kawałki porcelany
skruszone brwi
obce,- nie widzisz mnie

miejsce dla Twych rąk
wbrew,- ściskają ściany
bez sukienki, pończoch

co i jak
cząstka mnie jeszcze w zieleni
nie widzisz

zapisana
nim zabierze mi to czas
miły zerknij - nie psuj

znów po wszystkich łąkach
wiatr rozesłał losu przędze

i rzekłbyś
że to ptaki posiadły na drzewach
lecz gałęzie obwieszone są skrzydłami aniołów

którzy sycą się
bo miłość ich żywi

w dymach mgieł
jak w dymach świec

ogród co w maju zakwitał
w nim wszystko
wszystko jest modlitwą

i cudowne jest w moim zwierciadle
Twoje podobieństwo

a jednak w żadnym kwiecie

barw Twoich nie ma

W słonym deszczu łez
nie zakwitną kałuże
głód słońca
i bilet wykupiony donikąd

ostatkiem sił
budzisz chwilę
i strącasz jak motyla z kwiatu
niech leci
po miłość

nieuchwytne
jak wrażenia

zatrzymane na granicy myśli

wzruszeniem
znaczą swój lot
- małe tęsknoty

Rozpłakała się wiosna
z tęsknoty za słońcem
zielony smutek myje niebo
a niezapominajkom perlą się oczy

w kącie ogrodu żółty tulipan
z rumieńcem wstydu
moknie samotnie

z błękitów opada dzień
o chmury się potyka

noc
tysiącem gwiazd mnie budzi

i niebo rozkwita
jak wszystkich ogrodów róże

...wier­sze, płat­ki róż, różowe słowiki
dla Ciebie ok­laski niemej publiki

skoczyłam w dół lecę za skrzydłami
dzi­kie wino
sączę pełny­mi us­ta­mi
rozkoszy
i słodycz zbieram
roztargniona
a
myśli na­miętne

ja zauroczona
w zachwy­cie ...spadam
nieporaniona
w Twoje
ra­miona Kochany

Była nieodgadniona...

...a ja byłem dla niej odkrywcą
nieznanych lądów, bezludnych wysp, zatopionych statków...

byłem poszukiwaczem dla niej pereł,
koralowych raf
i zjawiskowych porostów...

chciałem dla niej odkrywać,
ofiarowywać,
na dłoń składać skarby tego świata...

tylko, że w tym wszystkim
zapomniałem...

dla niej być...

Z cyklu magia i dotyk...

jedwabiem niedoświadczonym
kreślę nienarodzone
jutrzenki płoche przebłyski
malując w powietrzu
niedoczekanie słów

wciąż rzeźbię
ugniatając cząsteczki
z laika staraniem
coś
co dla innych [...]

"bądź przy mnie blisko
bo tylko wtedy
nie jest mi zimno"
-H. Poświatowska

podobno nadzieja umiera ostatnia

nie wiem
może nie byłeś niczyją nadzieją
bo zamiast imienia
dostałeś noc bezsenną
zamiast dotyku matczynych rąk
foliową torbę
zamiast domu
wzmiankę w gazecie
że na wysypisku znaleziono
byłe życie

gdzieś na świecie
ktoś umiera z miłości
ty umarłeś tak zwyczajnie
z zimna

Rampa trzepaka
świeci kroplami
mokre drzewa
załamują ręce
rozkleił się niemądry
młody deszcz

wszystkiego nie da się opłakać

dowie się
kiedy dorośnie

łzy są dobre
na odarte kolano
nie pomogą
na rozbite serce

świetnie robisz pozycjonowanie w sieci
ale gdziekolwiek trafiasz sam
czujesz się zamiejscowo

zabieram cię na plażę
i chcę ci pokazać
gdzie jest twoje miejsce

jesteś wrażliwy na piękno i dźwięki
i lubisz bajeczne klimaty
wiem że syreny ci nie odmówią
skoro rozpływasz się na widok długich włosów
i zrobisz wszystko dla najgłębszych smaków
a do surowych dźwięków ciągnie cię nałogowo

podobno Orfeuszowi się udało
zagłuszył śpiew nimf
i uratował poszukiwaczy złotego runa

a ja nawet nie zaczęłam
grać ani śpiewać a w wierszach cisza
i płacz mam na końcu marzeń o tobie

mój dom pełen był wiatru
i ciszy tak wielkiej - że dotąd ją słychać
lecz martwi nie zazdroszczą nam życia
zajęci tu nie-byciem

czym więc jest ból - skoro nie widać rany?
miłość umarła
czy wciąż jest miłością?

tęsknota - to jakby mi serce rosło i rosło
lub jakby dźwigało samotność
nie na swoją miarę

a choć pozostał we wspomnieniach - odległy
na stole wciąż leżą jego ostatnie wiersze
jak sny aniołów

uśmiechem odpowiadał na uśmiech
spojrzeniem zaglądał w oczy
i przypominał mi zawsze
że jest niebo - zatrzaśnięte w ludzkich powiekach

któremu kłaniają się gwiazdy

niejeden tunel na drodze
niejedna w życiu jaskinia

wystarczy odwrócić myśli
wyjść z pozorów
- z cienia -
zmysłami przejść poza mury

spotkanie z promieniem słońca
uczynić
dobra początkiem

Na skraju lasu
gdzie pająk snuje
melancholie
stoję samotnie
jak zamyślona brzoza

gałęzie pochylam
płacząc w łąkę
oddycham
na bieli kirem
szumiąc do Boga.