tęsknotę miłość uświęca
ból zamieniając w sakrament
w głosie ptaków ją słyszę
jej zapach drży w powietrzu
szepcząc traciłem kontrolę
modliłem by nie zapomnieć
horyzont zagarnia rzeczywistość
poza nim jest wszystko
za czym tęsknię
nie bój się nie pamiętać
miłość to zapomnienie

Świta już
zapach ambrozji wylewa się z powietrza

nagie sny, opowiedz mi
jak kochasz

weź moją dłoń i prowadź
do serca

dolmen z ciał niebieskich
miejsce dudniących samotności

w ujemnej przestrzeni zmysłów
jestem raną
do której nieustannie budzisz mnie
częściowo
a może tylko wyobrażeniem

skrzynia niezawierająca czasu
formą litości
nadzieja na zawsze straconych

opuszczone lata
pod nieustannie unoszącym się sklepieniem

rośnie przestrzeń
w dłoniach
owoce pełne
zło-tego powietrza

w izolacji wnętrza
unosi się kula odciętej nocy

odzwierciedla lęk
cienia w paśmie światła
na drodze z ciemności do ciemności

teraz wiem
zmaganie nigdy nie było czymś innym
jak tylko samotnym krążeniem
wokół ukrytej masy [...]

wybacz, że zbyt długo uczyłam się śmierci

- to Twój anioł rozwiał ją skrzydłami
wybacz, że chciałam być tylko chwilą

(nie)radości słońca i snem księżyca
wybacz, że za wcześnie zostawiłam Cię sobie...

i kilka niepewnych drgnięć serca
życie...

i znów kusisz mnie niepokojącym szeptem świtu

gdy budzisz moje sny nad ranem...

Jak ćmy
szukamy Miłości
która kiedyś
umarła o świcie

zagubieni w mroku ...

29.06.2022
Malusia_035

Gdybym cię nie znał nie pragnął
Nie drżały by dłonie wilgotne
I usta by nie szukały
Oparcia u twoich ust
Serce spokojniej by uderzało
Żadnych zawrotów głowy
Spokój
O krew tak nie szumi
Nie pulsuje w skroniach
I tylko szczęście
Jego bym nie znał
Gdybym tęsknić za tobą nie mógł

W pystym sercu
hula wiatr
przyjdź ucisz

ukradłem niebu
wszystkie gwiazdy

- Ty świecisz jaśniej

Nie pomoże nam obcy Bóg,
nie pomoże szept, który tak trudno
usłyszeć w tym mieście.

Trzeba zaczekać, aż zło stanie się
dziecięcą zabawką, pamiątką
po zbyt odległej teraźniejszości.

Zanim nakarmisz duszą nienawiść
przyjaciela, spróbuj dotknąć ziemi,
schwytać niebo w klatkę słów.

Obrazoburczy krzyk nie przebił
gardła, strach odnalazł światło
po drugiej stronie cienia.

Teraz, kiedy światu brakuje ludzi,
pozwól mi poczuć łzy, doświadczyć
nadziei, którą wystawiono na licytację.

Wierzę, powrócą takie dni, kiedy
przyszłość karmiła nas marzeniami,
bicie dzwonu brzmiało jak Twoje imię.