kruszysz się we mnie
nie wiem gdzie dokładnie
na pewno gdzieś na dnie
tego kim jestem
a Ty?
kim jesteś
kruchy świadku mojego odbicia

odruchy bezwiednie składają się z
tych momentów w których było umiarkowanie
dobrze [...]

W ciemnym pokoju, przykuty do łóżka.
W chaosie ciszy, krzyczy do mnie pustka.
Sen wciąż odgania, patrząc na mnie ślepo.
Nie umiem uciec, mieszka pod powieką.

Mówi o życiu, o drodze do grobu.
Szepcze o uczuciach i ludziach z lodu.
Sens dla niej umarł, miłość to utopia.
Człowiek-istota schodząca po stopniach.

Skóra, kości, czas pochłonie witalność.
Rozum zgłupieje, przepadła moralność.
A wierzący, udławili się wiarą.
Żadnych zmian na lepsze, przyszłość jest karą.

Gorycz lała się z jej ust wodospadem.
Przyjmowałem z pokorą, każdą uwagę.
Jej wizja, malowana moim pędzlem.
Jutro odpowiem i jeszcze zwyciężę...

jestem wdzięczny za ciemność
gdzie wiedza już nie strąci z wyżyn
a pamięć nie będzie w stanie
mnie zaskoczyć

że ta niezbyt ładna
cała w czerni na rowerze
co przejechała mi po nosie
za dużego buta
to była miłość

a ja cudem
uszedłem z życiem

chcemy dotykać nieba
a zapominamy podnosić ramiona

podpierasz głowę
licząc jaskrawe dni

nie patrząc pod słońce
oślepiamy się
własną przeciwnością

szaleństwo orbit księżyca
upaja młodzieńcze usta

czas nieustannie dyktuje nas
a my nie potrafimy znów
stać się takim dzieckiem

Umarłem tak daw­no te­mu
cho­ciaż nikt nie wie dlacze­go i kiedy

ciągle zos­ta­wiasz mi kwiaty
na pom­ni­ku wspólnej niepa­mięci

spląta­ny życiem od­szedłem do­nikąd

czy­tasz mnie
wpi­sane­go w wer­sy i nic o mnie nie wiesz
[...]

Przenika przez ciało, delikatnie pieszcząc zmysły.
Płynie dosadnie, uroczo, nieopodal Wisły.
Każdy ułamek słów wypowiedzianych z Twoich ust,
ma w sobie więcej piękna od kwitnących płatków róż.

Nieokiełznany żar rozpętałaś swym językiem.
Upijam się słodkimi dźwiękami, łyk za łykiem.
Tych parę ulotnych chwil zamykam w sejfie pamięci,
w te jesienne dni przywróciłaś do życia chęci...

Na ka­napie naj­piękniej­szych snów
zostały tylko psie kocyki
a na szy­bie nie ma już odbitych nosów...

Zadręcza­my się w myślach z tam­tych dni
zanosząc pytanie na tęczowy most
czy możemy jeszcze zro­bić coś więcej ? ...

W od­po­wie­dzi zza schro­nis­ko­wych krat
prze­bija się wątły głos
tak... przyjdź... po­kochaj mnie jeszcze raz...

Możesz najrzewniejsze wiersze pisać
o miłości wspaniałej i wiecznej
i cóż ci po nich, gdy cuchną zdradą, przebrzmiałym szczęściem
i marzeniami dawno już ściętej głowy

Możesz Bogu hołdy wielkimi literami składać
i świętych zapewniać, że mieli rację
i cóż im po tym, gdy to tylko puste słowa
jak echo, głuche na dziecka płacz

ludzkie odruchy to rzadka refleksja
podobnie jest z człowiekiem zamyślonym

gdy tylko spogląda w niebo
zupełnie jakby rozumiał

gdy księżyc rośnie
nawet wilk milknie

Zapisałam sobie ciebie pod skórą
tak na wszelki wypadek
gdybyś zechciał obudzić się
pod moją powieką
nagle i niespodziewanie

w imię nie tego Boga
gniew jest alternatywą dobra

nie dziw

że po ludziach pozostają tylko
sterty kamieni
rzucanych w człowieka

plagiatuję notatki
bo jedynie ferment
wypełnia kałamarz

szukam pióra gdy opadam
na dno wyobraźni

odbijając się na sercu

kroplą po kropli
rysuje ze słów
szkice na kolanie

warsztat życia dokroi resztę
uzupełniając ten dramat
kolejną układanką

wszystko co mi wyszepczesz
stanie się modlitwą
której nie odmówię

pokutą
której nie rozumiem

wniebowzięciem
na które skrzydeł brak

tak chciałbym ci powiedzieć
że są łzy
niewypłakane

błyszczące jak rosy

roziskrzone tęsknotą
rozszeptane drżeniem

i że jest wiatr
który na skrzydłach aniołów przysiada

lekko

niczym eucharystii opłatek
w człowieczej ręce

lecz niewysłuchany głos boli
więc ucisz się
serce