wiersze...

Raz w tygodniu
poza twoimi ramionami
z brzozą rozwichrzoną
jagodzieją usta
wargi pod oddechem lepkie bywają

Jest wtedy cisza
poranka
i zaczyna się pojawiać
problem opakowań wtórnych
rozciągliwych od snu

Obok jest fabryczna hala
gdzie ciągły szum
taniec fiolek
na produkcyjnych taśmach
wszystko oprawione
w eklektyczny ornament
naszego świata
rażącego neonem...

pod twoją obronę
uciekamy do piwnicy mówi matka
ale już przyszli - wyciągają z mieszkań na ulicę
dźwięk kroków po schodach niemieckie komendy
pod twoją obronę - uciekamy się

ściągnąć ubranie zostawić za sobą
budynki obok płoną języki ognia strzelają z okien
stos ciał zamieniony w ognisko - krzyki palonych żywcem
panno chwalebna i błogosławiona
[...]

Niepodległość...

... to nie walka na hasła lecz o miłość
do tych łąk, lasów otulonych zielenią
i nadzieja, że ta krew w ziemie wsiąknięta
nie była na marne przelana...

to ciągłe czuwanie nad zgodą
by nie zrodził się w sercach demon fałszywy
aby nie powstał z martwych
ten, co od wieków na Polskę nastawał... [...]

latem lekiem na zło
bywa zwykła bezsenność
kiedy siadam na schodach dnia
tylko ja
Pan Bóg
i pies

gdzieś we mgle kończy się droga
nie wiem gdzie zaczyna się niebo

w cieniu gwiazd uśmiechasz się do mnie
jakbyś rękę nieśmiało wyciągał
kiedyś wsiądę do srebrzystej łodzi
i przepłynę na drugi brzeg

nie namaluje słowem tych słońc
które na gotyckich dachach
zalśniły blaskiem swojego zachodu

świeca na fortepianie
- prawie modlitwa

za oknem Paryż
dalekość
mgła

a nad wszystko co święte
zewsząd czuje przy sobie
aniołów lot

bo niebo wieczornych nabożeństw
pełne chmur i skrzydeł

* moment gdzie kończy się przyjemność, a zaczyna życie.

____________
Wiesz jak to jest, błądzić w niepewności,
z myślą o kolejnych zatrzaśniętych drzwiach.
Czy czułeś kiedyś oddech namiętności,
oddalający się od Ciebie, w najdrobniejszych słowach?

Czy kiedyś zasypiając,
przychodził czas niemocy...
kiedy Twoje ciało było bardziej samotne niż dusza?

Dławiąc się nią,
ciężko przełykać.

(...)
Nawet dni.

W cichym powiewie
Czułam twój szept
W szarości porannych mgieł
Serce ustało
Korzenie starych drzew
Usłyszały miarowy rytm
Nim zastygło na moment
Tchnienie wiatru
Pocałunkiem
Otuliło poszarpaną duszę
Nagle nastał spokój
Doskonała cisza
Wszystko pachniało
Nim

Nie nam dany
tamten świat i tamta noc
Nie nam
przyszło dotknąć wrzosowych łąk.
Nie nam
uniosło się serce aż do nieba
nie nam...
A jednak
łzawy świat
w kropelce rosy
zmywa kurz
nie naszych wspomnień
i zegar tyka
tez nie nasz
a jednak
ten sam mamy czas
lecz nie godzinę wspomnień...

spójrz mi w oczy
aż do głębi
od wzruszeń niepowysychały

lecz sercem ja już nie ten sam
jakbym siebie się wyrzekł
z całej duszy

śniłem
że samotnie szliście
przez cmentarny las

jak mgły sine
pośród wymarłych gwiazd

ktoś płakał po kimś

kamienie łzami kruszył

Szukałam weny na rozstajach
napotkałam zająca w zamian
który skakał rozradowany
zamiast siedzieć cicho pod miedzą
jakby usiłował wejść na wieżę wspomnień
a i szpak przy drodze tylko wzrokiem błądził
obok murku który wąwóz przecina
drogą mleczną w czasie przeszłym
na nocy nieprzespanej

[...]

Ze snu głębokiego
o na­gim ak­cie
budzą się po­woli
nie mo­je akac­je

ob­sy­pując wiosenną zielenią
wiot­kie gałązki

Na ich tle ru­dy modrzew
przywdziewa
[...]

kiedy w chłodnym spojrzeniu
stopnieje wspomnień szron
nie przychodź pod mój dom
w bolesnej kosa pieśni
i nie nie nadawaj imion
nienarodzonym snom

a gdy płacząca wierzba
zakryje nasze oczy
zieloną wiosny mgłą

wróć jakby czas nie istniał
pod skaleczony dąb
i zabierz mnie jak dawniej
na konwaliowe ścieżki

wiatr
mu­zyka powietrza

która słońca złote żyły
roz­nieca
na skrzydłach aniołów

a każdy z nich mozaiką piór
szczęścia ostatek
w prawdę o nas obleka

bo nie chodzą po ziemi
lecz mleczną drogą

gdzie blask swój święty gaszą
by stać się cieniem
człowieka

być zmierzchem
co klęka pod ołtarzem dni
jak ranny ptak
szukający trzepotu skrzydeł
w ludzkich sercach

nasionem w piersi ziemi
które rozkwitnie drzewem
podtrzymującym niebo
jak perłę
w koronie twojej
zwyczajnej
codziennej miłości

* mamie