Świat jest taki jak wczoraj
Jednocześnie wszystko jest już inne
Niekoniecznie lepsze czy gorsze
A na pewno mniej pilne

Czy to tylko przypadek
Czy los musi zepchnąć na nieznaną ścieżkę kręta
Czy po słonecznej podróży
Od teraz kroczyć już tylko stroną ciemną?

Czy może to nowej drogi początek
Trudniejszej niż się wydaje
Gdzie ważna jest już sama droga do celu
A przeznaczenie niezmienne pozostaje?

Czy krok każdy pokonać świadomie
By w walce się zatracić
Czy nie walczyć w ogóle
I losowi całkowicie wybaczyć?

Myśli nie dają spokoju
I błądzą decyzjami
Lecz na końcu każdej, zamiast kropki
Stoi tęsknota za Twoimi spojrzeniami

rozkwita najczęściej
w maju
na wiosnę

(może przelotnie w lecie)

kiedy jesienią przychodzi
z liści szaliki plecie

a tak naprawdę
kiedy nastaje
pory roku
- nie obchodzą jej wcale

wystarczy wyciągnąć dłonie ku niebu
gdzie słońce za horyzont zachodzi
uwodzicielskie uczucie
opuszkami graniczysz z ciepłem złoto-ognistej czerwieni

jak nie z tej ziemi

Krystyna Anna Szklarczyk 21.07.2016r.
wiersz z własnego tomiku - Chaos zamknięty w strofy

zbyt dalecy
by się sobą ogrzać
choć zasłuchaniem w siebie
wciąż bliscy
jak szept i milczenie
zbyt mało bezchmurnego nieba
promieniom ich szczęścia
by czymś więcej niż chłodem
mógł stać się im błękit spojrzeń
niewinni aż po grzech
wierni aż po niespełnienie
rozmarzeni aż po samotność
szukaniem potrafią się zgubić
by zagubieniem znów odnaleźć
każdym dniem bliżsi sobie
oddaleniem
płomienią swe świty i zmierzchy
tą samą czerwienią tęsknoty
potrzebni wciąż sobie
jak płomień ciszy
ciepłu wspomnień...

Biegnące chmury i szum nagich drzew
Malujesz wiatrem i sennym oddechem
W uskrzydlonych liści przestrzeń.
Dla Ciebie jestem, bo każdy gasisz gniew.

A kiedy kładziesz stęsknioną głowę
I pleciesz sny w rytm mojego serca,
To nie potrafię pragnąć więcej,
Bo śnisz mój świat jednym słowem.

Razem bez końca na końcu świata.
Jesteś moim szczęściem Twoim jestem.
Zupełnie wypełniamy przestrzeń,
Wtuleni w futro psiego skrzata.
Pocałuj mnie jeszcze i wreszcie
Zaśnij piękna taka.

nic mi w tym tańcu nie pasuje
ani orkiestra nadętych myśli
ani melodia od której szorstki 
poniedziałek załamuje ręce
i dużo budzi się we mnie
słów nierozważnych

i chciałabym szepnąć
umrzyj mi
bo nie udźwignę tej drogi

i nagle w czerni cię widzę
która tak pięknie
tak bezczelnie

mnie dotyka

Nie powiem Ci, jak się boję
że wyfruniesz mi z ramion za wcześnie
- zanim nauczę Cię latać
że moje dwoje rąk i jedno serce
to zbyt mało, żeby wyrzeźbić w Tobie dobrego człowieka

- że jestem spaloną ziemią czekającą deszczu
i zimą jestem marzącą o wiośnie...

Nie powiem Ci, że mój ból to moje szczęście, że Twoje małe sprawy są dla mnie wielkimi...

Z miłości... Synku
Nie powiem Ci jak często
odwracam głowę, gdy w błękicie nieba szukasz objęć Mamy...

***

Twoje ciepłe myśli
przekornie
topią we mnie człowieka
następna noc o Tobie śni
bezsennie
tęsknota pęka mi w żyłach

a czas rozbiera ze złudzeń

- chcesz odejść - odejdź
zabierz wszystko

i tę nierozpakowaną miłość
ale najpierw wyrwij mi serce

żeby nie pobiegło za Tobą
w chłód nocy.

ocieram się o skrzydeł
Twoich błękit
bezcienistą zielenią wiary

jestem, nie jestem
czekam i nie czekam

a Ty zbierasz moje życie
wciąż od nowa z ziemi
ręką Boga unosisz
dzieląc swoje niebo na pół

cierpliwie przenikasz
kiedy w siebie wracam
z objęć zimnego piękna

małe słońca rodzisz
nocą ciemną dla mnie

a ja bezimienna
Twoje imię rzeźbię
pierwszą samogłoską
w sercu...

Ty wędrowcem, ja Ci drogą.
Ty jeziorem, ja Ci wodą.
Ja obłokiem, Ty mi niebem.
Ja ustami, Ty mi chlebem.
Ty latarnią, ja Ci statkiem.
Ja ogrodem, Ty mi kwiatkiem.
Ty mi światłem, ja Ci Słońcem.
Ty początkiem, a ja końcem...

Wśród chłodnych błękitów
szukam niedopałków
tego co wyryło

Słodko - Słony
oczu twoich brąz
Na sercu moim

Jest taka miłość
która jak błysk zapałki
potrafi rozświetlić
smutne serce

i zostawia w nim światło
na zawsze.

Zatrzymuję cię
z tęsknoty
w słowach
nocą ciemną
lecz
boje się kochać
gdy z poezją
w oczach
stajesz
przede mną.