kobiety w mojej rodzinie
nie pochodzą z Francji
a szykownie znoszą życiowe wybiegi

krochmalone fartuchy babci
do pola i w gości
na jutrznię i nieszpory
kruszeją
im trudniej znaki z góry
wypatrzeć przez kurzą ślepotę
[...]

wysyłaliśmy miliony biedronek po cud
a niebo niewzruszone czekało
za młodzi byliśmy na szczęście z góry

wieszaliśmy tony zakochanych kłódek
a most niepokojąco trzeszczał
za szybko oddawaliśmy się pod klucz

dziś wierzymy w stany urojone
od święta
i powszednie powroty do domu
na poważnie
bierzemy się za siebie jak za chleb

burzy się ta wiosna
ciska na oślep potwarze
gwałtem przerasta braki
przedwiośnia niedoczekanie

rozpada się ta wiosna
zalewa na umór pustostany
w odwilży topi nadmiar
żalu o niekochanie

przechodzi nam ta wiosna
jak gdyby nigdy nic
miejsca nie zagrzewa
na szczęście wieje od słońca

Stokrotnej ciszy nie daruj mi Panie,
Zbyt wcześnie by móc zagłuszyć burzę myśli nastaną,
Jak sercu powiedzieć gdy
niemocą bólu obudzone,
Kołacze bez rytmu i taktu na zatracenie moje..
Opatul mnie jeszcze nadzieją jak kocem,
Ja szeptem Panie,
tylko o jeszcze jeden poranek - proszę...

Na imię masz wieczność, wieczność przeklęta
I nie mogę cię wydrzeć z serca pamięci -
Jakby mnie ciężar z otchłani opętał,
Jakby mnie wszyscy opuścili święci.

Biegnę myślami w strony modre, błogie,
Wierząc, że zaraz je w uścisk pochwycę -
Ty z czarnej przeszłości zachodzisz mi drogę,
Głuchnę, milczę, krzyczę, nie słyszę, nie widzę.

Zawsze gdzieś kluczysz na końcu języka,
Ktoś twoim głosem zabrzmi, ktoś spojrzy jak ty,
Gdzieś między palcami wiecznie umykasz,
Pierzchasz zawzięcie jak najprawdziwsze sny.

Więc zmlicz albo przemów, zostań lub odejdź,
Przepadnij, niech zapomnę, że zrodził cię Bóg -
Chcę jeszcze raz wierzyć, że serce mam młode,
Że mogę z kimś pobiec w tę najlepszą z dróg.

Nadchodzi wieczór
tragarz tęsknot

garnitur słów pięknych
bryluje Księżyc

ciało niebieskie
od pawia dumniejsza

cóż ja mogę dodać od siebie
by ująć cię (choćby za rękę)

kwiecie tarniny
żonkili naręcze

cóż ja mogę dodać od siebie, Księżyc
od Narcyza piękniejsza?

Sznur pereł pod stopami
Widzisz - każda perła, to moja łza
Ból wydobyty z głębi duszy mej
Stoję przed lustrem
Perła po perle, nawlekam nowe dni
Usłane błękitem oczu Twych
Na szyi acani żar pocałunków
Kaskadami namiętności kusi
Nie przeocz perlącej rosami nadziei

Chłodny Ty i rozpalona ja,
w odsłonie nocy
i blasku dnia mówimy o wiośnie,,,
serce rośnie...
a słowa ustami
skąpane
w filiżankach
porannej kawy tropią
migotliwe bliki
słońca.
Maluję natchniona wiosennym wrażeniem
krajobrazy ze snu, w ogrodach Duszy,,,
rododendrony jak himalaje
uczuć szaleją w
pudroworóżowym bycie
a czułość słońca, słodka
chwila
liże trawy źdźbło,
mrużąc Nam oczy w zachwycie...

wszystkie dotychczas wypowiedziane słowa
dokonane czyny
oddzielić samosiejki – chwasty urodą wabiące

zasiać zalążek dobroci
zebrać kłosy wspaniałomyślności
w pożądaną szlachetność

wówczas wylewałyby
miłosierdziem do bliźniego
ach gdyby tak…

© Krystyna Anna Szklarczyk
27.04.2020r./ 00:10

Tworzę obrazy na twe podobieństwo
gdzieś na zakręcie
wypalonej codzienność

mielizna myśli
emocjonalny bałagan w głowie
trąca duszę w zawieszenie

tak bez końca [...]

I nadchodzi noc…
Zdzierająca z Ciebie wszelkie ubrania,
pozbawia pozy,
niweczy twarz skrupulatnie utkaną.

Nagą Cię pragnie za każdym razem.
Bezczelnie, pewna swego, prowokuje,
bawiąc się Twoim obrazem.

Jak co noc,
ulegasz jej za każdym razem,
świadomie pozbawiasz się powłoki.

Nie tylko pragniesz, już potrzebujesz,
wiesz dobrze jakie odkryje mroki.
I mimo tego brniesz, nie rezygnujesz,
by upewnić się,
że wciąż jeszcze czujesz...

Lubię kiedy na mnie patrzysz
- z przyzwyczajenia
i choć ci już nie wierzę
rodzą się we mnie dobre owoce

i choć światła coraz mniej
nie budzą się już demony

bo ta miłość łaskawą jest
otwiera dla mnie swe rzeki
zaprasza i szumi

żegluję więc w zapomnienie
nad twoją głową, wolna

więc zostań na brzegu i patrz, jak lubię

i wybacz, że do szczęścia chcę dopłynąć
sama

Kiedy dogasa świat
A ludzie się wypalają,
Powstaje znów z grobu Pan
Z Nadzieją oraz Chwałą.

Staje w Światłości Swej,
Pośród nas, Niepojęty,
My zamiast smucić twarz,
Wołajmy : Święty! Święty!

Opuśćmy mrok i ból, [...]

tak chciałabym
doceniać w sobie
niezdarne potknięcia

pozbawić swoich oczu
pełnego wstydu
zlęknionego spojrzenia

przestać rozsypywać siebie
na niewidzialne odłamki
powszechnej szarości

na nowo zapamiętać
jak łatwo jest żyć
nawet gdy bańki mydlane
zbyt głośno pękają.

Wrze jeszcze we mnie młodość
I kipi wszystkim lepkim i gorącym,
Jeszcze mnie niosą fale w czarną nicość,
Jeszcze mogę spojrzeć w oczy słońcu.

Drzemią we mnie czerwone wulkany,
Są we mnie groźne na przestrzał burze,
Wiosną jeszcze jestem pijany,
Spijam obietnice gorących strużek.

Wierzę głupstwom naprawdę,
A prawdom nie dowierzam,
Serce na wskroś mam światu otwarte,
Jest we mnie dusza młodzieńcza i świeża.

Wierzę w człowieka i piękne marzenia,
Chcę świat sobie rzucić do stóp,
Choć brak mi czasem wytchnienia,
Nie zejdę z wyznaczonych dróg.

Niech mnie tylko nie spali tęsknota,
Niech mnie nie zamknie szarość świata,
A będę wiosną, a latem się omotam
I latem przepędzę nadchodzące lata.