Ostatnim tańcem
zerwanych liści na wietrze
w pożegnanie
co ze wszystkich sił
nie chce być ostatnim
powróci w tobie
jesień zerwanych tęsknot
w tańcu
na wietrze wspomnień
gdy ze wszystkich sił
pragniesz
stać się komuś bardziej ocaleniem
niż sobie
przed tym
co bezpowrotne.

Księżyc
pamiętasz mnie?
Nie
nie szkodzi
za to mnie wszystko przypomina o Tobie

kiedy Słońce
całuje mnie
pieg po piegu
zamykam oczy
wyobrażam sobie, że to Ty to robisz [...]

Noc jest ptakiem świateł gaszącym
Blaski cieniami I śmiechy ciszą,
Tym, jak kroki na śniegu wędrowca słyszą,
Kiedy nóg fale już nie kołyszą.
Róża rozwijająca pąki
Gra wiatrem, jak szalem.
Nie słyszę tego wcale
Dotykając ust cały.
Czym bez powitań byłyby rozłąki?
Ocean czasu ma fale i dno
Wszystko pomiędzy to tło.
Jakaś noc,
Rozkwitają pąki,
Na biodrze dłoń.
Tym jest oceanu toń.
Żadną grą.
A kiedy stoisz w oknie
tak mało wierszy
Dla Twoich piersi.

Quid Quidem

dwie dusze
zachód
przytulone głowy
opadłe z sił
cisza
wymowna
piasek
ślady twoich stóp
odbitych na piasku
odbiłem w pamięci
las [...]

Nic ci nie będzie oszczędzone.
Już ci niespodziewane skacze do gardła,
już cię odziera ze złudzeń jak ze skóry.

Wszystko nie jest możliwe.
Dostępne jest jedynie to i owo,
trochę i na chwilę, pokornie, krucho, niekoniecznie.

Nawrócenie, sakramenty, wieczność.
Reszta jest milczeniem
cichszym, niż chciał
Szekspir.

J. S. 4.03.06

klucz żurawi przeciął błękit
nad uciszonymi sadami
a z oczu mi patrzy - smutne niebo
którego od serca
odkleić się nie da

czego nie widziałem - już nie zobaczę
czego nie napisałem - już nie napiszę
nie poznam miast
dróg
nie przekroczę brzegów

jest tylko teraz
tylko tu i nigdy więcej

bo ja kochałem tylko kilka twarzy
kilka słów
cieni

i żadna siła
tej wiary nigdy nie zachwiała
że są rzeczy pewne - jak śmierć
i tak piękne
jak bywa tylko drugi człowiek

Nie ma cię we mnie
I w tobie nie jestem ...
Nie zatańczę w rytm symfonii łez
Jak światło które rozprasza pryzmat .

Tysiąc napisanych listów
Z żarliwością spalającą je
Unosząc ponad wrażliwość wygórowaną .

I nie ma cię we mnie
W tobie nie jestem ...
Skromności twej urok nie przyćmi mych oczu
Porywem emocji nie wzywaj Miłości.

Nie ma cię we mnie
I w tobie nie jestem...

J.R.

ugina się we mnie niewinność
jak gałęzie pod mokrym śniegiem

wybiegam bosymi myślami
za aniołami ze starych fotografii
których ślady przetrwać tu nie mogły

powtarzam wyblakłe pacierze
jarzębinowymi od mrozu ustami

znajdę sposób
by wrócić na próg domu
z niebieskimi okiennicami
choć zasypane dziś drogi
które nas kiedyś uwiodły

za nas
nie umarłych
oddałabym życie

gdy blady świt
ciężki
od spuchniętych powiek
przeciera
zamglone szyby

patrzę na ten świat
zdziwiona

że jeszcze wierzę
i mam nadzieję

Z tamtej dziewczyny
nie zostało nic
prócz kilku zmarszczek
wytartych przez czas

i tych samych oczu
patrzących w jedno niebo

wtedy nie umiałeś pożegnać
się słowami więc odszedłeś
bezszelestnie w ciszy

Poezja drzemie w nas
Tworzy się w milczeniu
Pisana na gwieździstym nieboskłonie
Łzami szczęścia, krzykiem rozpaczy

Dobrze że istnieje czas
Pozwoli przeczekać
Wygasić płomienie
I ostudzić żar

Patrzę na gwiazdę, która nas zna
To piękne światło , przystanek dnia
Tam spotkaliśmy się nieostrożni
Pamiętasz? Wciąż tam trwa

są takie szare godziny
gdy dzień jest czekaniem na noc
minuty spadają cichutko
na drewniane schody

stoję na szczycie tęsknoty
za plecami mam świat

czekam aż niebo się wzruszy
zadrży w oknach świeczkami gwiazd
zrzucając pył złoty pod stopy
wędrowcom szukającym drogi

opowiem ci
co na drodze

przepowiadanie
usynowienie
samowykluczenie

depozyt zbawiennej prawdy
tchnieniem życia nawołuje

mówiłeś

uniesiemy na tych skrzydłach niebieskich
świat cały
codzienne troski
sny i marzenia

i gdy będzie trzeba
będziemy je nosić każdego dnia
wraz z modlitwą do nieba

obiecałeś
że słońce będzie wschodzić codziennie
a na wiosnę kwiaty zakwitną
nam w sercach

ale dziś z anioła już nic nie mam
milczę
gasnę
boję się wyjść z cienia

ogniem bólem wiatrem
rzeczywistością obok wciąż żywy
dotykam twojej twarzy

nieproszone trzymam w dłoni
dwa serca bez arytmii siebie
utopione w myślach - tak kruche

zamiast tego mógłbym wiedzieć
jak nie wzbudzać
płonących kropel deszczu

tam bieguny uciekają głęboko w zmierzch
zderzają w podróży sennym splotem
drżącą ziemią planów Boga
wyszeptując twoje imię

od zawsze
tak mi drogie