Nie pytaj mnie o serce
od dawna
wiosna nie siała w nim kwiatów

na złość słońcu
rozwieszam tęsknoty na wietrze

spóźnione
unosi brew gniewu o świcie
a niedoprane słowa
w kieszeniach deszczu szukają
telefonu do Boga

stygnie samotna kawa...

ślepe kocięta w koszyku
ktoś zostawił nad rzeką

rzuciłem za nim kamieniem

- wypadły szyby
z okien mojego nieba

Moja miłość jest ślepa
wstydzi się tego

moja miłość jest bezpodstawna
waha się

moja miłość wzięła się z powietrza
nie mogę oddychać

wiersz mi się urwał
kolejny raz

widziałem cię wczoraj
paradowałaś ze Słońcem na nieboskłonie

feeria barw
a z drugiej strony

szary człowiek
tracił nadzieję.

w niepewności świata
wschodów i zachodów przemienności
w oszalałych zegarach bez wskazówek

w milczeniu tworzymy enklawy
- według wewnętrznej instrukcji

proszę
wymódl dla mnie
przebaczenie

za wszystkie noce
nieprzespane
tak pełne wyrzeczeń

proszę
poskładaj moją duszę
nie chcę jej dłużej [...]

Przyglądam się życiu przez kartki kalendarzy
ile już ich pożółkło
iloma czas mnie jeszcze obdarzy?

Przez okno na świat patrzę
i podziwiam wiosnę,
że rozmawia z ptakami
tak płynnie, radośnie

i, że lato zawsze gorące,
pięknie i skąpo ubrane [...]

gwiazdkę z nieba Ci dam
by rozświetliła drogę
po rozsypanych kruchością
nostalgicznych kwiatach

tak kojąco
byłoby kołysać się przy blasku księżyca
w bezpiecznych ramionach

z uśmiechem zasnąć
wśród nocą otulonych obłoczków

i niczym motyl
wracać zadumaną
do
z węzełków radości
splecionych poranków.

Między jedną miłością a drugą
nic nie iskrzy

człowiek wypalony do cna
zamkniętymi oczyma chciałby dotknąć tego
co mu jeszcze dobrego może się zdarzyć

ukradzioną śpiącemu dziecku zabawką
zatkać dziurę w czasie

byle nie sobą

i w otwartych oknach serca
zawiesić spokój

Więc nigdy nie przyjdziesz.

Czy więzi cię piekło, czy w niebie szczęśliwa
Zapomniałaś o niebie, które tu zostało?
Czy może w innym ciele cieszysz oczy
Rodziców, dziadków, córką będąc matką?
A może jesteś już wolnym ptakiem,
Może byle koniczyną przy szosie,
Którą rozdeptałem w myślach idąc do Ciebie?
Snów mi odmawiasz, snu jednego,
Choć ja odmawiam twoje imię
Przez wszystkie przypadki
Zdarzeń, w których zamieszkałaś.
Zmieniłaś więc mieszkanie,
A ja wśród ścian nasłuchuję kroków,
Bo już głos Twój zapominam.

Po prostu nie wrócisz.

Kiedy innych trzymano za ręce
Mnie nikt nie prowadził
Gdy innych tulono w ramionach
Spowijał mnie chłód samotności

Mrok bywał nie do zniesienia

Wiem jednak, jak wiele otrzymałam
Podnosiłam się zawsze, silniejsza
Odnajdywałam właściwe drogi
Ponad wszystkim dostrzegałam dobro

Potrafiłam, chciałam, mogłam

Bo Ty zawsze jesteś przy mnie
Najskuteczniejszym Obrońcą
Najmądrzejszym Nauczycielem
Przyjacielem, Ojcem, Matką

Popioły Wołynia, Katynia i Auschwitz,
Szary kurz cierpienia na śniegach Sybiru.
40 dni smok pustki nad Chrystusem się pastwi
Drąc wszelkie życie na polskich polach tylu.
Zabory, krzyżacy, bolszewickie noże,
Plewiły ten naród niszcząc dobre frukta.
Niechaj wreszcie w końcu, miłosierny Boże,
Orzeł nasz doczeka uczciwego jutra…
Mimo hieny fałszu żrącej z lewej strony,
Skrzeku sępów, co prawdzie ubliża,
Mimo blichtru sklepów wyznania mamony
Stoimy wciąż mocno u stóp Twego Krzyża.
Pochylamy głowy pod marności [...]

wracam na start
wyzerowując na nowo czas
tak mi siebie mało

tyle we mnie strachu
nieodkrytej niepewności 
emocje zbyt trwale
splatają srebrną nicią smutku 
zmęczone na wyrost serce

szukam ratunku 
by na nowo odnaleźć 
ślady szczęścia zadeptane

chodź 
spróbuj rozerwać węzły
co już dawno myśli skrępowały

a z oczu zdejmij kajdany.

stałem
w świetle latarni
pośrodku
milionu
płatków śniegu
czułem je
jak
rozpuszczały swe dusze
na moich dłoniach

rozpuszczone włosy [...]

nikt nie chce być samotny
nocą
gdy do zdobionych
zimowym szronem okien
księżyc się uśmiecha

nikt nie chce być samotny
nocą
gdy czas otulony
migoczącym ciepłem gwiazd
tak beztrosko ucieka [...]

dłonie które mam
mogą zbudować wielkie miasta
mosty zaufanie państwo
nowe włosy skórę i paznokcie
zgodę zamki na lodzie
przyszłość

dłonie które mam
mogą zabić
na miejscu na zawsze
naprawdę
przylaszczkę psa i sąsiadkę
dechami i kamieniami

dłonie które mam
nie mogą cię zatrzymać

wpatrzona jak w weneckie
nasłuchujesz mojej
kiedy sercem czytasz
słyszę uśmiech i
ten perlisty też

niekiedy mieszczę w chichocie
tak smutno ci
bo ty alergię na własne wnętrze
ocierasz łzami
a ja mówię pisz

moja dusza
niestandardowa
posłuszna choć nadwrażliwa
specjalna jak
lustra barwione

w skrzydłach się chowa

© Krystyna Anna Szklarczyk
06.02.2020r./17:20