czasem mi przechodzisz przez myśl
choć dla mnie niepisany
jak list
niewysłany
co przepadł jak kamień w wodę

czasem tak na mnie patrzysz
jakbyś
nie tylko czytał z moich ust

i każdym nieostrożnym muśnięciem
przypominasz
że w żyłach zamiast krwi
miewam od nadgarstków do stóp
podsycany twym spojrzeniem
złoty ogień

moja suknia
czerwona flaga na wietrze
ostrzega byś
gdy wzejdzie słońce
już mnie dłużej w ramionach nie tulił

gdybym spotkała cię na tej plaży
wieki wcześniej...

a tak...
rozbijam się tylko myślami
o brzeg twojej błękitnej koszuli

noszę w sobie słowa
jak kamienie
półszlachetne
i te szare w pyle codzienności
rozsypane nieostrożnie
pod stopy
na ludzkich ścieżkach

i te najcichsze
bo niewypowiedziane

wygrawerowane na skórze
twoim upartym spojrzeniem
które zapadają najgłębiej
gdzieś na duszy dno
zbyt blisko
krawędzi serca

dziwną gorycz mam w ustach
gdy znikasz mi z powiek
i to ukłucie boli trochę bardziej
po snach
co kołyszą w nas niebo

i tak cicho we mnie
gdy odchodzisz
z moją duszą na ramieniu
bez serca
bezdrożami uśpionego królestwa
po uczuć
kamiennych schodach

nie staram się dzielić chwil
nawlekanych na słońca promienie
ani dni
co i tak policzone
więc już wcale nie muszą się śnić

a swoją drogą
pod wiatr
najtrudniej się z czasem odchodzi

gubiąc łzy
co nie mieszczą się w głowach
głaskanych miłości rękami
osłanianych przed wiatrem zwątpienia
od najmłodszych zim

chodź
opowiem ci na paciorkach
sen nocy letniej zimowej
o tęsknocie zamarzniętych ogrodów
o miłości bez początku i końca

coś w nas drży
ale to wina chłodu
który uwięził nas w szklanych domach
bez komina i schodów

noce są coraz krótsze
a jednak
brodzimy wciąż w mroku

długość dnia nie decyduje o drodze
jaką musisz przebyć
bez słońca

więc cicho
zamknijmy te drzwi
za nimi
tylko mrok
nie pytaj
jak było gdy ...
to za nami
za drzwiami
z których klucz
rzucimy do rzeki
by nie otwarł ich już
nikt ...

gdy zgasną światła gwiazd
co za nimi jest ?
miłość czy nienawiść
pustka czy
pole pełne róż ?
nie pytaj
nim płynie czas
i jasne punkty na niebie
kochaj
kochaj
póki noc

jak ja kocham
ten stan niepewności
słodki lęk
czy jutro jeszcze będzie nasze
jak ja kocham
te chwile zwątpienia
czy wieczorem
nie zastanę drzwi zamkniętych

więc jeśli kochasz
nie mów mi o tym wcale
nie wiedź przed ołtarz
by tak powiedzieć
nie zdzieraj kurtyny
cichego lęku
każącego sercu trwać
w mroku niespełnienia

A gdybym była tylko snem
Ulotną chwilą której nie ma
Czymś co nieosiągalne tak
Pogodą co się nagle zmienia

Pyłkiem na rzęsach który strącisz
Marzeniem które mija z wiekiem
Zabawką nagle w kąt rzuconą
Lub z nieważności datą lekiem

Odbiciem w lustrze niewidzialnym
Motylem co tak pragnął słońca
Ukrytym kwiatkiem w jakiejś książce
Balladą która nie ma końca

A gdybym była? Nie ty nie wiesz
Bo przecież nic się nie zdarzyło
Ciszą spisany ślad na sercu
Być może nigdy mnie nie było.

jest we mnie taki kąt
w którym nie mieszka już nikt
tłuką się tam tylko ćmy
raniąc skrzydła o szklane serce
płomień gasnącej lampy
w źrenicach ostatkiem sił drży
twój cień spaceruje po schodach
gładząc moich dłoni poręcze

chciałeś dotknąć mnie
dziwnej niepoznanej
zanurzyć myśli w moim szaleństwie
głęboko
spalone mosty
zburzony port
rozbite szkło
a ty czekasz tam wciąż
na pękniętym progu
chociaż wiesz że kiedyś znowu
stanę na skraju twoich źrenic
i będę ci solą w oku

gdyby ktoś wysupłać mnie mógł
z jedwabnego kokonu milczenia
gdyby słowa mogły znów dotrzeć
tam gdzie sercu najbliżej

może biegałabym boso po łące
z nitkami babiego lata na skroniach
może stąpając niepewnie po ziemi
uwierzyłabym że umiem latać

ale dziś
zdjęte z krzyża ramiona
tak trudno dopasować do skrzydeł

niebo jest bliżej niż myślisz
wystarczy przejść przez drogę
tylko wyplątać dłonie
z powrozów codziennych spraw
i jeszcze stopy uwolnić
z cierni przyziemnych marzeń
a później przejść przez łąkę
nie odwracając głowy
oprzeć się słodkiej woni
kwitnącej macierzanki
i odejść tak jak się przyszło
nie zostawiając śladów
na białej pustyni traw