wiersze

jak ocean w muszlach śpiewa
o zatopionych łodziach
pełnych skarbów i snów

tak w nas
szumi dusza

Wyskrobali niebu sześć kolorów
siódmy podeptali
uciemiężeni, idole i święci inaczej

dołożę im jeszcze dwie szóstki
te, jeszcze nieskreślone losem
potem rozłożę biało czerwony parasol
i poczekam na słońce

długo jeszcze
jeszcze długo będę patrzył
jak niebo okradzione płacze

Od lat już nie marzyłam,
bo po cóż – każdy wie,
że najważniejsze jakoś
kolejny przeżyć dzień.

Im większą mam świadomość,
wiedzy posiadam mniej.
Gdy życie metaforą,
dosłowny każdy dzień…

Niebo gwiaździste nad sobą [...]

O, Ty,
co stare kości Ziemi
wygrzewasz nienachalnym słońcem,
Ty, co księżyca promieniem
jak srebrnym palcem
wytykasz
ukryte wśród mchu domki
leśnych kapeluszników
i miękkim woalem otulasz
chłodne doliny!
Wytchnienie szukających ciszy,
natchnienie poetów,
utrapienie obowiązkowych,
logopedyczna zmoro!
Błyszcz, szeleść, orzeźwiaj!
Rozgość się, rozpanosz,
Wrześniu!

Wmawiam sobie
że niczego nie potrzebuję
wystarczy księżyc
i parę gwiazd

ale czasem
tak, tylko czasem
czuję się jak puste naczynie
do którego ciepłe
jeszcze nienazwane
troskliwie dłonie
włożą serce

a wtedy moje wątpliwości
zapomną o mnie
na zawsze

Gdybym jednak
miał wyjść z tego świata
to przecież po angielsku
nie raniąc tej garstki
co mnie kocha

Ciężko, ciężko jest
chciałbym jeszcze kochać.
Nienawidzić też
przecież nigdy tego nie robiłem
[...]

Czy to życie
gaśnie tak z wolna
niezauważalnie jak świeca?
czy tylko moje marzenia więdną
i szarzeją

Przecież świecę można zdmuchnąć
nawet samemu, to takie proste
ale kto nie lubi tego śmiesznego ognika...

A może po to żyjemy [...]

Nie chce mi się żyć
Czy to już kolejny etap lenistwa?
Mięta tak miło smakuje
Ale to chyba za mało...

Gdybym mógł latać
Spadać bez zobowiązań
na chmurze zamki budować
Życie i tak byłoby nudne

W Śmierci nadzieja
To ona zdejmie okowy
Zabierze w piękniejszy świat
Gdzie nawet bezsens stanie się sensem

Lub przynajmniej niczym.

Myśli zamknięte w szafie
na każdą przyjdzie pora
tak właściwie, to mam dziś zimę
ale tak pod koniec lata?

Dręczy mnie głód pisania
a nie burczy przecież w brzuchu
na co mam smaka
nie wiem

Chyba na jesień po zimie [...]

Na ulicy poezji
mieszka dziwny człowiek
jedni podążają na ósmą
drudzy w przeciwną stronę
on już krąży po ulicach
opisuje zdarzenia.

Oczy jak pulsary
na głowie kopka siana
po burzy
twarz łagodnej tępoty [...]

W ogrodzie
nagła zapada cisza
winogrona różem
kleją się do podniebienia
obłoków
w błękit "zachwytny"
ulotne wpada niebo

Nastaje w sercu spokój
po mijanej przed chwilą
kobiety bezdomnej
która za papierosa
obiecuje uchylić warg nieba
- nie palę -
pijany dziadek jak czort
na rampie siedzi
brodzi w nudzie nogami
i pociąga wino

Skaza tego świata
jest wielka
jak rana w sercu
wrażliwego człowieka...

My, co ślepniemy od ciemności
prawie martwi udajemy, że żyjemy
Żywimy się półprawdami
wiarą, że słońce jeszcze nie zgasło
kłamstwami, że kiedyś wyjdziemy na ludzi
Pogubiliśmy części, ale nie zbieramy na nowe
Im nas mniej, tym lepiej

śnie jedyny wśród nocy tysiąca!
otośmy wybrani
w drodze dalekiej siadać na gruzach
które obaliły wieki

były tu mosty - po których szli ludzie i cienie
czy za odejściem czyim patrzyli
czy za przyjściem...

a dalej - miasto moje rodzinne
gdzie zamiast słońca - postać matczyna
i gdzie duchy gromadzą się święte
na świadectwo biorąc każdą z moich blizn

czy znam coś co jest podobne temu?
spójrz - jeśli cię nie zraża
w kartki wierszy patrzeć
jak w wyraz twarzy

bo wiem pod czyim liście gną się lotem
lecz was już nie ma
we mnie

ni w innych

Wiem, że nie przyjdziesz.
Ale czekam.
Nie,
to nie ja.

To czeka moje serce.