i ty kiedyś
pokochasz
swoją małą tkliwość

pozłocisz nieistniejące dni
i nakryjesz je serwetą
przy pojedynczym kubku
drugi postawisz

nie używając słów zbędnych
spadniesz gwiazdą
i na czyimś przedramieniu
uwijesz roztkliwione gniazdo

i spojrzysz komuś w oczy
tylko po to
by
ujrzeć w nich
swoje

ta wieża składa się
z rąk twoich już
zapomnianych
i włosów
które nie wiadomo czemu
pokryły się popiołem

nie wiesz kochany
ale ja wiem
to życie rozsnuło
cienką nić rozstania
i poplątało ścieżki nasze

to ono przeklęte
okryło siebie kirem
nas zresztą też

i to ono sprawiło
że gdy pytasz
co u mnie
zawsze odpowiadam
wszystko w porządku

jak ta ćma
co przyleciała
z początkiem babiego lata

zatrzepotała skrzydłami
niezauważalnie
i zostawiła po sobie
jedynie
srebrzysty pył
na chwilę dwie
na zawsze

nie miej żalu
jeśli zapragnę jutro
pierzchnąć na wietrze
jak i ona

przecież ma takie ładne
dłonie
w których skrywa tajemnice
i swój mały świat
kończący się na Nim

rzęsy nade wszystko ciemne
i oczy
wyszeptane takie

włosy też ma ładne [...]

może tamtej nocy
zrzucił z półki książki
bezbronne
i niewinnie wypalił papierosa
próbując wyprostować sny

a w jego szufladach
znajdziesz
setki listów niewysłanych

mógł też wyjść
z domu
z siebie
by zapomnieć

przecież miała takie ładne usta

oczy
ma wciąż tak samo
niebieskie
i jego świat jest mały
choć miasto takie duże

jeśli dni
to tylko po to by
odszukać spojrzenia
rozedrgane
nieśmiałe

noce
by tęsknić aż do świtu
i uczyć się zapominać

a ten wiersz to za kruchość
szept
tamte dłonie

i łzy
ukradkiem znalezione na ich
poduszkach

*wszystkiemu co niespełnione

mieszczę się
jedynie w lichym słowie
co rani
i rozczula
jak ta stokrotka
którą skazano za delikatność

to tak jakby
moknąć w strugach deszczu
zapominając
że jest on dotykiem [...]

takie wiersze jak ten
powstają pomiędzy kawą wypijaną za pięć dziewiąta
a starannym pokrywaniem ust
bladoróżową pomadką

niedbałe i mało odkrywcze są
więc
nie bój się moich wierszy
kochany

przyodzieją białe anielskie skrzydła
i odfruną
w zapomnienie
w wysokiej trawie ciepły schron znajdą

te wiersze
pomiędzy tak szybko rozdawanymi pocałunkami
a tymi których nie zdążyłeś złożyć

tanieją
rozmieniając się na drobne

Nie burzę się,
lecz roztapiam
w gęstwinie ciepła,
które omija mnie łukiem.
I choć czasem ktoś
zaledwie dotknie,
przychylając mi nieba,
to znowuż ucieka,
zostawiając samego,
wśród pustego westchnięcia,
w tęsknocie
za tym niewinnym gestem.

inspired by ~lebo
Imieninowo dla Grześków, by ciepło ich nie mijało.

Wylecz mnie
z tej miłości do Ciebie,

wylecz moje serce
niepokornie
stęsknione Twego oddechu,

wylecz mnie
bo czuję, że zatracam siebie,

wylecz moją duszę
zachłannie
topiacą się w niespełnionej
czułości grzechu...

albo

zakochaj nas.

miłość to niebo
skrzydeł dodaje
by wznieść się do raju

miłość to piekło
z powietrzem gorącym jak lawa
dusząca każdym oddechem

miłość to radość
lecz smutek zarazem
mrok i jasność dnia

miłość
już nie chcę
bez niej żyć

blady świt
jak zbłąkany pies
szukam siebie
zagubione ja
na pustyni twoich pieszczot
i słów
tworzących labirynt
bez mapy i nici Ariadny
błądzę we mgle uczuć
znikam
daj wszystko lub odejdź
póki jeszcze jestem

gdy trzasną za tobą drzwi
nie obracaj się
nie walcz z pokusą powrotu
idź przed siebie krokiem pewnym
gdy będzie chciał dogoni cię
i pójdziecie razem za horyzont

gdy trzasną za tobą drzwi
nie płacz
pozwól by niebo zrobiło to za ciebie
nie szlochaj
drzewa swym szumem to zrobią
nie wspominaj
na to przyjdzie jeszcze czas