wiersze

Jesteś jak nocne niebo, skryte za chmurami
niewidoczne i piękne, mieniące się gwiazdami.
Lecz by Cię dostrzec, trzeba patrzeć uważnie
kierować się sercem i wypatrywać rozważnie.

Łatwo Cię pominąć w księżyca blasku
i równie łatwo nie widzieć w codziennośći potrzasku.

Lecz gdy już się zatrzymać i wytężyć wzrok
może tak mijać i dzień i miesiąc- i rok.
Bo największe piękno skrywasz w swojej głębi
i tonę w nim codziennie, niech się przyjaźń spełni.

Noc rozpościera nietoperze skrzydła
plątanina fioletowych żył
w blasku miejskiej latarni
wije się w bólu istnienia

Niedoskonała ta czerń
i wisząca otchłań nad głowami
świat kończy się na rogu
gdzie drżącą ręką nie sięga słup światła
przeszywający mgłę pazur latarni

Tak oto jesień kipi pijana
z papierosem przy ceratowym obrusie w barze
ma podkrążone oczy
nad powieką pieprzyk
i zapałkę tlącą się w garści...

Jestem częścią marszu!
Tysięcznym krokiem po grzbiecie bruku.
Jestem kęsem paszy
mocarza napinającego gniew w łuku.
Jestem piórem drapieżnika,
ostrzem szabli tnącym brudne szaty.
W tej ziemi straży stoję szykach,
choćby naprzeciw tkwił łeb rogaty!
Jestem miłością pokoleń starszych,
grudą błota z łez naszych kobiet,
bo wiara moich trzewi farszem
i dla niej robię to, co robię!
Dlatego stoję! w marszu krocząc
z tysięczną rzeszą serc Polaków
lewacki posąg topiąc stopą w błoto,
w pokorze i ku chwale Pana Krzyża znaków.
Więc tak! Mówiąc jak najprościej
Jestem biciem serca Marszu Niepodległości

To jesień średniowiecza rubin, purpura, karmazyn jak krew kapie z drzew
to jesień chruściarka ciągnie za sobą ochrę babiego lata
jeszcze dobrze nie zdążysz zrzucić skóry, duszą otoczyć ramienia
a tu już zima się wtacza śnieżnobiała wiara
w nadzieję.

Stracę Cię wkrótce na zawsze
Na moment spojrzę w drugi kąt
Stracę uśmiechy i zgasnę
Jak świeczki
Nastanie wielki mrok
Stracę tak wiele
Nie zasnę
A gdzieś tam zmieni się tło
Usta będą już jasne
A dłonie Twe znikną
z mych rąk.

już zmierzch zawisł nad miastem,
kora topoli biała niczym lampa
rozświetla mrok. W taki wieczór
tylko kot ma odwagę buszować
po ogrodzie. Ja, trochę lękam się
wielkich oczu, śmiechu, patykowatych
nóg cienia.

Mój przyjacielu
dziękuję za wiosenną pobudkę,
paletę barwnych kwiatów latem. [...]

Wracam
z podróży do gwiazd
tu na ziemi
nie jest idealnie
ale
czerń jest czarna
biało lśni biel
są też szarości
nieoczywiste
czasem zgubię się
we mgle
ale
nie sparzę się
dotkliwie
zimnym ogniem
nie porazi moich oczu
złudny blask
nie wbije mi się w serce
odłamek
spadającej gwiazdy

poduszkę przytulam
oczy zamykam
i z kłębka Ariadny
nić nieskończoności rozwijam

dobranoc mój miły...

- głos w myślach się plącze
urywam...
i ponownie wiążę

mogę zostać na zawsze

być dziką rzeką
w której będziesz się przeglądać
chłodzić spracowane dłonie

mogę być górskim wiatrem
który zamyka oczy
dając wyciszenie i czas
który ponoć wszystko leczy

mogę być tą jesienią
nieszczęsną
o zapachu złotych liści i ognisk
które ogrzeją Cię w najzimniejszą z zim
i nie zgasną

mogę być
tym samotnym drzewem
na które spojrzysz by poczuć

wtedy będę
tlić się
w najczulszym ze wspomnień

nieświadomie
wypatruje przez okno nocnego nieba
jakby poświata księżyca
w pełni mną zawładnęła
i nawet nie wiem
czy to tęsknota mną kieruje
czy też inna cząstka obudziła się we mnie
te oczy nie skłamią,
tak klarowne jest w nich pragnienie
ciemność nadejdzie
a z nią błogie ukojenie
sen na jawie

pragnęli wybudować domek
z kart
ale los odszedł
w przeciwnym kierunku
ich miłość do bólu cytrynowa
musiała pozostać niespełnioną pogardą
zaniechanym oddechem
zatrzymanym w biegu wiatrem

nie wiedzieli dotąd
że nawet udaremniony uśmiech [...]

groby wypełnia ciepło antycznych wnętrz
bliski sercom zgiełk
śpiew wiosny

zegar przysypia w bujanym fotelu
a w ogniu tańczą cienie

dawnych ludzi

Proszę, zaproś mnie
do swego snu. Choć ten jeden raz.

Otwórz przede mną drzwi –
– szeroko, na oścież – i powitaj czule
pieśnią bez słów.

Zaproś do środka i pozwól czuć się
jak u siebie.
Nakaż usiąść przy stole,
na którym spoczywają
w nieładzie
skrawki minionego wieczora,
ochłapy zdradzonych chwil,
kawałki ciszy – odebranej
samotnemu krzykowi –
– niedopałki pokruszonych słów…

Zaproponuj kawę – ja Ci odpowiem,
że po kawie nie potrafię śnić.

Zasiądź obok mnie, tak niedaleko,
żebym słyszała [...]