Nie umiera - obce ciepło
zaznajomione ze skórą
grzęźnie aluzyjnie w płucach.

Mimo to potrafisz rozpoznać
wyrazy twarzy, które przetrzymują.

Dziwnie tak -
odnosić wrażenie,
nie wiedząc dokąd.

Chcę odejść bez pożegnania, nie zostawiając po sobie niczego, za czym bym tęskniła tam, dokąd pójdę i niczego, za czym by tęsknili ci, którzy zostaną tutaj.
[Siedem kolorów tęczy, Monika M. Sawicka]

Dostatecznie odejść,
by nie zostawić po sobie
nawet grama,
za którym można zaburczeć
w rdzawe popołudnie.

Zdemolowane, boli.
Sączy się wokół,
tak że aż czuć,
więc każdego dotyka...

Zamknięci w pudle
w pikselach
z głosem zawieszonym w przestrzeni
tną dystans
na wyciągnięcie
choć dłoń znów za krótka

też patrzę
słucham
sączę
włączam wyobraźnię
i nawet czasem myślę
że jesteś
obok

więc dotykam językiem
cyfr
tak bardzo twoich
wciąż zawiedziona
nieczuciem.

Cudze powieki opuszczają siebie
tuż po otwarciu
ostentacyjnie wychodzą
pozwalając chłonąć miliony obrazów

na dzień dobry spojrzenie ustawione jest
stereofonicznie
i fotografuje dźwięki

a później wiesza zdjęcia
na pięciolinii duszy

nie jesteś malarzem
ale tak mi graj
bym zagubiła się w tobie
po zawsze.

Chodź, opowiem ci o bliznach
wyrytych w kamieniu,
które nikną
wypalone w czasie,
lecz nie rozmywają się w widoczności.

Popatrz. Tu jeszcze krwawię,
żyjąc...
Wciąż tobą.
Zaszytym wewnątrz.

Częściowo nawet udaję,
że nigdy nie byłeś
pustynią,
na jakiej przyszło mi błądzić.

Ale tęsknota wygryza otwory
i pełza po tęczy.
Już wtedy wiem.
Bo zatyka w pół oddechu,
bijąc po oczach...

Więc zagraj na mnie ostatni raz,
nim stanę się twoją fatamorganą.*

Zawiesiłeś w powietrzu
nasze kruche istnienie
wątpliwości bezdechem

Na brzegu bezpłodnych ust
rodzą się przedwcześnie
niechciane pytania

Pęka szklana kula
rozbita losu śmiechem

Tam gdzie
stał marzeń port
została tylko ściana

nie mów mi
że jeśli zaprzyjaźnię się
z cieniem słonecznego dnia
ból ukryty
kroplami deszczu
nigdy nie spadnie

i kiedyś wymodlę
dobrą drogę dla siebie

czas przez palce przepuszczony [...]

Tak często się spotykamy…
Szkoda, że tylko oczami.
Ocieramy się o siebie…
Zapachem skóry.
Czujemy z daleka ciepło naszych ciał.
Gestami się wyrażamy;
Rozmawiając jednak tylko z innymi…

Czy znajdziemy w sobie odwagę?
Czy damy szanse światu?
Czy powstanie dzięki nam coś pięknego?

Gdzie dokładnie jest ta wina, co leży pośrodku?
I czy od zawsze tam była?
Chce posiedzieć razem z nią
Dowiedzieć się, czy aby na pewno się nie pomyliła
Czemu tak srogo nas oceniła?
I sprawiła, że jesteśmy tacy samotni.

może daleko nam do siebie

nie dzielimy przecież wspólnie stołu
opłatka w wigilijną noc
wgłębienia na szyi

wciąż nie płaczemy razem
bo mgła
i znów nie ma między nami nic

spotkałam dziś człowieka
powiedział mi -

może kropka nie równa się koniec
a osobno nie znaczy oddzielnie

w objęciach nadziei
ukrywam znów twarz
przed bólem

krzyż za duży
przywiera do ramion

między słowem
a ciałem poranek
chyli się ku zachodowi

ostatni raz

rozgrzeszam się z uczuć
niedokonanych

Pod latarnią
bezsenności maluję
swoje jutro

myśli nasycone dniem
patrzą krzywo
anonimowością losu

cisza...

Anioł w kącie
złożywszy skrzydła
zbłąkane czesze wizje

otwartym oknem
w przepastnym fartuchu nadziei
granat nocy milczy

...

i znów obudzę sny
nad ranem

Wszystko boli
każda żyła z osobna
każda kość
jeszcze nierzucona
psu na pożarcie

wciąż są świeże
godziny
okrojone z minut
gdzie łaknie się
zbyt wiele

a ciało czeka.

Boję się,
że nigdy nie było cię
wśród metalowych prętów,
podtrzymujących poręcz.

Kiedy wstaję,
uwiera mnie ciężar
ściany nośnej,
trzymającej wszystko w garści.

A ja... nie jestem zakorzeniona.
Rozdrabniam się jak piasek
i nie mogę odejść.

Ciebie nie ma. Są tylko usta,
które zgodnie z ruchem warg
przesuwają imię z kącika w kąt...

Patrzę i zdarza mi się zapomnieć,
że wszystko,
co biegło równolegle
płynie pod prąd,
nie utrzymując
na powierzchni wody zegara.

Wiesz?
Wciąż jestem nie w porę,
a ty się już nawet nie spóźniasz.

* (tytuł - parafraza słów Krzysztofa Teodora Toeplitza)