Piękna jest nasza planeta
i cudowne na niej życie.
Niejedna patrzy kometa
i ludziom zazdrości skrycie.

Ciekawe gwiazdy mrugają,
przypatrują się z zachwytem.
Smugi słońca ogrzewają,
choć dzielą niebo z księżycem.

Błękitna kula w bezkresie,
wyjątkowa i jedyna.
Czy koniec człowiek jej niesie,
ile jeszcze zła wytrzyma?

Nie zaznałam szczęścia
Nie znając ciebie
Gdy się pojawiłeś w moim życiu
Świat nagle zyskał barw
Gdy tańczę w słońcu
Dziękuję że jesteś obok
Podarowałeś mi Coś więcej
O czym nawet nie marzyłam
Gdy śnie na jawie
Trzymając cię za rękę

non omnis moriar

Rodzi­ce moi...
tęsknie za Wa­mi
jak za szme­rem morza
czy szla­kiem
mię­dzy górski­mi szczy­tami,
tęsknie za Wa­mi
niczym myśli uwięzione
za kra­tami Ha­desa.
Rodzi­ce moi... [...]

Smutek znów maluje Twoje spojrzenie
zimnem swym chwyta serce-niespodziewany,
usiadł jak cień cicho obejmując Ciebie,
zupełnie przez nikogo niechciany.

Deszczem znów spłynęły Twoje źrenice
w potokach słów niechcianych,
upadasz bezsilnie na krawędziach umysłu
osamotnieniem chwil niezrozumianych.

Jeśli tylko bym mógł ...

Chciałbym skraść całe światło gwiazdom,
wyjątkowy blask Twoim smutnym oczom przywracając,
płynąc na szmaragdowych falach zaufania,
cichym szeptem ponownie w Tobie się rozgaszczając.

Tchnieniem nadziei Twój wielki smutek oswoić,
żal minionych chwil ciepłym dotykiem ugasić.
Z nieskalanych piór anielskich nadziei użyczyć
i niegasnącą jak ramieniem na zawsze otulić.
Dedyk.
~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
21.11.2020

Bałagan w mojej głowie męczy mnie z każdej strony
Jak radzić sobie z życiem wewnetrznie skaleczony
Iść z podniesionym czołem to ulotne marzenie
Czuje ciągle na plecach wszystkich doświadczeń brzemię
I ciągnę tak z dnia na dzień tak to wygląda właśnie
Za każdym następnym wdechem iskra nadziei gaśnie
Naprawdę pragnę zmian bo czasu już tak mało
To walka z wiatrakami lecz co mi pozostało
Życie zrobiło swoje wcisnęło mnie w podłogę
Chce ujrzeć lepsze czasy nie poddam się nie mogę

Oto ja , kobieta zwykła,ziemska istota
Budzę ranek wspomnieniem wieczoru
Kiedy ty i ja dotykiem gwiazd żegnaliśmy dzień
Oto ty, mężczyzna z mojej fotografii
Nie idealny, nie święty, ale mój
Oto my, kobieta i mężczyzna w dziwnym Świecie
Jedno przy drugim przeciw wszystkiemu,co złe
Na szlaku życia, piąć się na szczyt Miłością zwany
Nie ma przypadków, ideałów, ni świętych
Jedno tylko mam marzenie, brudzić się myślą o tobie
Ty zaś bądź mi skałą, opoką i wschodem słońca
Głosem, co ciepłem swym zmarzniętą duszę ogrzeje
Na skraju drogi, gdy starcze dłonie splotą nadzieje
Jeno spojrzenia nasze młodości będą wspomnieniem
Wszystko się zmieni i tylko Miłość jednostką stałą
Tam, gdzieś na grani dawno liną związani do końca zostaniemy.

Zatrułem się niesłowem
Niebyciem
Nieczasem Twoim

Nie bierze mnie na mdłości
Coś tylko ulatuje spod klatki
Przecież mogłaś zamknąć mnie na klucz
Nic bym nie powiedział
Nie Tobie

Potrzebuję spokoju
A przecież sam muszę go sobie dać
To chore

Gdybyś tylko była ptakiem
A ja kotem
Bardziej sprytnym
I krwiożerczym

Gdybym tylko był.

Spadającej Gwieździe...

myślą mową i uczynkiem
wybrukowane wspólne kręgi
w każdym dochodzimy osobno

bliżej środka ciemnieje dno
oczu nie otwieramy
niech nie widzi głowa co robią usta

przemilczane obrazki wyjdą z nas
znowu niechcący i szeptane kochanie
zatrzymamy na chwilę między nami

Maj za pasem chce się bzykać
lecz człek waha się troszeczkę,
bo sam nie wie co odkryje,
kiedy zdejmie jej… maseczkę!

Zagubione ludzkie serca
Przelewały uczucia swoich właścicieli
Na niegodne chwały zdobycze
Tylko próżne ego się liczyło
Bo to co było warte uwagi
Przepadło w odmętach tego szaleństwa
I tak życie toczyło się dalej
Pełne złych emocji
Ból miał wtedy najłatwiej
Żywił się dumnymi
Lecz słabymi duszami
Ciała też były obolałe
Wielkie dramaty nie przemijały
Gdyż prawdziwą miłość
Skazywano na pożarcie
Obojętność wygrywała
Brak empatii
Zero zaufania
Bez litości na każdym kroku
To nie był już piękny świat
Tylko ulotne wspomnienie
Po wrażliwości skromnej
Bezwzględnie unicestwionej

Moje WIEM nie wystarcza mojemu SZCZĘŚCIU. Ono ma potrzeby, których nie chce zaakceptować Rozum. I tak tkwimy w tym obłędzie...

Gdybym jednak
miał wyjść z tego świata
to przecież po angielsku
nie raniąc tej garstki
co mnie kocha

Ciężko, ciężko jest
chciałbym jeszcze kochać.
Nienawidzić też
przecież nigdy tego nie robiłem
[...]

Pomów z Nią
z największą szczerością
przełam tę przeraźliwą ciszę
zbyt wiele ran zadajecie sobie nawzajem
milcząc

Zrób pierwszy krok
i chodź raz nie kryj się ze swoją miłością
jak bardzo Ona potrzebuje Twych słów
wiesz Ty sam
bo obydwoje znacie tę pustkę
więc proszę mów

Schowaj swą dumę
przestań budować skorupę zawzięcie
im dłużej się omijacie
tym trudniejszy powrót będzie przed Wami
więc zrób to teraz
bo może kiedyś będzie za późno
być może nawet na najbliższym zakręcie