kolana
chłód przeszywa mą duszę
Zaraz się uduszę..

Wytężam wzrok
Iskierka się tli
Wyciągam dłoń

chwytasz ją Ty
i Już wiem,że to był tylko zły sen

Otulasz delikatnie
ogrzewasz mnie Całą

i znów powiew wiatru porusza Mą Duszę ..

Kochanemu ...N .ღ

8..07.2014
Malusia_035

Jeżeli już używasz mojego wiersza podaj autora :) pozdrawiam i dziękuje za uwagę ! :)

Kim lub czym jest Bóg
pozwólcie, że powiem,
gdzie dla mnie ten Cud.
Rankiem otwieram oczy
przez okno widzę promień słońca
i korony drzew

Ten promień przecież nie ma końca
i wieczny jest też ptasi śpiew
...ustanie kiedyś? być może...
lecz teraz wraz z nim
słyszę Ciebie, Boże...

W ogrodzie zieleń i kwiecie
na każdym kwiatku owad
pszczół setki i motyle
i pasikonik
o Boskiej to świadczy sile...

Idę przez zamglone miasto
śnieżna plucha pod nogami
przemoknięte buty
smutnych twarzy już nie zliczę
i tu też Panie, widzę Twe Oblicze...

Gdy skrzywdzone dziecko płacze
gdy kopnięty kot
upada z miaukiem w ziemski brud
ja tu także widzę, Boże
Twój uświęcony trud...

I w skowronku na nieba błękicie
i w opadłych liściach
gdy drzewa kończą swe życie
a Ty, Panie, czynisz swą Boskością
że wiosną budzą się z radością

I, gdy płaczę z bólu nie do wytrzymania
widzę Cię, Boże, w sile przetrwania...
kiedy słońce zaśnie i noc zapada czarna
każda gwiazda złota na niebie
sprawia ,mój Panie, że widzę Ciebie.

Spacer nocą gdy miasto już śpi
Wśród alejek i pustych uliczek
Kiedy wszystko spokojnym snem drzemie
Migających w nim świateł nie zliczę

Mgłą okryły się miejsca znajome
Księżyc blaskiem oświetla kontury
Nagle obce i jakby nieznane
Być się zdają odwieczne tu mury

Swoim rytmem czas płynie leniwie
Deszcz fontanny przypomniał melodię
Jest cichutko i jakby magicznie
Ciemność nocą jest tylko w połowie

Krok za krokiem stukają buciki
Echo niesie ich odgłos daleko
Piękny widok na spichrze zachwyca
Gdy się nocą przechadzam nad rzeką

Mam tak czasem że noce wybieram
Spacerując samotnie z myślami
Bez pośpiechu gdy dużo przemyśleń
Taki spacer potrzebny czasami.

Złączył ich los
przypadek prowadził w nieznane
tyle wspólnych chwil
słów radosnych
dał im czas

jedna chwila
jeden mały błąd..

Niewypowiedziane tajemnicą
rozczarowań przyszedł czas

niewyjaśnione oddaliło
co połączył los
uczucie zostało
może szansę dać

jak sen kończy się
tak piękna chwila
wiecznie trwać nie może

serca dwa podobne tak
oddalił nagle czas..

Doprowadza Cię do szału?
Lata... brzęczy koło ucha
raz kąśliwym jest komarem
bywa że to... zwykła mucha.

Choćbyś nie wiem jak się starał
i w głos krzyczał:już nie żyjesz!
Ten sprytniejszy jest od Ciebie
łapką dziada... nie zabijesz.

Gdzie popadnie lep rozwieszasz
efekt będzie murowany.
Cóż... daremnie czekasz cudu
komar z muchą jest zbyt cwany.

Może... spray zadziała szybciej?
Więc spryskujesz cały pokój
no... to teraz wam pokażę
wreszcie będzie święty spokój.

Nie pomogło? Idź na litość.
Komarowi życie daruj.
Kup w aptece coś na bąble
i... obficie się wysmaruj.

To też Boże jest stworzenie
tylko krócej może żyje.
Ciebie także czasem suszy
niech i ono się... napije.

Srebrnej maleńkiej gwiazdeczce
Niebo się raptem znudziło
Więc zeszła po mlecznej drodze
Na ziemię by czas spędzić miło

Zerkając na niebo radośnie
Poczuła się dość wyjątkowo
Miliony tam gwiazdek zostało
Co jasno świeciły nad głową

Bawiła się gwiazdka wesoło
Pozostać na zawsze tu chciała
Lecz srebrne serduszko zadrżało
Gdy w lico księżyca spojrzała

Posmutniał tym faktem zmartwiony
Od czasu gdy gwiazdkę utracił
Nie sądził że jest mu tak bliska
Gdy samą na ziemi zobaczył

Wróciła więc gwiazdka do siebie
Na niebo do blasku księżyca
A on w swojej srebrnej poświacie
Wciąż gwiazdką się może zachwycać.

Powiesiłeś się jak planowałeś
w deszczowy dzień
na sznurze syntetycznym
jak miłość którą
wlewała ci językiem między zębami

A jeszcze nie tak dawno
fotografowałeś się żywy
na tle tablicy
wytapetowanej czarno-białymi klepsydrami

Twój ojciec chodzi i milczy
w aksamitnym półcieniu
nostalgii
a na półpiętrze tli się niedopałek
pozostawiony przez przytłoczonego
sąsiada
wracającego ze sklepu z żyłkowymi siatkami

Karminowe niebo
Już wygasa całe
Mój zachód nadchodzi
Słońce takie małe

Wciąż płonie firmament
Jeszcze sypie skrami
U aniołów zamęt
Nowa dusza z nami

Puchem się unoszę
Zanim całkiem zasnę
Słońcem w sercach błyszczę
…i tam kiedyś zgasnę…

Zimna otchłań myśli osnuwa
mrokiem spowite… ciszą pełne
Kres przyszłości horyzont kreśli
Teraz, za niektóre wczoraj… uśmiech
Konspekt jutr pusty…
Numerek pobrany… kolejka
I już… nareszcie!
Powieki jak betonowa kotara
lecz uśmiech już wieczny…
jak milczenie.

Miłość to niepokorna pani
Co zmienia zawsze punkt myślenia
Chociaż świat zmienia obyczaje
Ona zaś nigdy się nie zmienia

Jest wciąż tak bardzo pożądana
Lubi się stroić w piękne słowa
Sama dobiera sobie serca
Gdy na uczucie jest gotowa

Wypełnia życie emocjami
Żąda dowodów uwielbienia
Gdy jednak sobą nic nie wnosisz
Mówi Ci szybko do widzenia

Czasem jest dumna i wyniosła
Pąsem się skrywa w pąkach róż
Nie znosi nudy wręcz odwrotnie
Taka jest miłość no i już.