codziennie nasycam siebie kiedy słyszę muzykę
w każdej ciszy i w każdej szczelinie betonu
zawsze gdzie jestem chcę odnajdywać z bliska
zapach moich rzeczy ukochanych
widzieć mech odbity w lustrze
wstawionym w drewnianą ramę okna ze starego domu
przestawiać przygaszony fiolet filiżanki

dzisiaj rano po przebudzeniu
przez piaskowe zasłony prześwitywało Słońce
w kwadracie okna tańczyły cienie liści dzikiego wina [...]

dlaczego odwracasz twarz
ósmy cud miód
gdy słyszysz spazm mojego oddechu?
chowasz spojrzenie które od dawna
jest jedyną krynicą
mojej pasji

zmierzasz ku odwiecznej teraźniejszości
przywiódł mnie twój serdeczny ból
unikasz dłoni
usiłujących dogonić sekundnik

jesteś człowiekiem
który rozumie czym naprawdę jest
przewlekła cisza
jesteś człowiekiem który wie
dlaczego tutejsze życie
nigdy się nie kończy

tak
jesteś tym kimś
kogo chciałabym spotkać
po śmierci

Kościele nasz, który jesteś na ziemi
nie święć imienia Boga do czczych celów
stroń od królestw ziemskich,
bądź z woli nieba, nie ziemi
nakarm głodnych, przyodziej nagich
obmyj się z win,
proś o przebaczenie i przebaczaj
nie wódź na pokuszenie władzą i bogactwem,
ale bądź pomocą przeciw złu

Moja miłość
przeniosła się do snu
Tam Cię wypatruję
i nikt inny nie ma wstępu

Tylko Ciebie kocham
tak jak chcę i mam ochotę
Miłość jest moją tajemnicą
daję Ci we śnie szczęście

W mirażu nie brak mi odwagi
przychodzi wszystko łatwiej
Ty Jesteś taki chętny
a ja zawsze mam ochotę

To ta chwila, kiedy wracam z pracy.
Ty w ogrodzie, z kotem na huśtawce.
Nieskoszone kołyszą się wciąż kwiaty,
A obłoki nad nimi jak latawce.
Wszystkie druty kolczaste i wnyki
Grzęzną miękko na brzegu strumienia.
Wszystkich gwiazd mgławice i galaktyki
Na wieczorne spotkanie się rumienią.
I ta chwila jak drżenie półnuty,
Jak westchnienie przestraszonej myszy,
Kiedy serce, zrzucając mi buty,
Śmiech dalekich ust Twoich już słyszy.
Wtedy wiem, tylko nie mów nikomu,
Bo tej chwili mi ktoś pozazdrości,
Że dotarłem do duszy mej domu,
Że dotarłem do mojej miłości.

Quid Quidem

pada
klamki śpią w półmroku ostrza

leżących wchłania przestrzeń i czas
choćby w zbrojonym obłoku
ziemia

chcę mieć trumnę szczelną
bez echa świata ostatniego
wbijanego gwoździa

wróciłam zbyt wcześnie żeby marzyć
bez wyrzutów sumienia
porzuciłam niezdrowy cień
rozbolał mnie żołądek

wyzwól z objęć
pozbaw jeszcze jednego serca
niech kwitnie w nas
wolna wola gotowa dać śmierć
w imię proroków

przymierz nowy uśmiech
szyty na miarę
potrzebuję spójności w czasach
wilk zazdrości człowiekowi

pora zmartwychwstawać
jest sezon na dusze

Bawimy się w doktora.
Czy Panią gdzieś coś boli?
Czy Pani nie jest chora?
I gdzie się Pani goli?

Czy gardło jest czerwone?
Otwiera Pani usta.
Zaglądam tam na moment
i w głowie mi rozpusta.

Rozpina Pani bluzkę.
Bielizna gdzieś przeziera.
Dyskretnie wzrokiem muskam
i aż mi dech zapiera.

Stetoskop drży mi w dłoni.
Swym chłodem Cię przenika.
Gorące moje skronie
wypala żądza dzika.

Twe serce równo bije.
Me, myli sejsmografy
i chyba się zabiję,
bo nie wiem - jak tam trafić.

Przykuta do skały więzami czasu.
Poniedziałek.
Wtorek.
Środa.
Styczeń.
Luty.
Marzec.
Godzina po godzinie.
Dzień po dniu.
Rok po roku.
Obijasz się o chwile, wpadasz na wydarzenia.
Im dalej się zagłębiasz, tym więcej głosu znika.
I zostaje cisza.
W niej najgłośniejszy krzyk się rozlega.
Największe błaganie.
O wczoraj.

Nie ma nieba.
Spadło ostatnio na ziemię,
oślepiło swym blaskiem.
Wielki wybuch wzbił kłęby kurzu,
niczym dobre słowo dające nadzieję.
Nagle pojawiłeś się Ty.
I tak oto znalazłam się w raju.

...Czyli czwarta fala...🌊
☢💉🏴‍☠️

Stoi na torze już czwarta fala
Ogrom absurdu głowy rozwala
Czeka na światło z mediów zielone...
Czy już naprawdę wszystko skończone?
Brak jest u ludzi w prawdzie percepcji...
Nie odrobili z historii lekcji...
Pandemia róśnie w telewizorze...
Powoli pługiem rozumy orze...
Przyjmij iniekcje dla hulajnogi...
Nie ważne kiedy wyciągniesz nogi...
Spełniasz społeczny dziś obowiązek
Zawsze to bliżej jest do Powązek...
28 sierpień się zbliża
Weekend absurdów reżim Korei
Polak [...]

wrzesień zakwili w sieni
i drzewa znowu zostaną mi w rękach
a dłonie owinięte liśćmi: najczulsze listy
i lament deszczu biegnący motylim śladem
wzdłuż ulic: jak hycel wiążący przestrzeń w echo kałuż

upadnie blask - obmyje stopy zimnym przypływem
napiszę o smutku piątej stronie świata
dokąd znika moja pamięć zmęczona
w krzyku jak na papierowym statku
cięższym ode mnie wołaniu przez śmierć
burzę przepłynę - otworzę drzwi
jesieni co na progu się rozsypie
niczym książki w dziecięcych ramionach
i zapalę lampę jak myśl o tobie

Wślizgnął się srebrną
Nicią do jej sypialni
Była pełnia, więc świecił
Najjaśniej!
Omiótł ją blaskiem
Rozebrał z niebieskiej
Koszulki
Spłynął na nią srebrem
Oniemiała leżała bez ruchu
On delikatny i nieśpieszny
Ona całe w perłowej poświacie
Pieścił i głaskał czule
Muskając tylko błyskiem
Aż zamknął w srebrnym
Uścisku
Otulił ciemną niebieskością
Księżycowej nocy
A świtem powierzył ją
Promieniom słońca...

Śpiew anioła w niebo pędzi
Ginie gdzieś we mgle
Śpiew o świecie w którym żyję
Świecie pełnym łez
Gdzie korona już nie błyszczy
Bo chorobą jest
Giną ludzie na wojenkach
-Polityków rzecz
Nikt przed Bogiem już nie klęka
Gdzie Bóg jest ?
Zostawił lud i poszedł
Zginął w szarej mgle