Głos niesiony echem
przenika mrok mej duszy
pełny wzruszeń
tęsknoty Twojego istnienia

smutne myśli
po zakamarkach głowy
droczą się z rozsądkiem
[...]

W twych dłoniach
zamknięta niczym perła
spoglądam nieśmiało
na świat

gdzieś w tle szarości
dźwięczy echem
cykad granie
[...]

Otoczeni gwiezdnym pyłem
połączeni ogniem namiętności
rozkładamy kolejny
oddech na atomy
balansując nad krawędzią
najczulszych miejsc
oblizuję wargi
z wilgotnych szeptów ...

... ❤️

22.04.2021
Malusia_035

Dziękuję Ci za wszystko,
co dziś mi dałeś, Panie ...
za wczesne rano wstanie,
za pracę, za śniadanie ...

Za zdrowie i nadzieję,
za to że jestem tutaj,
za czyste już sumienie,
za przebytą pokutę ...

Dziękuję też za wszystko
co w życiu mym przeszedłem
i że to już jest za mną
i wracał w to nie będę ...

Dziękuję również wszystkim,
co Ciebie są niegodni
za to że aż tak bardzo
są do mnie nie podobni.

Rozsypane orkiestry plaży,
Na wieczornym koncercie
Występują jako pierwsze
Dla słuchaczy głodnych wrażeń.

Bryza stroi struny wiatru,
Piasek sprawdza marakasy,
Wonią sosen dźwięczą lasy,
Fale pluszczą im do taktu.

Powolnym szuraniem za butem but [...]

klucz żurawi przeciął błękit
nad uciszonymi sadami
a z oczu mi patrzy - smutne niebo
którego od serca
odkleić się nie da

czego nie widziałem - już nie zobaczę
czego nie napisałem - już nie napiszę
nie poznam miast
dróg
nie przekroczę brzegów

jest tylko teraz
tylko tu i nigdy więcej

bo ja kochałem tylko kilka twarzy
kilka słów
cieni

i żadna siła
tej wiary nigdy nie zachwiała
że są rzeczy pewne - jak śmierć
i tak piękne
jak bywa tylko drugi człowiek

Patrz Europo.

Tu, gdzie żelazo kują charaktery,
ziemia studzi spracowane dłonie.
Gdzie Patria to stan nieustannie szczery
I wciąż modlitwa płynie na dnia koniec.

Tutaj rośnie wraz z dębu drzewem
Półcieniem malowana brzęcząca lipa,
Z nich wypływa miłość z uczciwym gniewem,
Kiedy u ciebie po sercach stypa.

Pochyl więc głowę nad historii kartą,
Policz ile już stawali Tobie w potrzebie,
I spróbuj z nich czerpać, bo naprawdę warto,
To właśnie oni wciąż ratują ciebie.

Nie pleć mądrości lisim urzędem,
A zwyczajnie doceń zwyczajność taką,
I szczerze podaruj im konia z rzędem,
Bo każdy dziś widzi, jak to być Polakiem.

Quid Quidem

Może, gdyby w moim domu było ciepło,
Nie szukałbym drew, by w sercu napalić,
Może, gdybym znał niebo, nie piekło,
Mógłbym siebie od żalu ocalić.

Nie dawałbym serca byle gdzie i komu,
Przed samym sobą chyliłbym czoła,
Miałbym potęgę i jasność ogromu,
A nie zaś imię brudnego anioła.

Nie patrzyłbym w niebo bez wiary,
Nie byłbym kościołem, w którym nie ma Boga,
Bałbym się zbrodni, winy i kary,
Prostsza byłaby ta długa droga.

kiedy życie ma w sobie coś z ciszy
śmierć staje się muzyką

nie wsłuchuj się w syreni śpiew
melodia śmierci to rytm bezwiedny
ukołysze utuli uśpi
czujność zmysły zdolność czucia
zdolność uczucia
nie w taki tańczy się takt i śpiewa
nie tak się daje młodości upływać

nie usypiaj
jeszcze krzykniesz lecz nie pawim głosem
i zanucisz naiwną piosenkę sprzed lat
spod znaku wiary

Śniło mi się, że byłeś u mnie po latach,
Wyszłam ci na powitanie, lecz już inaczej,
Nie byłam już modra, w makach i bławatach,
Nie miałam ust zaciętych w rozpaczy.

