kim jestem
że dla mnie zostałeś
w powszednim jak codzienność chlebie
który się kruszy i spada
jak szron z niebieskich łąk

ja proch patrzę na słońce
lecz nie mam sił by wzlecieć

i tylko gdzieś w oddali
słyszę rozdzierający szum skrzydeł
jezioro drży poruszone
rozpoznaje Twe kroki
to głębia szumem swych fal
przyzywa do siebie głębię

znajdujesz mnie w sitowiach
podnosisz z kałuży błota
i jak pelikan pisklę
karmisz własną krwią

wybacz mi
że tak bezmyślnie
kładłam ci na ustach słowa
z których nie mogłam nic stworzyć
tylko światy naznaczone tęsknotą
niewinność jak raj utracona

tyle razy zamykałam Ci niebo
które otwierałeś z zamkniętymi oczami

dziś nim spojrzę Ci w oczy
przeglądam się w oczach Boga
żeby nie kłaść się cieniem
na twoje ramiona

te mgły co się snują nad rzeką
nie wróżą już nic ciepłego
pod oknem zaciskają malwy drobne piąstki
astry się tulą do balustrady
zastyga w kwiecie życia
nieśmiertelnik

na naszej dziurawej łódce
jak dwoje rozbitków
tulą się do siebie cierniówki

kto wie
po której stronie rzeki będziemy
zanim przyjdzie kolejny październik

wypłowiało tamto lato na zdjęciach
i dni nas dzielą jak wieki

noc płacze rzewnymi łzami
szyby milczą
że nic się nie stało

przyjdzie świt
mgłami myśli oplecie
jak rąbek ślubnej sukienki

wrócą łzy
od przysiąg gorętsze
i dni beztrosko niebieskie

położę głowę na twoim ramieniu
jak zimowe słońce
na niebie błękitnej koszuli

po nocy chłodnej na parkowej ławce
skulona spała cisza
z letargu głębokiego próbowały ją wybudzić
anielskie chóry słowików

dzień słońcem drzewa karmił
na niebie rozsiadły się białe obłoki
gdzieś w koronach drzew nalutniach zięby grały
rozwijały się liliowe dywany storczyków

w mrowiskach pulsowały życiem roszady [...]

wspominam w prawdzie o Tobie
przynosząc Ci kwiatów pęki
chociaż tu cicho i skromnie
to nie u stóp Twoich rosną.
Ty w bardzo bladej koronie
błogosławione Twe wdzięki
podglądam tu męki Twoje
i twarz ozdobiona wiosną.

i zimne dłonie masz, Panie
i deszcz
też pada.

jest taki smutek przed drogą
co nie układa się w wersy
powoli opuszcza na ziemię
ciężkich myśli korale

zostawia drzwi uchylone
i głuche bez kroków schody
milczeniem zamyka furtkę
gdzie śpią tęsknotą ogrody
nim obudzi nas zima
złym szeptem
że to lato nam nie śniło się wcale

Poczekaj! Zbyt szybko idziesz!
A ja chciałbym iść razem z Tobą.
Patrzysz z góry, więcej widzisz
To pokaż mi, jaką iść drogą.
Dzisiaj, gdy patrzysz z wysoka
I szczęściem zamglone masz oczy
Droga przed Tobą ściele się szeroka
I krew z ran troski już nie broczy...
Otrzyj łzy życia i spojrzyj uśmiechem
Jak uśmiechem witałaś każdy życia dzień
Niech teraz wszystko będzie echem
Niech każdy cień życia schowa się w cień.

bolą mnie półsłowa
marzenia niespełnione
zgaszone gwiazdy
zaćmienia słońca

boli wiara
nadzieja
niepełna dusza
pogniecione serce
w którym wciąż mieszkasz

boli mnie życie
pustka
i drugi brzeg
na którym nie czekasz

Wiem, że pragnęłaś tylko szczęścia,
patrząc dziś w lustro nie widzę już dziecka.
Byłem nim kiedy z tego świata uciekłaś.

Pusta ulica, twa dusza odeszła,
ale pamięć została.
I będzie wieczna...

choć jesteś z krwi i kości
widzialny
niewidoczny
a jednak twojego ciepła
nie da się zamknąć
w dłoni

oczy jak światła w oknie
ramiona jak poręcze

choć dzieli nas próg nadziei
wracam do ciebie myślami
i tęsknię za tobą
jak człowiek
który tęskni za domem

Nocą
gdy parzy bliskość
której nie ma
umieram nieśmiertelnie
a orle smutki
rozrywają mnie
na skale samotności

Za jakie grzechy,
jaki ogień?

Zadość
ulepię Cię jeszcze
załzawionymi dłońmi
gliną ze snu
starannie wyrzeźbię Twój kształt
śpij...

Skruszyć
lód bym chciała
dłonią gładząc wir oddechu
Mroźne igły
wbijają się w nasze serca
stygnące
Czas może na rozstania
te bolesne
najchłodniejsze

[...]

krucha jak filiżanka
uszczerbałam się na miłości
ostrych kantach
poraniłam do krwi
palce pod zamaskowanymi
kolcami
brakiem słów i ciszą
zadrgało moje wnętrze
dobranoc, kocham
dwukropek i gwiazdka
maskowane upośledzone
relacje
tych dwojga
co dwiema połówkami
jednego jabłka
nie są

Spotkała się herbata z wodą
Coś między nimi zawrzało
Jedno w drugim się zakochało
Zabarwiła herbata wodę
Woda podniosła temperaturę
Powoli ich uczucie zaczęło stygnąć
A i tak ich znajomość była gorzka
Herbata chciała słodkości od środka
A wodzie się cytryna przytrafiła
Miłość ich wtedy wyblakła
I wyciekła szybkim strumieniem
Można by rzec, że została strawiona
Miłość ich przegrała walkę z przeznaczeniem