Krzesło przy stole stoi
okurzone, osamotnione
krzesło które czuje
a w uczuciach swych
drzazgami jest...

Farba
farby strzępy
okruszki...
kruszy się cała
a na miejsce jej
suchość...

Krzesło stoi jednak
okurzone i bez farby
osamotnione i suche takie...
i choć nikt nie siada
to nawet gdyby
- serce harde.

I wtedy zjawiłaś się Ty...
Oderwałaś plastry pokładłe na bolączkach.
Z uśmiechem dmuchnęłaś w oczy,
Myśli spłoszone pochowały się po kątach.
Dotknięte szorstkie policzki
Złagodniały pod wilgotną mgiełką szeptania.

Pod drzwiami pełne walizki
Tamtego życia - pod łóżko upcham do rana.

Tu, gdzie staruszek karmił gołębie,
Pod światłem latarni na parku skraju,
Tu można poznać sens życia głębiej,
Widząc jak ptaki czekają.
Jesień z szelestem zamiata liście,
Staruszka dawno już nie ma.
Po co, gołębie, wy tu przyszłyście…?
Bezproduktywny dylemat.
Ptaki tak jakoś się na mnie spojrzały,
Chcąc bym zrozumiał choć trochę,
Że w tym cierpienia i życia sens cały,
Byś poznał miłość nim będziesz prochem.

Quid Quidem

Znam kobietę tak tanią, że można ją kupić,
Nie mając żadnych pieniędzy.
Wystarczy szczerość i garsteczka czasu,
Na co nie stać najmożniejszych.

I ona jest niczyja, bo nie umie sprzedać
Tej garstki duszy, choć może oddać ciało.
Mężczyźnie się wyda, że już ją posiadł.
Ach, jak mężczyzna wie jeszcze mało!

Lecz ciała nie odda, bo nie tą drogą
Co najdroższe czasem się zdobywa.
Choć inne kupisz i zapłacisz drogo,
Żadna nie będzie - jak ta - prawdziwa.

Ty
to tak dużo
te dwie litery mieszczą w sobie całe lata
tyle twarzy a ja biegnę przez trotuar
niezliczonych godzin i szukam słowa
i to wielkie T
jak tęsknota
i tortura

ja
to tak mało
dlaczego czuję tę miałkość
przecież ja to prawie Ty
te sama ilość liter w tej samej księdze
a jaka między nami granica
jaki mur na jednym wydechu każdej z tych sylab
i to małe j
jak małe jestestwo marne w swej potędze

jak szybko w przestrzeni nikną
choć chyba wymawiam krócej i ciszej sylabę której nie ujrzę
i nie usłyszę

my

a kiedy przyjdzie mi odejść
kiedy ze słońcem się dobrym rozwiodę
przywitam niebo i pożegnam ptaki
i stanę bardzo nijaki
niech powędruję przez wszystkie granice
i światem choć raz się zachwycę
niech się zaśmieję szczerzej niż zwykle

bo jeśli naprawdę zniknę
w co nie wierzę choć to rzecz prosta
to mnie w sobie jeszcze pozostaw
może jakoś przetrwam może tak głupio nie minę
życie nie może trwać tylko godzinę

ten absurd się przecież nie godzi
nie po to człowiek się rodzi
by zostało po nim jakieś szeleszczące imię
rozbrzmiałe tylko godzinę

Uwaga, uwaga!
Deszcz na mnie pada
I liść nad głową szeleści
Jesienne opowieści.

Szarzeją ostatnie blade promienie,
Tylko dzieci się cieszą z tej pluchy,
Ach, jak się w pani kołysze marzenie
O panu z sercem, jak ten liść, suchym.

Jak pani się z latem rozejść nie może, [...]

Za oknem świat nie obłaskawia zielenią, odchodzi.
Drzewa stoją bezlistne. Nic nie mówią w czarnym chłodzie.

Nie mówią, lecz zrozumiała jest ich mowa umarła.
Przerżnął niebo ostatni błysk. Na korze krwisty szkarłat.

Jakiś mężczyzna krzyknął, kobieta mokrą gubi chustkę.
Pobiegli w lewo, w prawo. W tę samą, zimną, czarną pustkę.

Zabrakło powietrza. Świat zachwiał się w swym sensie, w bycie.
Za oknem, od wewnątrz, coś umarło. Życie.

dałaś mi to we krwi
moja święta matko
która nigdy nie byłaś świętą
dałaś mi to w krwi etylowej
więc bądź przeklętą

i umiłowaną
bądź mi którą byłaś i nie byłaś
przebaczenie ci niosę i jeszcze garstkę żalu
czym byłabyś gdybyś nas nie urodziła

będę szedł mając cień twój za sobą
choć dziś już nie rzucasz cienia
będziesz szła we mnie będziesz szła swą drogą
choć dzisiaj ciebie tu już nie ma

czy mnie przeklęłaś czy mnie wyznaczyłaś
nie wiem nie wiem odeszłaś bez słów
czy gdybyś się nie narodziła
byłbym tym kim jestem tu

Śniło mi się, że byłeś u mnie po latach,
Wyszłam ci na powitanie, lecz już inaczej,
Nie byłam już modra, w makach i bławatach,
Nie miałam ust zaciętych w rozpaczy.

Lekko mi było, bo szłam z przebaczeniem,
Jakby mnie w sercu już nic nie paliło.
Po drodze długiej nie gubiłam siebie,
Jakby mnie ciebie w sobie nie było.

Nie wpadłam w ramiona, już bym nie śmiała, [...]

Czekasz na mnie w domu.
Wiem o tym.
Bez niepotrzebnych kropli słonych,
Razem z kotem.
Przez wszystko przejdziemy złączeni,
Przez każdy dół.
Najcięższych nawet kamieni
Ucichnie plusk.
Ale ten świat najdroższa, to pustynia,
Twarze słowa, gesty… Wszystko mija
Nawet drzewa sadzone przez dziadów,
Sklepiki, zasady... znikają bez śladu.
Tylko… to zabawne, bo nikt nie zna jej twarzy…
Tylko miłość trwa, tym barwniej im szarzej.
Dlatego wracam
Każdego dnia podwójnie do Ciebie:
Jak kończę pracę
I jak głodny znajduję niemy smak w chlebie.

Quid Quidem

Ta droga kusi. Wąska, asfalt zniszczony.
Między cieniami lasów i światłem łąk
Zaplątany ludzkiej obecności płomyk,
Zasuszony człowieczego serca pąk.

Ta cisza zaprasza. Zielony wiatr w koronach,
Nieustanny plusk rozgadanych fal strumieni,
Gdzie cały ból obmyty chłodno skona,
A łzy porannej rosy ukoi lśnienie.

Tymczasem wśród miejskiego chichotu [...]

wczoraj miałam babie lato
wplątane w warkocze
spójrz

to tu się wszystko zaczyna
od nitki
do kłębka

mówiłeś

uniesiemy na tych skrzydłach niebieskich
świat cały
codzienne troski
sny i marzenia

i gdy będzie trzeba
będziemy je nosić każdego dnia
wraz z modlitwą do nieba

obiecałeś
że słońce będzie wschodzić codziennie
a na wiosnę kwiaty zakwitną
nam w sercach

ale dziś z anioła już nic nie mam
milczę
gasnę
boję się wyjść z cienia