Za lustrem moich oczu
zamknięty rozdział
Szkic marzeń niedoszłych
zamknęłam się i...
Nie da się oswoić
z ciemnością
Ona mnie przeszywa
na wskroś wczoraj
Niech wszystko
odejdzie w zapomnienie
Liczy się to co tu dzisiaj
A Ty Jesteś i pozostaniesz
moją przyszłością
Ja dla Ciebie z wzajemnością

bliskość ciała
nic nie zastąpi
przytulnego ciepła
dotyku skroni

to że Jesteś
bardzo blisko
kiedy czuję
zapach perfum

dotyk dłoni
tak niewiele
znaczy wszystko
kiedy czuję

Ciebie obok
z krwi i kości
myślą i ciałem
nie na dystans

jestem pieszczochem
bądź gotowy
na spójni traf
sam na sam bliski

Czym jest czyn?
Gdy nie ma w nim wiary.

Czym jest słowo,
które nie jest obłudą?

Ile jest warta prawda?
Jak być szczerą?

Gdy obsesja sieje podstęp?
Który nie ma nic
wspólnego z haczykiem.

Bez pokrycia.
Zwątpienie daje aluzje.

Wyobraźnia zastawia pułapki.
Niewiara ścina głowę,
na Golgocie.

nie będziesz lustrem nocy
blaskom mego ognia
świtem zemdlonych ust
nie zbudzisz mych snów
chłodem pozostanie błękit marzeń
bez ciepła twych spojrzeń
nie moim słowom
twe zasłuchanie ułoży się
w melodię
nie moim myślom
drogą stanie się
twe milczenie
nie moim chwilom
domem stanie się
twa codzienność
porą zapatrzenia
w rozgwieżdżoną nadzieją samotność
złączyło nas zbłąkane szczęście
zbyt daleką
by spełnieniem pożegnać tęsknotę
zbyt bliską
by kiedykolwiek zapomnieć

nie umiem
w kłosie warkocza
żądlić jak osa
nie umiem
gryźć jak wampir
czasu zębem
nie umiem
stawać na rzęsach
nie umiem
myśli zagłodzić
nie umiem
kochać się
z tęsknotą w rozłące
nie umiem
nic bez Ciebie

Dwa światy
Dwa odmienne klimaty
Dwa różne obrazy
Dwa inne przekazy
Dwa systemy wartości
Dwa pojęcia moralności
Dwa punkty widzenia
Dwa różne spojrzenia
Dwie odmienne teorie
Dwie rozbieżne historie
Dwie szkoły uniwersytetów
Dwie rangi autorytetów
Dwie wizje przyszłości
Dwie definicje polskości
I serce na pół

Przypadek wątpliwym doradcą
Czy stać czy iść też nie wiadomo
Czy zbiec czym prędzej szybko
Czy pod górę wspinać się ścieżką stromą?

W którą stronę patrzeć
Czy to nie jest wszystko jedno
Czy w słońce, które oślepia
Czy zachwycać się księżyca stroną ciemną?

Gdy burza na horyzoncie, gdzie szmer niepokoju
Czy łapać ten wiatr w żagle i poddać się sile
Czy stanąć wbrew prądom
By przełamać los choćby na chwilę?

Czy słuchać tych szeptów
Osób emocjonalnie niezdrowych
Czy kochać tak, jak rzeczywiście się czuje
Nie bronić już uczuć anonimowych?

Wielu odpowiedzi nadal nie znajduję
I nieustannie szukam, którą pójść drogą
Ale dzięki temu, że Cię spotkałem
Nareszcie mogę być sobą

Przychodzisz bezwzględnie z samego rana
Wyczuwasz spokój jak krew pirania
Drążysz do celu w programowaniu
Odbierasz wolność w zwykłym działaniu
Trudno już wstać o własnej porze
Kawiarka bez chipa parzyć nie może
Szczoteczka zlicza cykli minuty
Zegarek do wagi ma jakieś zarzuty
Od wyjścia do bramy trzy piny dwa kody
W urzędzie automat przeciętnej urody
Przy kasie maszyny sumują zakupy
Asystent cyfrowy bez przerwy coś mówi
Na temat bez sensu, bez ładu i składu
Wszędzie brakuje aktualizacji wsadu
Wyjesz i piszczysz pod każdym pozorem
Gdy tylko cokolwiek nie jest sztampowe
W umysłach próbujesz planować zadania
Z butami do głowy wchodzisz zuchwała
Cóż z tego, żeś młoda, bystra i chytra
Wszystko wiedząca, przebiegła i sprytna
To zwykle pozory z czasem nie warte
Oziębła, bezduszna, pazerna i sztuczna

W czasie wojny milkną muzy
arią klęski huk armat dowodzi
jęk ofiar budzi niepewność
rykoszetem polega wiara

Walczący żołnierz o godność
w okopach buduje wolę
ścielą się łany poległych
wolność usłana jest łzami

Obawy podszyte lękiem
spędzają z powiek sen błogi
zbłąkany pocisk na oślep
pogrąża wrota ostoi

Nadzieja opuszcza pokład
dryfuje łajba po morzu
samotna pusta bez masztu
kapitan zaginął - poległ

Nigdy nie jest zapomniana,
choćby była dawno temu.
W pamięci zakamarkach,
z sentymentem się powraca.

Z niespożytą tęsknotą,
brnie się w przeszłość.
Do zatrzaśniętych drzwi jutra,
czas sączy się w mgnieniu oka.

W bezkresie łapie się cugle!
Sięga się pragnień niespełnionych.
Ach ta wiosna niczym ocean łez,
rwący jak wodospad westchnień...

bez początku i bez końca.
Nie ma za czym tęsknić,
nie ma tak naprawdę na czym
ze wspomnień gorzkich zawiesić oka.
Muszę ocknąć się DZISIAJ.

Skradła zachłannie
całe Słońca złoto
czule otula
zimną nagość drzew
gamą odgłosów
budzi nasze zmysły
i wyobraźnię
by się skroplić
w wiersz

Stałaś się Gwiazdko
głównym powodem
by łapać w dłoniach
najlepsze chwile

Tuląc Twoje drobne
jakże długie ciałko
które wtapia się
w matczyne objęcia

Trwać tak mogę
godzinami i dłużej
by nasycić serce
które Cię tak kocha...

11.11.2022

Jest wyrwą
W drodze mlecznej
Pyłem powiązań
Faz księżyca
Układem sił
Pociągającym masy

Grawituję serdecznie

Obraz wart tysiąca słów.
Ale jakich?
Kto im pisze szlaki?
Może warto myśleć znów ?

Żeby wzlecieć tam, gdzie ptaki,
Dłońmi dłonie w walcu niosąc,
Światła linii skrzący posąg,
Muszę duszy przejrzeć szlaki.

Zapach zupy, żar poduchy,
Zwarcia skrzące w tańcach,
Jeden cień na szańcach,
I kosmyk złota nad pięknym uchem.