Zeszyt wiersze, Zadyma

Słowami otwierane drzwi
Tylko w wyobraźni
Czynami pogłębiając przepaść
By upaść jeszcze niżej
Zbudować w sercu mur
Z samych bolesnych wspomnień
Uśmiechać się, umierać, jeszcze żyć

Wciąż z czarnymi myślami na wiosnę,
Zrzucam swe ubrania, zrzucam maskę,
Gorąca kąpiel czeka, tak rozkosznie,
Znów tysiące obrazów czekają aż zasnę.

Tak miło czując swą krew płynącą,
Tak przyjemnie emocji już nie czuć,
Tylko ciepło i zatruta samotność,
Tylko ja, wieczność i siły u kresu.

Rozpal iskierki głęboko tam we mnie,
Podejdź i ujrzyj błysk w mym oku,
Pochłoń mą duszę, ulećmy gdzieś w przestrzeń,
Niech świat się rozpadnie tu wokół.

Bez Niego nie potrafiła już być kobietą, dlatego stała się potworem. Głodna miłości, z mężem na karku, delektowała się wymyślonym adoratorem. W potędze swojej woli - nieugiętej,
gnębiła zakochane kobiety, to dla niej najbardziej fascynujące zajęcie. Rozmarzona o aniele i ślubnym kobiercu, ręką diabła maczała nóż w przyjaciół sercu.

Uniosłeś mnie pod samo niebo,
Nauczyłeś latać bez skrzydeł.
Dzięki tobie w każdym dniu, widziałam magię chwili.
Tańczyłam w deszczu,
Śmiałam się ze słonkiem,
Z wiatrem bawiłam się w łapanego.
Każdy dzień z tobą był jak spacer po tęczy,
Nie biegłam na jej koniec szukając skarbu,
Bo miałam blisko ciebie.

To ty dałeś mi szczęście....

Znów ból czuję w sercu
i smutek mnie dławi,
łzy stoją mi w oczach
gotowe na wylanie.

Jaką mi dzisiaj
zadasz pokutę?
Jak bardzo mnie dziś
upokorzysz, mój panie?

Tyś strącił mnie w otchłań
tak ciemną straszliwie,
lecz ja jakoś czuję,
że ufać wciąż Ci mogę.

Więc proszę dziś Ciebie,
Stwórco Wszechświata,
byś pomógł mi w końcu
odnaleźć moją drogę...

Gorzkie rozczarowanie liznęło mnie rano
gdy wilgoć łez na policzku
pomyliłam z odciskiem
Jego ust.

nic smutniejszego nie ma niż życie
nie chce się kończyć, gdy masz go dość
gdy nie masz dość, jesteś ciekaw końca

i nic innego nie ma niż życie
tragiczne wybory powierza nam los

niepotrzebna kropka w środku zdania
niepotrzebnie zwraca twoją uwagę
głos w twojej głowie czyta je inaczej

a w środku życia stoję sobie ja
z niepokojącą bezczynnością

Niezależnie jak bardzo
namieszam
w swoim życiu,
niezależnie jak bardzo
zgubię się
w swoich myślach,
niezależnie jak wiele przykrych słów
usłyszysz
z moich ust,

mimo wielu moich wad i upływu lat,
utrzymujesz przy życiu mój świat.

Jest noc
na sypkim piasku duszy
maluje się pejzaż bezsenności
- obraz to samotny

Ile dusz
obsypanych piaskiem
na mojej półkuli
klepsydrowej?

Gdy innym ciężar ulatuje
na nas spada
kamień po kamieniu
głaz po głazie

A przecież czas
tak cennym jest...

gdybyś mnie szukał

będę gdzieś pomiędzy kroplami deszczu
na omszałym konarze drzewa
(to takie poetyckie)

i daję słowo dla poezji
wymyślam ciebie

dla punktu odniesienis
słowa miłość

nie pytaj dlaczego
to proste
unikam kontaktu

chciałabym mieć odwage kwiata
który do słońca przebija się między
płytami chodnika,

bo jak na razie jestem jedynie
wskazówką z zegara
kradnącą czas.

to tylko mgła
i w niej świateł gra
niczym w kalejdoskopie
migotliwe dnia obrazy

składa głowę
zmęczeniem na poduszkę
w sny zamienia dzień
na krótką chwilę
by zobaczyć niespełniony
kaprys losu

tak błahy
w swym odchodzeniu
niknący za mleczną kurtyną
przeżywa swe dni
by nocy dotrwać błogiej
kolejną kończąc partię
z przeznaczeniem