czasem czysta kartka
i pogryziony długopis
powie więcej
niż cały
zapisany zeszyt

31.10.15

W tle "Dawid Podsiadło-nieznajomy"

dałaś mi to we krwi
moja święta matko
która nigdy nie byłaś świętą
dałaś mi to w krwi etylowej
więc bądź przeklętą

i umiłowaną
bądź mi którą byłaś i nie byłaś
przebaczenie ci niosę i jeszcze garstkę żalu
czym byłabyś gdybyś nas nie urodziła

będę szedł mając cień twój za sobą
choć dziś już nie rzucasz cienia
będziesz szła we mnie będziesz szła swą drogą
choć dzisiaj ciebie tu już nie ma

czy mnie przeklęłaś czy mnie wyznaczyłaś
nie wiem nie wiem odeszłaś bez słów
czy gdybyś się nie narodziła
byłbym tym kim jestem tu

w kałuży uniesienia
deszczowych pocałunków
stajesz mi na stopach

w zamian
moja miłość
depcze ci po piętach

Przywyknę kiedyś
do tej tęsknoty
co mnie rani

do tych pustych kart
których już nikt nie odwróci
do tej samotności
bezradności,pajęczej sieci

wiesz
tam już nie będzie wierszy
cisza zagra im ostatni nokturn
i słowo żegnaj zostawi na ustach

to nic
kiedyś przywyknę do tej pustki wokół

Ostatni warkot kombajnu niknie w oddali. Po skoszonym polu podskakują kuropatwy, a wystraszone polne myszy szukają schronienia w ściernisku. Pożniwna pustynia. Tylko złociste bele pszenicznej słomy lśnią w zachodzącym Słońcu. Nadchodzi zmierzch.
Czas połogu. Czas na odpoczynek dla zmęczonej ziemi do chwili, kiedy znowu stanie się brzemienna.
Bezwietrzna cisza czeka na jesień, aby sycić swoje nozdrza zapachem pachnącego chleba.

w samo południe
słyszę klangor żurawi
pora odlotu

*Haibun, to proza liryczna połączona z haiku zwieńczającym dzieło. Stworzył go mistrz haiku Basho Matsuo

jestem rysą wszechświata
wznoszona na srebrnym skrzydle
niczym zaledwie puch
jednak myślą
drogi swej...

mgła po ogrodach się włóczy
w krople rosy spływa nie-rozkwitłych cierni
i dom w tedy jest pełen
zupełnie innej ciszy
gdy rój iskier na niebie - jak motyle bólu
co trzepoczą się we mnie

swoich skrzydeł wachlarzem

lecz po tym życiu miała nas zbudzić
światłość przedwieczna
bo była - zanim cokolwiek się stało
i wiatr
który nas owiewał muzyką

jak w ostatnim dzwonku na podniesienie
poderwie się jeszcze
rozkołysze serce
a noc - mroczny tragarz
na zawsze zdejmie swe cienie
z drzew w naszym Raju

wrzesień zakwili w sieni
i drzewa znowu zostaną mi w rękach
a dłonie owinięte liśćmi: najczulsze listy
i lament deszczu biegnący motylim śladem
wzdłuż ulic: jak hycel wiążący przestrzeń w echo kałuż

upadnie blask - obmyje stopy zimnym przypływem
napiszę o smutku piątej stronie świata
dokąd znika moja pamięć zmęczona
w krzyku jak na papierowym statku
cięższym ode mnie wołaniu przez śmierć
burzę przepłynę - otworzę drzwi
jesieni co na progu się rozsypie
niczym książki w dziecięcych ramionach
i zapalę lampę jak myśl o tobie

zakurzyłam się strasznie
nosek
usta
i serce

coś we mnie pękło

chciałabym łapać ostatki
swojego uśmiechu
chłodnego i kojącego
jak drobne płatki śniegu [...]

Z bocznego toru
lepiej widać własne błędy
mkną przed oczami jak rozpędzone pociągi z otwartymi oknami
Ktoś...
uchylił drzwi, wskoczyłem
tłum ludzi to ja, ja to oni
co drugiej stacji na imię żal
co piątej łzawe wyrzuty sumienia

jedziemy z cudzymi łokciami
we własnych żebrach
w głowie słowa, w rękach myśli bolą

i nie wiem czy zdążę
pozamykać wszystkie okna rozwarte
jak serc wrota
nim wysiądę u bram nieba

bo nigdy nie lubiłem pytać
czy i ja mógłbym być
twoim słońcem
choćby na jeden krótki obrót

sama także nie poszukiwałaś
mojego wzburzonego spojrzenia
kiedy porywał cię inny
wiatr

pamiętam tylko dłoń
którą wskazałaś jeszcze odleglejsze gwiazdy
mówiąc
że mogę mieć wszystkie

póki nie spadną.

Ostatnie Namaszczenie,
ratunek duszy polskiego żołnierza.
Ksiądz Ignacy się pochyla,
duszę rannego Bogu powierza.
Bolszewik strzela,
trafia w czoło kapłana.
Ostatnie Namaszczenie,
żołnierz i kapłan odchodzą do Pana.
Stuła na szyi, krzyż w ręku, amen.
Kapłan i żołnierz,
to ich ostatni sakrament. [...]

Piszesz mi że u ciebie nie bardzo dobrze się dzieje,
że zamiatasz pod dywan sentymenty lipcowych nocy,
że usta ci wyblakły na myśl o niedokończonych, w pół zaczętych pocałunkach,
że nie jesteś już tak ładna jak kiedyś, bo rozmazujesz po twarzy krem smutku.
Piszesz że beze mnie żyć nie możesz,
choć przecież jakoś żyłaś te dwadzieścia cztery minione lata,
że daliśmy się sobie zgubić,
że musimy się znów odnaleźć,
ale już w innym wymiarze,
bo ta miłość była nie z tego świata.

Kiedyś myślałeś, że to takie proste:
wybrać się na Kalwarię i odprawić dróżki
szybko – to trochę jakby sprintem przebiec życie,
nie patrząc, co po drodze i nie wiedząc, po co.

Dziś wiesz, że małe Dróżki to jest wielka Droga,
anielski uśmiech z mostu – wieczny, bo z kamienia,
że w leśnej ciszy (choć rozświergotanej)
niespodziewanie bliżej do siebie i Boga…

To nic, że dzięcioł stuka, myląc ci rytm kroków,
kos śpiewa swoje Ave ciut wyżej od ciebie,
dzikie gołębie plączą paciorki różańca;
przecież tu wszystko można zaczynać od nowa...

Słodycz
zanurzeniem ust
przygryzam bezczelnie
szeptem słonym oplatam
krzykliwą nienawiścią i miłością
w chciwym żarze
i mroźnym oddaleniu chłodem
w pragnieniu dotykania stóp
spragniona kropli ciała
jedności wypełnienia
skrzydła rozpościeram [...]