Ta droga kusi. Wąska, asfalt zniszczony.
Między cieniami lasów i światłem łąk
Zaplątany ludzkiej obecności płomyk,
Zasuszony człowieczego serca pąk.

Ta cisza zaprasza. Zielony wiatr w koronach,
Nieustanny plusk rozgadanych fal strumieni,
Gdzie cały ból obmyty chłodno skona,
A łzy porannej rosy ukoi lśnienie.

Tymczasem wśród miejskiego chichotu [...]

Są takie dni
gdy pióra
przerastają ramiona
wzdłuż i wszerz

Kiedy do chmur
tak blisko
jak do kapelusza

Wtedy ziemia
staje się niepotrzebna
krokom

i skowronki fruwają
pomiędzy słowami

Autor: Małgorzata Orawska (wiersz z tomiku „Margerytki” 2005)

W tym miejscu
jakoś łatwiej mi oddychać

błękitna ścieżka
prowadzi do majowego ogrodu
i choć za oknami
listopadowy wieczór
dziś wyjątkowo pachnie bzami

dusza ulatuje na ułamki
sekund,zastyga czas
magia unosi się w powietrzu

anioły trzymają dłoń
kiedy słowami malujesz pejzaż nieba
świetliste metafory,dostają skrzydeł

stopy dotarły do kresu czasu
siedzę na ławce w betonowym mieście
zagryzam rano wypieczone milczenie

na białej korze brzozy
życie czarne znaki pisze
ucichł wiatr
gdy umarło serce

odszedł człowiek
który wypełniał powietrze

tylko księżyc przywykł
do widoku kościstej twarzy w kapturze

ślepną gwiazdy miasta

wrzesień przykłada rumieniec do szyby
plami białe ręce poranka jarzębiną

konfitury szczelnie zamknięte w słoikach
jak pocztówki z ciepłych krajów przykryte kurzem
obracam w zimie palców lato przebrzmiałe
skrzypią drzwi jesieni otwierane żurawim kluczem

mam w sobie czekanie śmiertelne
i takie którego ciało nie wzrusza:
jedno i drugie to serce człowieka
jedno jest wartownią drugie wędrowcem
co zbiera deszcz do kapeluszy

Nie tęsknię słowami
w zbyt ciasnych zdaniach
Ani ciepłem poranka
nieprzespanej nocy

Tęsknię niedopitą kawą
przepaloną grzanką
niedojedzonym obiadem

Nie tęsknię porami roku
lecz samotną ławką [...]

u nas to rodzinne

babcia wypychała kieszenie
skórkami chleba
zagryzała lęk przed czarną godziną

mama uginała się od zakupów
bardziej niż półki
pełne na wszelki wypadek

a ja chucham na zimne układy
bez przepływu ciepła się męczę
w najbardziej stałym stanie nie iskrzy
gdy ciało mija się z ciałem

jestem zachłanna na zapas
kocham
jakby miało się skończyć do jutra

Tak budzi się lęk
w drgających
piorunochronach
napiętych
jak struny głosowe topielca

Noc
rozdarta ostrzem księżyca
pędząca tabunami chmur
skłębionych w kropidło egzorcysty
opętanego demonem

Uczepione balkonowego
wieszaka na pranie
fikołki kręcą klamerki
kolorowe jak mania
w lejcach
dwa płowiejące konie
ulatują mglistymi grzywami w niebo
jak srebrzysty pełni oddech
plączą się zapomniane sny
w grafitowych krzewach
rozwydrzonej podmiejskiej łąki...

Cóż znaczy jutro, gdy nie widać
wschodu słońca, a melancholia
nocy dyktuje słowa. Papieros i whiski
zalewa smutki,  których lęka się
dusza.  Nadciaga śnieżnca.
Ostre krawędzie zimowego poranka
mają metaliczny posmak. 

Zwiędłe kwiaty wykrwawiają się
z kolorów.

Nic tak nie zaburza przestrzeni
jak upadłe anioły
ze skrepowanymi skrzydłami
tkwiące w niedoczasie
na załamaniach płatków śniegu.

Jak teraz wzbić się na wyżyny
skoro tyle wątpliwości
budzi jutro.

za nas
nie umarłych
oddałabym życie

gdy blady świt
ciężki
od spuchniętych powiek
przeciera
zamglone szyby

patrzę na ten świat
zdziwiona

że jeszcze wierzę
i mam nadzieję

Ona ma
tyle uczuć w sobie
cierpkość

On
pustkę w oczach
tak wielką
jak skraj oddechu
uczepiony welonu chmur

Jadąc zapomnianą drogą [...]

I po co znowu się wleczesz
w tym swoim rudo - żółtym płaszczu

z chłodem w kieszeniach
i plączesz myśli
wiatrem niesfornym

po co ściemniasz i mglisz przykrótkie dni

ech
gdybyś tak zbłądziła

byłoby lato w przykrótkiej sukience
i słońce
na manowcach....

Jesień w zamyśleniu nosi
smutek w dłoniach
uśmiech
jak skupienie cierpki

Liście jeszcze nie opadły
na milczącą ziemię
jest powściągliwość w alejkach
wciąż bezbarwnych
którymi idzie o świcie
z garścią tabletek

Zwykły płaszcz
torebka w kolorze sennym
reklamówka z kosmetykami
i więcej nie ma niczego
w nieczułym świecie

kwiaty...

ileż trzeba przejść żeby zdjąć buty
przed ludzkim cierpieniem
nie mówić o ziemi obiecanej
jeśli nie przyniesie się jutro choćby szklanki wody

ileż trzeba zrozumieć by nie stukać w szkiełko zegarka
tylko samemu być dla człowieka wskazówką
godziną która nadejdzie

kwadransem po
co wciąż stoi i czeka

bo wszystko co chce minąć
tak często jest nie w porę

(2019)