Jestem tu
w objęciach wieczności
nie pytam już o nic
ścieram z ran emocje
szukając iskry
w nieruchomych lustrach
obcych źrenic

horyzont znów ciemnieje
wołam o oddech
w zakątku świata
stąpając po ruchomych piaskach
zagryzam zęby
by wydostać się
na powierzchnie ...

8.02.2022
Malusia_035

Jak ćmy
szukamy Miłości
która kiedyś
umarła o świcie

zagubieni w mroku ...

29.06.2022
Malusia_035

Świta już
zapach ambrozji wylewa się z powietrza

nagie sny, opowiedz mi
jak kochasz

weź moją dłoń i prowadź
do serca

wybacz, że zbyt długo uczyłam się śmierci

- to Twój anioł rozwiał ją skrzydłami
wybacz, że chciałam być tylko chwilą

(nie)radości słońca i snem księżyca
wybacz, że za wcześnie zostawiłam Cię sobie...

i kilka niepewnych drgnięć serca
życie...

i znów kusisz mnie niepokojącym szeptem świtu

gdy budzisz moje sny nad ranem...

Stoczyłeś bój o jej serce
wygrałeś wszystkie bitwy
największą - tę sam ze sobą
więc mów jej, mów...

jestem w domu...

...
dedykowane przyjaciołom
z Czech Republik & Poland

na krawędzi pocałunku
w sobie zaszeptani
on i ona - tak podobni

ogniem ciszy rozpaleni

kroplą wody darmo gaszą
płomień - rozżarzonej ramy

kim jest ten człowiek
przecież się widzimy

bawi mnie gdy pędzi
po poręczy czasu i uparcie
nie raczy się zatrzymać

przeczuwa - przejazd minie
bez echa i on
nie odkryje jak mu na imię

kim jest ten człowiek
w lustrze

W uśmiechach ludzi, straconych złudzeniach,
Spłowiałych płaszczach, na wyblakłych zdjęciach,
Porzuconych tuż za rogiem marzeniach,
Szybkich pocałunkach, obcych objęciach.

W kłamstwach i prawdach, niebie i piekle,
Czarnej ulicy i w morzach białych łąk,
W zapamiętaniu, bezwiednie, zaciekle -
W sobie, obok siebie i najdalej stąd.

Gdzie zostawiłem, w którym dniu zgubiłem,
W czyjej pamięci i - czy - ocalono?
Pod jakim słowem dziś, teraz się kryję -

Nie wiem, gdzie jestem tak do końca sobą.
Więc, czy naprawdę, czy na pewno jestem,
Czymś więcej niż echem, cieniem, gestem?

bo już idziesz
bo tak trzeba
bo jutro wstaje dzień
ach nie wiesz nie wiesz
że nie przyjdzie do mnie sen

czemu zawsze odchodząc zamiast zostawiać
- zabierasz -
czemu jestem nagi przedtem i potem
wcześniej i później umieram

mówisz: nie przesadzaj jutro też jest jutro
ale bez przesady ta miłość
byłaby miłością smutną

życie musi mieć w sobie coś z wulkanów i burz
nie wierzę w ogród w którym nie ma
rozkwitających róż

człowiek musi się upić ich przesłodką wonią
zanim w czarnej nudzie
białym niebie po nas na wieki
zadzwonią

nie możesz mnie już
bardziej
jak wtedy, gdy
pierwszą myślą
rosłam w Tobie
a teraz ostanim zdaniem
wchłaniasz całą
stworzoną z powierzchni uczuć

usprawiedliwiasz we mnie nowe życie
ostatecznej doskonałości
tuląc w blasku łagodnego Boga

wolą Twoich dłoni

jestem...

kotarę nieba rozerwała błyskawica
grzmot Peruna przepełnił ciszę
dusznego południa

sączy się we mnie
krew brunatna
jakoby struga
deszczu

na stół opadły codzienności okruchy
jaskółka - zwiastunka burzy
kołuje za oknem

ściągnął mi gardło
niemy krzyk
samotności

na starych cmentarzach
tyle grobów bez kwiatów
iskier
złożonych dłoni
a przecież róże w moim kraju
najpiękniej pachną - w imieniny matki

pamiętam - znałem kiedyś pieśń o słońcu
co przychodzi
z dalekiego brzegu
z biblijnego raju

o morzu - do którego płyną
wszystkie ziemskie rzeki

i stąd to samo wciąż w oczach lśnienie
gdy mówimy o miłości - co w źrenicach czarnych
odbija się złotem
bo wielki jest ogrom nieba
a tęsknocie mojej

ogromu zazdrości

Nie muszę stawać w rzędzie
czarnowidzów by dojrzeć,
że tu świat jest zły.

Tylko diabelski, niebiański,
ponadludzki - to zbyt mało
by cokolwiek powiedzieć o całym,
że dla świętości jest ścianą.

Bezmiernie delikatne,
nieobliczalnie ciepłe
dłonie deszczu -
miliony zmyślonych komet,
pośród kwiatów
sypanych pod stopy
z bożej dłoni
spływają do ziemi.