czyli już nie pamiętasz
że jestem kwiatem
dzikim zapachem jesieni

końcami palców sięgam najczulej
dzikimi pędami
ku źródłom

a kiedy już stanę się całym ogrodem
w słodkości słońca
sama o sobie zapomnę

Księżyc
sowa płomykówka
a jej wargi jędrne
jak pędraki

widziałem cię przedwczoraj nad polem
nadzwyczaj skromną
w półhalce z chmur
do tej pory szukam słów.

Piszę dla siebie
by dawnym chwilom
nadać nowe życie

i nigdy nie wiem
czy ktoś te słowa przygarnie
weźmie jak swoje
nada im nowy sens

czy będą opuszczone
nikomu niepotrzebne
latawce puszczone na wiatr
niepowrotnie stracone

i nie potrafię zatrzymać
ich przy sobie
dlatego otwieram
na oścież okna duszy

Mam Cię na końcu języka
I na końcu każdej myśli
A kiedy jesteś obok
- nie mogłabym sobie tego lepiej wyśnić

Nigdy nie byłam dla kogoś
Otwarta tak na oścież
Ale przez to też strasznie się boję
Że mogę jeszcze bardziej umrzeć
I nie zdarzę tego w porę dostrzec

Tak brzmi pęknięty zegar…
Dźwiękiem zmęczonej ciszy,
Kiedy na oślep biegasz
I nikt cię nie słyszy.

Czuć dotyk pustych ramion
Garnących odruchem siebie,
Kiedy są jak bez rzeki kanion
I jak brak miąższu w chlebie.

Słońce przepływa nad głową, [...]

Nie przeminie o nich mowa,
I nie znikną nam z pamięci
Męczennicy Kresów Wschodnich
Cierpiętnicy niepojęci.

Rozgrzebiemy wszystkie blizny,
Żeby naród nasz pamiętał,
Że Ojczyzny bronić trzeba.
Że ta ziemia - to rzecz święta.

Dzieci nasze nauczymy,
Pokażemy obcym krajom,
Że Polacy - Naród dumny,
Prawdy się nie wyrzekają.

I historia, choć bolesna,
Jątrzy wciąż jak świeża rana,
Opatrunku nie szukamy.
I nie będzie zapomniana.

Tak nam Panie Boże pomóż,
Nie zapomnieć, stać na straży.
Tego co się tam zdarzyło
Niech się więcej nie wydarzy...

Zachodu słońce tli się czerwienią...
Stoisz przy oknie drżąca lękliwie.
Głupi, zazdroszczę wszystkim Twym cieniom
– trwają przy Tobie niesprawiedliwie!

Na parapecie lampka się świeci
– zazdrość tak wielka mnie dziś dopadła,
gdyż tańczą cienie – jak małe dzieci –
na Tobie, w łóżku, na prześcieradłach...

Czy wiele pragnę? Chcę być Twym cieniem:
dzień cały, ciągle, w każdą godzinę,
a gdy przeminiesz śmierci skinieniem
wraz z Tobą wiernie jak cień zaginę...

widziałam wszystko
poprzez spękaną korę dotykałam
umarłych drzew
reumatyczne pędy plątały
moje dłonie
poznałam oblicza przyjaźni
które były jak razy bolesne i szorstkie
poznałam życie już skończone jeszcze zanim los
je wypełnił bruzdami
zasmakowałam poskromienia
wierząc że jest błogostanem [...]

nigdy nie chciałem szukać
przyszła boso po mokrej trawie
lekko spłoszona nieśmiała
stanęła tam za tym drzewem
i nie chciała przeszkadzać
chciała być
niezauważana obecna
niedostrzegana lecz stała
tak moja jak to możliwe
została spójrz
aż nie mogę bez niej oddychać
słuchać ptaków
muzyki
żyć
i tylko nie wiem
jak na imię ma bóg
który ją tu przysłał
wiatrem jego oddech pieści jej włosy
słyszę jego śmiech
wiem że śmieje się że mnie

...
Szepnij mi gdy się pomylę...
i do innej twarzy będę się uśmiechać
znów się do kogoś innego przytulę
przez pomyłkę przez przypadek...
obcy świat będę dotykać...
poprowadź mnie gdy nie pamiętam...
tamtej chwili i szukam nut w zapomnianej muzyce
spojrzeniem nieobecnym... gdzieś idę... gdzieś błądzę...
brnę poprzez krzyk... przez pustkę.... przez ciszę...

popraw mnie gdy w ustach jest szept
bo słowa dawno ode mnie odeszły
on wszystko wie ja nic
ciszą zamyka mi usta...
i tylko jeszcze przez chwile bądź
tylko przez chwilę ze mną
ja to ja czy już nie ja
jest mrok... jest dzień
wszystko co moje pokrywa ciemność...

Anita Steciuk

(chorym na Alzhaimera)

wyszło słońce
chmury rozpędził wiatr
skowronek sobie śpiewa
a żeby zawsze było tak

lecz to co dziś
jutro w sercu może
skrawek chwili
a żeby
daj Boże
[...]

dwoje chociaż jeszcze nie jedno
jedno chociaż nadal dwoje
odtąd zawsze byli swoi
mieli miejsce
gdzie nikt nie chodził po głowie
sufit z gwiazd a podłoga z łąki

w dzień słońce ogrzewało im dłonie
a nocą księżyc chłodził podniecenie

ona kradła świetliki do kieszeni
on kupował za srebrniki papierowe szczęście
z nim bawili się z wiatrem w berka
jednak pisane im przeznaczenie jak latawiec
nie dało się oswoić

czy miłość jest piękna czy brzydka
zapytała
bezgłośna kobieta niewidomego mężczyzny
jest w milczeniu i w dotyku odpowiedział

więc nie mów do mnie często zbyt
że wyglądam jak nikt… szepnęła dłońmi

* * *

Uwiel­biam ciche po­ran­ki
gdy tyl­ko kos śpiewa
coś o mnie, do mnie
nieudol­nie.
Składa skrzydła do lo­tu,
a może na amen...

Budzę się pra­wie,
choć sen jeszcze trwa. [...]