Jezus:
Zagłodzicie mnie
przerażającym przepychem katedr ze srebra

Spoliczkujecie mnie
bezsłownymi obietnicami odpłacenia za łaski

Sponiewieracie mnie
Fałszywym wierszykiem, czy pieśnią

A gdzie znikła miłość prawdziwa?
Czy jej brak to nie rzecz nader dziwna?

Człowiek:
Amen

Nie pytaj: co u mnie?

Ziewaniem połykam nudę
na wpół przymkniętymi
oczami
by nie widzieć
wszystkiego.

Części bardziej podniecają
zakrywają prawdę
- substytut niedopowiedzenia.

Wszystkie poznanie
grozi rutyną
meliną umysłową.

Więc wybacz -
nie najem się do syta.

Przechadzasz się niby ukradkiem
z błyskiem w oku płomiennym
ochoty masz pod dostatkiem
po tylu nocach bezsennych

Muskasz ramię mimochodem
czaisz się gdzieś w cudzysłowie
dłonie ściekają ci głodem
wiem, jakie jedno ci w głowie

Napięcie w dołku mnie ściska
zedrzyj więc ze mnie zlęknienie
daj odczuć jakam ci bliska
i powódź na pokuszenie

Hordy wyimaginowanych zdarzeń
Wykrzywiają jaźń i tak już ponurą
Chaos niemocy, zawieszenie marzeń
Szczęście wydaje się wierutną bzdurą

Okruchy wiedzy, niczym galaktyk mrowie
Lewitują bezładnie między wolą a nadzieją
Myślenia wszechdotyk mąci tylko w głowie
A domysły czarne jedynie proroctwa sieją

Milczenie prawdę przetrzymuje w niewoli
Być może to troska pod celą jej stróżuje...
Lecz chyba nie wie, że niewiedza też boli
I od prawdy najgorszej silniej torturuje.

Dobry człowiecze...
daremnie stopy swoje
pielgrzymowaniem
do miejsc świętych trudzisz
skoro codziennie
odwracasz głowę
od głodujących ludzi…

Znów sny miewam koszmarne,
myśli ponure i wizje czarne,
nienawiść żywię do słońca,
jak długo jeszcze do końca?

Na kartach przyszłości pusto,
z obawą spoglądam w lustro,
gdzie odbicie me rozmazane
zanika... na zagładę skazane.

Pewnego dnia to się stanie,
mrok w mojej duszy nastanie,
będę miał dosyć czekania
i odejdę...bez pożegnania.

Powiedziałbym, że nie mogę bez Ciebie żyć, ale i tak wiem, ze uznasz to za kłamstwo.
Powiedziałbym, że chwila bez Twojego głosu jest jak nieskończona wieczność, ale i tak wiem, że nigdy nie dowiesz się co zrobiłaś z moim życiem.
Powiedziałbym, że marna moja egzystencja bez Ciebie jest jak pusta szklanka whisky dla bogatego alkoholika, ale i tak wiem, że uznasz mnie za idiotę.
Powiedziałbym, że każdy dzień bez Twojego uśmiechu jest jak stracona nadzieja na cudowne jutro, ale i tak wiem, że Ty znasz mnie lepiej.
Powiedziałbym, że jesteś dla mnie tym, czym na pustyni jest woda dla spragnionego, ale i tak wiem, że to nic nie zmieni.

Powiedziałbym, że Cie kocham, ale i tak wiem, że nie uwierzysz...

Oryginał był dużo lepszy, ale.. przez kogoś już go nie ma.

A - aby
B - być
C - człowiekiem
D - do
E - etapu
F - finalnego
G - gdzie
H - humor
I - i
J - jakikolwiek
K - komizm
L - ludzki
Ł - łagodnie
M - marnieje
N - należy
O - omijać
P - przeszkody
R - robiąc
S - sobie
T - tym
U - uprzejmość
W - wielką
Z - znaczy
Ż - żyć