jeszcze wczoraj mnie witały
twoje drżące dłonie

a dziś głosy słyszę nieznajome
i tajemniczy kroków chód

o moją tęsknotę nie pytaj
czy boli
bo nie wiem czy minie

lecz wierzę że z nieba widać
stworzony przez nas świat

i znajdziesz powrotną drogę
wydeptaną ścieżynkę sprzed lat

Zgasło pod kominkiem
Bo tych kilku ziaren błysku
Trudno nazwać uśpiona Etną
Znikło Ciepło.

Wraz z nim,nabyta funkcjonalność
Nie podsycana, żeliwną konstrukcją
Pozostaje tylko, pomnik twórcy
Puste krzesło.

Po środku, bryły salonu
W otulinie z włochatej skóry
Zadbane, koślawe nogi
Słowo rzekło.

Czas udać się na spoczynek
W zasłużonej alei , wieszczem
Bez próżnicy, zagadnięty
Czy to aby nie za wcześnie ?

kruszysz się we mnie
nie wiem gdzie dokładnie
na pewno gdzieś na dnie
tego kim jestem
a Ty?
kim jesteś
kruchy świadku mojego odbicia

odruchy bezwiednie składają się z
tych momentów w których było umiarkowanie
dobrze [...]

zawieszam się nisko
Ognisko
Wygasło we mnie nie ma
Iskry

Sama w sobie ciemności
Udzielam sakramentu akceptacji

W samotności drzwi otwierają anioły
Otworzą mi gdy światu wystarczy
Mojej obecności

na przekór
rozmarzonej nocy

woalem przerzedzony
budzi blask
wschodzącego dnia

z poezją na ustach
słodszą niż sen
wita uśmiech na twarzy

wiatr
który z mojej duszy strącił mgły

nigdy już nie powieje

i nie otworzy się serce
jak różany pąk

bo choć pamiętam ogrody
koniczyn stulistnych

skąd gwiazdom spadającym
drogę chciałem wskazać

powrotną w niebo

słońce ostygło
a księżyc zgasł

między słowami powstała pustka
zastygło powietrze

i choć mieszkamy w wielkim mieście
dusze umierają samotnie

Zostaną kiedyś po nas płaszcze
nigdy nie wyciągnięte z szafy
i książki nietknięte szelestem liter.

Zostaną sprawy słuszne i błahe słowa
rozerwane niemym grymasem ust
i pościel zmięta miłością zostanie.

Wszystko po nas i nic..

A my po chmurach pójdziemy

po nowe życie..

ta miłość jest słońcem
które bez ciebie
zgasłoby

odchodzeniem
i zatrzymaniem w pół drogi

obłokiem
po który do nieba
wspinamy się na palcach

uporem
by istnieć

kwiatem
który zakwita w nas

szeptem:
kocham

wystarczy mi wiara
w duchy niebieskoskrzydłe

by lot śniegu
białopióry

przypomniał mi

że życie
coraz lżej oplata duszę

bo serce ma wadliwy rytm

lecz człowiek istnieje
podobno

jedynie w wyobraźni aniołów

Boję się, że mi umrzesz
W sercu, kiedy Ciebie już nie będzie,
Kiedy życie będzie przed nami
Stawiać ściany z cegieł czasu
I bezczelnie rzuci nam w twarz
Martwą odległość.

Boję się, że nie odżyję,
Kiedy staniemy na uszach, by naprawić
Krew dawno zwarzoną tęsknotą
I podzieli nas coś,
Czego brzydziliśmy się w wyznaniach
Przed samymi sobą.

Boję się, że nie dożyję szczęścia,
O które walczy się ze światem
I jakiś inny świat mi Cię odbierze
I ktoś inny będzie dla Ciebie latem.

pamiętam te dni i chwile
gdy umierała miłość
a zapomnienie nabierało sił

teraz zatykam krzyk
w labiryncie nagłych słów
ukrywam płoche myśli

nie potrzebuje nas aby milczeć
gdy cię nie ma
dogadujemy się najbardziej

o tym że wspomnienia
potrafią dziś
tęsknić podobnie

Lu­bię gdy pochylasz się nade mną
z zatroskaną miną
gdy upadam...
in­nych daw­no już przy mnie nie ma
zostawili mnie
pobiegli
czer­pać życie pełny­mi garściami
Ty siadasz obok
roz­sta­wiasz wszys­tkie far­by świata
i jed­nym po­ciągnięciem
pędzla
cały mój smutek
w soczystą zieleń zamieniasz...

Chciałbym być na­dal małym pieskiem
i nie wy­ras­tać z roz­miaru zabawek
wte­dy wszys­cy wie­dzieli, że jestem
i całowa­li mnie w no­sek nawet...

Chciałbym... ale nies­te­ty już jes­tem duży
i choć mam ser­ducho z małego pieska
prag­nienie gaszę w dużej kałuży
tak jak bym wca­le tu­taj nie mieszkał...

Smut­ny jest do­la dużego pieska
bo sierść jest twar­da i dy­wan brudzi
wciąż trze­ba tęsknić, płakać, szczekać
może się pa­ni z gro­bu obudzi...

Cza­sem przychodzi do nas anioł
siada obok
i w ciszy ser­ca po­kor­nie trwa...
a my nieufni
za­miast ra­dować się
szczęściem...
szu­kamy w nim sa­mych wad
odtrącając go
bez od­ro­biny wiary...
że is­tnieje jeszcze na świecie
be­zin­te­resow­na
przyjaźń...