Wiersze

Zapisuję cię w słowach
roniąc łzy
nad własną słabością

bezradnie wypełniam emocje
przedzieram się
przez przerwane przeznaczenie

tracę równowagę [...]

Czytam twój ostatni list,
Miesiąc minął jak jest u mnie.
Czytam go do dziś
I wciąż nie mogę zrozumieć.

Listonosz dał mi twój list,
A na dworze była jesień.
On wpadł między dni
Z tym dziwnym twoim uśmiechem.

Od nowa czytam ten list.
W szybę wirując zapukał
Ostatni już liść...
To Ty?!... nie - on mnie oszukał.

Kiedyś ciebie znajdę

może nad modrym strumykiem
może na ścieżce zasypanej śniegiem

może cię nie rozpoznam opalonej słońcem
może mi umkniesz z wiatrem, który
strącił ostatni liść z drzewa

kiedyś ciebie znajdę
może w moim sercu

Zostawiłeś mi słowo
wypełnione kroplą
miłości
zawstydzone
z ust spłynęło

przedwcześnie
zabiły zegary
pulsując światłem
w źrenicach

dzisiaj mam tylko
powietrze
pachnące deszczem ...

2.10.2020
Malusia_035

***
twoje słowa spadają deszczem
mokną myśli
nabrzmiałe przeszłością

jak mam je osuszyć
gdy jeszcze
- wewnątrz ciebie panuje
pora deszczowa

nie pytaj dlaczego otuleni deszczem
uczymy się słuchać milczenia
pustych dłoni
pękając cichutko nie raniąc nikogo
szukamy resztek parszywego dnia
spoglądając w niebo zasłuchani
w rdzawy oddech ziemi

spójrz dookoła
liście zbrązowiały.
niebo jest mglistym cieniem zimy

Jest we mnie coś,
jakiś smutek przed snem,
gdzie życie zaczyna się
bezkresnością.

Umarło coś, gdzieś,
pomiędzy wiecznością,
gdzie wśród godzin
pływa czas słoneczny.

Żyje we mnie coś
w pustym nieistnieniu,
przebywając między mgłą,
chowam się w cieniu.

ile lat
- w strumieniu czasu -
przepłynąć musi

aby kamień - rzucony
kiedyś

nie ranił wody

Przydrożny, omszały krzyż
Drewniany Chrystus
Spróchniały, zczerniały, zbolały
Zwiesił głowę
W ziemię wbił wzrok.

Próżny Ogrójec
Męka daremna
Boleść Maryi
i przebity bok.

Człowiek twarz odwrócił
Pyszny, zatwardziały
Zbrodnia w ręce klaszcze
Zelżywości pełne
Niepotrzebna śmierć.

I tylko ptaszyna
licha, niepozorna
W cierniach korony
gniazdo uwiła
I śpiewem kołysze
serce zbolałe żebraka,
co głowę do snu kładzie.

Tylko mnie zaproś do tańca
dłoń moją
ukryj w swej dłoni
dźwięki melodii niech pieszczą
dotyk słów
upragniony

Zatańczą z nami wieczory
poranki
będą nas witać
tylko proszę
- nie zechciej
tańca poezji przerywać

Nie podzielisz mnie na pół
jak moje serce
odbijające dźwięk pustego echa

pod zmarzniętą skórą
niespełniony dotyk
powtarzających się dni

cicha szarość przy spadającym liściu
ostatniego wieczoru
gdzie zamiast rozpalić w kominku
wylałeś z mych oczu
morze zapomnienia

Budzisz mnie kolejny raz
Ile jeszcze razy zasnę tej nocy
By Cię zobaczyć?

Prągnę pozostać w tej wieczności
Niż co rusz zdawać sobie sprawę
Że to smutna nieprawda

Serce, Twą iluzją rozlane
Wyobraża sobie bóg wie co
Przemiłe ciepło...

Głowa powoli zapomina
Może lepiej zapomnieć?
Wrócić do świata bez Ciebie...

Spadającej Gwieździe...

Nie tylko słowa nęcą...

Gdy już nastroi dźwięki
muzyk słów wyszeptanych

i wraz ze świtem pięknym
wejdzie do snów porannych...

nie obudź się za prędko.

nie trzeba sercu tęsknot
by udowodnić że kocha

z zaciśniętymi wargami
i drgającą brodą
nie skryjesz niemocy
która wzbiera

oczy jak szkło -
wystarczy że pożegnaniem spojrzysz
a pękną

miłość to ten moment
kiedy wzrusza ciche do granic

- pa

Gdyby smutek można było zakopać pod ziemię
Żal nie zamieszkiwałby duszy i serca
A one nie były tak wierne i stałe

Chmury nie spowijałyby myśli rozedrganych
Krople deszczu nie rozbijały z hukiem o pamięć

Gdyby wiedząc tak wiele, czas można byłoby cofać
Z okruchów uczuć, tęsknot, pragnień
Utkać dobroć, czułość i miłość

Smutek byłby wtedy jeszcze większy
Może jednak łatwiejszy do zniesienia