Lekko mi było, bo szłam z przebaczeniem,
Jakby mnie w sercu już nic nie paliło.
Po drodze długiej nie gubiłam siebie,
Jakby mnie ciebie w sobie nie było.

Nie wpadłam w ramiona, już bym nie śmiała, [...]

Za oknem świat nie obłaskawia zielenią, odchodzi.
Drzewa stoją bezlistne. Nic nie mówią w czarnym chłodzie.

Nie mówią, lecz zrozumiała jest ich mowa umarła.
Przerżnął niebo ostatni błysk. Na korze krwisty szkarłat.

Jakiś mężczyzna krzyknął, kobieta mokrą gubi chustkę.
Pobiegli w lewo, w prawo. W tę samą, zimną, czarną pustkę.

Zabrakło powietrza. Świat zachwiał się w swym sensie, w bycie.
Za oknem, od wewnątrz, coś umarło. Życie.

A kiedy się w końcu z ciebie obudzę
I wyjdę ze snu w tę jawę codzienną,
A kiedy wreszcie pozbawię się złudzeń,
Ile we mnie pozostanie ze mną?

Nie wiem, nie widzę siebie w tej roli,
Bo prędzej aktorstwem nazwę to trwanie,
Może pomyślę: "To przecież mniej boli",
Lecz ciągle to będzie tylko marne granie.

Z pozy do pozy, z gestu w gest wejdę,
Na pewno ludziom porozdaję słońca,
Lecz kiedy wreszcie maskę tę zdejmę
Nie poznam siebie dalej do końca.

Więc może mi lepiej tak śnić i nie wiedzieć,
Że obok się żyje zwyczajnie i zdrowo,
Może tak lepiej oddać ci siebie,
Choć nawet nie widzisz, że jestem tu obok.

a kiedy przyjdzie mi odejść
kiedy ze słońcem się dobrym rozwiodę
przywitam niebo i pożegnam ptaki
i stanę bardzo nijaki
niech powędruję przez wszystkie granice
i światem choć raz się zachwycę
niech się zaśmieję szczerzej niż zwykle

bo jeśli naprawdę zniknę
w co nie wierzę choć to rzecz prosta
to mnie w sobie jeszcze pozostaw
może jakoś przetrwam może tak głupio nie minę
życie nie może trwać tylko godzinę

ten absurd się przecież nie godzi
nie po to człowiek się rodzi
by zostało po nim jakieś szeleszczące imię
rozbrzmiałe tylko godzinę

Znam kobietę tak tanią, że można ją kupić,
Nie mając żadnych pieniędzy.
Wystarczy szczerość i garsteczka czasu,
Na co nie stać najmożniejszych.

I ona jest niczyja, bo nie umie sprzedać
Tej garstki duszy, choć może oddać ciało.
Mężczyźnie się wyda, że już ją posiadł.
Ach, jak mężczyzna wie jeszcze mało!

Lecz ciała nie odda, bo nie tą drogą
Co najdroższe czasem się zdobywa.
Choć inne kupisz i zapłacisz drogo,
Żadna nie będzie - jak ta - prawdziwa.

Niepodległość...

... to nie walka na hasła lecz o miłość
do tych łąk, lasów otulonych zielenią
i nadzieja, że ta krew w ziemie wsiąknięta
nie była na marne przelana...

to ciągłe czuwanie nad zgodą
by nie zrodził się w sercach demon fałszywy
aby nie powstał z martwych
ten, co od wieków na Polskę nastawał... [...]