Przyszła zima
zatrzasnąłem jej drzwi przed nosem
i choć dzwoni dzwonkiem
z wróbli i z sikorek
nie otworzę

pomimo zamkniętych drzwi i okien
zimno mi w środku
zamykam oczy
za zasłoną z powiek
obraz

miłość różowolica
w futrze z wielkiej niedźwiedzicy
a serce zamiast na dłoni
trzyma w rękawicy

z miejsca zapadam się w fotel
jak w zaspę z waty
jak w płynny lukier
jak w sen.

Od samego rana
miałem taki zamysł
napisać Tobie chciałem
biały wiersz

więc w śniegu po kolana
białych słów szukałem
znalazłem dwa
zaróżowione policzki.

Przed snem lubię rozmarzyć się o nim
rozpędzić się o nim
na cztery wiatry

na cztery konie
zagalopować się dłońmi
w jego bokobrody

on jest czarnoksiężnik
on jest owoc czarno-białej morwy
on jest pierwszy przymrozek.

Biorę płatek róży
leżący na śniegu

biorę
ale tylko pod uwagę

leżą razem
znaczy, że miłość.

Zaszyć się w płaszczu przeciwdeszczowym
zatrzasnąć się w parasolu
zapaść się pod ziemię pochować

inaczej przyjdzie mi zwariować
wsiąknie
zalezie za skórę
wedrze się przez nozdrza

zabawa w szorstko-wilgotno

jesień niesie ze sobą kosze rozkoszy
nieadekwatnych do pragnień.

Gdzie słońce zachodzi
w pole dyniowe
gdzie z drzew kapią owoce
a w słojach krążą soki

gdzie nadzieja jest w ciepłych kolorach
a pogoda w grochy

tam jesień się kłania
a kapelusz ma szyty na miarę (czasu)
z grzyba
i z nici babiego lata

tam poeta plecie
warkocze
z kukurydzianych włosów
z rymów
i z czosnków.

Wiosno
co z ciebie wyrosło
nie ma wiersza
który udźwignąłby taki przepych

wiosno
co na świat przychodzisz
skromna i kobieca
w samej tylko półhalce ze świeżego powietrza

wiosno
co na palcach się skradasz
niewinna i prosta
zdobna zaledwie w pierścionek z pierwiosnkiem

wiosno
co z ciebie wyrosło
nie ma słów, by to opowiedzieć
na to są stworzone ptasie śpiewy.

Skrada się jesień
na palcach serdecznych
promieni słonecznych

wtacza się jesień
mozolnie na kołach
z orzechów i z winogron

pielgrzymuje jesień
wśród kłokoczek, głogów
i jarzębin

ulatują
gęsiego
miłość z tęsknotą, a za nimi wena

poruszają ziemię i niebo
jakby chciały strącić
Księżyc.

Idzie jesień
przeciska się między kwiatkiem
a kożuchem

idzie jesień
w koszykach z palców
niesie wiersze

idzie jesień
pestki
podróżują karocą z dyni

idzie jesień
drewnianym traktem
do zimy.