Zeszyt wiersze, Beczka

Jestem Twoją wyspą

dla Ciebie
wyłoniłem się z morza
byś mogła bezpiecznie

rozłożyć na mnie
promienie

.......
3.10. 23

Za granicami mojego czasu
rośnie lęk
szarozielony, iglasty

często tam chodzę
i zbieram go do cebra
jak deszcz

a potem niknie z oczu las
w tym lesie wiszą martwe ptaki
do góry nogami
jak matczyne łzy
ociekają z piór

dalej...
dalej nie ma już nic
i wszystko jest
samotny ból
polną ścieżką zmierza do celu

Niespokojne dziś morze
fale nie szykują się do snu

przez palce
sypie piasek wiatr

więc przyjdź i bądź mi
nieśmiałym kochankiem
moich tęsknoty łez
i weź

moje serce jednym
nagim słowem

kocham

Jestem Aniołem

i nawet jeśli nie wierzysz
we mnie człowieku
pamiętaj
że czuwam

i gdy zapłaczesz
pod moimi skrzydłami

będę...

W ciemnym pokoju, przykuty do łóżka.
W chaosie ciszy, krzyczy do mnie pustka.
Sen wciąż odgania, patrząc na mnie ślepo.
Nie umiem uciec, mieszka pod powieką.

Mówi o życiu, o drodze do grobu.
Szepcze o uczuciach i ludziach z lodu.
Sens dla niej umarł, miłość to utopia.
Człowiek-istota schodząca po stopniach.

Skóra, kości, czas pochłonie witalność.
Rozum zgłupieje, przepadła moralność.
A wierzący, udławili się wiarą.
Żadnych zmian na lepsze, przyszłość jest karą.

Gorycz lała się z jej ust wodospadem.
Przyjmowałem z pokorą, każdą uwagę.
Jej wizja, malowana moim pędzlem.
Jutro odpowiem i jeszcze zwyciężę...

jestem wdzięczny za ciemność
gdzie wiedza już nie strąci z wyżyn
a pamięć nie będzie w stanie
mnie zaskoczyć

że ta niezbyt ładna
cała w czerni na rowerze
co przejechała mi po nosie
za dużego buta
to była miłość

a ja cudem
uszedłem z życiem

chcemy dotykać nieba
a zapominamy podnosić ramiona

podpierasz głowę
licząc jaskrawe dni

nie patrząc pod słońce
oślepiamy się
własną przeciwnością

szaleństwo orbit księżyca
upaja młodzieńcze usta

czas nieustannie dyktuje nas
a my nie potrafimy znów
stać się takim dzieckiem

Umarłem tak dawno temu
chociaż nikt nie wie dlaczego i kiedy

ciągle zostawiasz mi kwiaty
na pomniku wspólnej niepamięci

splątany życiem odszedłem donikąd

czytasz mnie
wpisanego w wersy i nic o mnie nie wiesz

nie szukaj już prawdy
pomiędzy tamtymi łzami...
nie ma nic

moje serce zamknięte na gesty świata

duszą spopielonego poety
będę dla ciebie tajemnicą mroku

tu nie ma nieba, i nie ma piekła

na grobie talia kart,
nasza

ty byłaś damą karo nie do pary

ja umarłem pikowym królem
nie wiem dlaczego i kiedy..

Sokrates.

Ten wiersz... nie bez powodu, tak bardzo adekwatny do sytuacji....

a synusiowi dziękuję... i życzę powodzenia. kiedy tworzy się... hałaśliwa ..płyta ;)

Zamiast tracić czas na waśnie i swary
Zajrzyj do Domu Ludzi Starych
Samotni, opuszczeni, zapomnieli o radości
A ty ?
Nie chwal się dobrym sercem, bo młode
ale pełne złości.

Przenika przez ciało, delikatnie pieszcząc zmysły.
Płynie dosadnie, uroczo, nieopodal Wisły.
Każdy ułamek słów wypowiedzianych z Twoich ust,
ma w sobie więcej piękna od kwitnących płatków róż.

Nieokiełznany żar rozpętałaś swym językiem.
Upijam się słodkimi dźwiękami, łyk za łykiem.
Tych parę ulotnych chwil zamykam w sejfie pamięci,
w te jesienne dni przywróciłaś do życia chęci...