odwiedzam cię
każdą cząstką siebie
gdzie słowa myśli dotykają

bezimiennie wychodzę
poza wersy

i jestem
- poetycko niepoprawna

ze złości swawolnych
z ospałością i pośród strudzenia dłoni
wysupłać mi można warkocze
te same co rankiem tworzę
niespiesznie na długie doby

Do niektórych miejsc wracamy
ale tam nie ma już nikogo

krótko ostrzyżeni
z wiarą między palcami
zaglądamy niebu
w zamurowane okna kamienic

a gdybym był liściem
śpiewałbym na wietrze i kradł
ptakom twarze
malowałbym piegi ulicznym latarniom
gdybym był księżycem

gdybym był człowiekiem gdybym
Boże gdybym

- szumem stłuczonej muszli
a czasem cierniem w twojej koronie
jestem
wracam tam, gdzie zimą płoszą się motyle

Za granicami mojego czasu
rośnie lęk
szarozielony, iglasty

często tam chodzę
i zbieram go do cebra
jak deszcz

a potem niknie z oczu las
w tym lesie wiszą martwe ptaki
do góry nogami
jak matczyne łzy
ociekają z piór

dalej...
dalej nie ma już nic
i wszystko jest
samotny ból
polną ścieżką zmierza do celu

Nie pytaj mnie o serce
od dawna
wiosna nie siała w nim kwiatów

na złość słońcu
rozwieszam tęsknoty na wietrze

spóźnione
unosi brew gniewu o świcie
a niedoprane słowa
w kieszeniach deszczu szukają
telefonu do Boga

stygnie samotna kawa...

ślepe kocięta w koszyku
ktoś zostawił nad rzeką

rzuciłem za nim kamieniem

- wypadły szyby
z okien mojego nieba

Moja miłość jest ślepa
wstydzi się tego

moja miłość jest bezpodstawna
waha się

moja miłość wzięła się z powietrza
nie mogę oddychać

wiersz mi się urwał
kolejny raz

widziałem cię wczoraj
paradowałaś ze Słońcem na nieboskłonie

feeria barw
a z drugiej strony

szary człowiek
tracił nadzieję.

Nad turkusowym niebem
Przy stole z chlebem
Jestem przechodniem?
Nie wiem…

Nad szczerozłotą nocą
Przepojoną słodką mocą
Jestem świetlikiem?
Nie! Lunatykiem…

Pod skrzydłami radości [...]

świat otoczony smutkiem
a moje dłonie stały się puste

choć łez wcale nie lubię
i nie potrafię liczyć przed lustrem

pokorności we mnie wiele
w sercu wciąż kwitną motyle

uśmiechem się podzielę
przecież mam go w sobie
na tyle

obecnością trwałą otulę
do świtu
aż serce zamilknie
z zachwytu

na dobranoc srebrzysty pył księżyca
z miękkością zmęczone oczy ucałuje

będziesz obok?
obiecujesz?

popieleje me serce
od twojej nieobecności
na próżno szukam z pochodnią w dłoni
miejsc które zamgliłeś

tylko tam o jedno tchnienie
było nas dużo

dziś już nic nie przypomina żaru
spojrzeń tamtej zimy
nie przenika bliznami
utracona nadzieja

pamiętam tylko
zgasiłeś prędko papierosa
by zapalić ogień w moim sercu

i nawet twoje odejście go nie ugasiło

Między jedną miłością a drugą
nic nie iskrzy

człowiek wypalony do cna
zamkniętymi oczyma chciałby dotknąć tego
co mu jeszcze dobrego może się zdarzyć

ukradzioną śpiącemu dziecku zabawką
zatkać dziurę w czasie

byle nie sobą

i w otwartych oknach serca
zawiesić spokój

Milczenie więcej warte od słów?
Jeden obraz jak ich tysiąc?
Mam wrażenie jakbym znów
Do przedszkola trafił dzisiaj.
Gładkie maksymy, przemądre zdania,
Błyskotliwe zlepki skrytego znaczenia,
To nikogo jednak jakoś nie skłania
Do zwykłego, logicznego myślenia.
Jeśli milczenie tyle jest warte,
To skąd wiesz czy to nie aby
Głupiec idzie w zaparte,
Bo w słowach jest strasznie słaby?
A obraz? Fakt, ten kryje słów tysiące
Tylko zapytam - jakich?
To jak z kwiatami na łące:
Niby dużo, a okazuje się, że same [...]

Kiedy innych trzymano za ręce
Mnie nikt nie prowadził
Gdy innych tulono w ramionach
Spowijał mnie chłód samotności

Mrok bywał nie do zniesienia

Wiem jednak, jak wiele otrzymałam
Podnosiłam się zawsze, silniejsza
Odnajdywałam właściwe drogi
Ponad wszystkim dostrzegałam dobro

Potrafiłam, chciałam, mogłam

Bo Ty zawsze jesteś przy mnie
Najskuteczniejszym Obrońcą
Najmądrzejszym Nauczycielem
Przyjacielem, Ojcem, Matką