a gdybyś się pojawił
tak samo pięknie jak ciebie nie ma?
gdybyś przyniósł mi
niebieski dzban
świeżo zebranych smutków?
nauczył kochać
pomaleńku nie pozostawiając śladów
na lustrze
po zmierzchu naszych pocałunków?

odnalazłam pragnienie [...]

Nadchodzi wieczór
tragarz tęsknot

garnitur słów pięknych
bryluje Księżyc

ciało niebieskie
od pawia dumniejsza

cóż ja mogę dodać od siebie
by ująć cię (choćby za rękę)

kwiecie tarniny
żonkili naręcze

cóż ja mogę dodać od siebie, Księżyc
od Narcyza piękniejsza?

Targany "losem"
wibruję w harmonii
Nieprzypadkowo
...
Jak struna w arii
na pięciolinii Bacha -

Nie tracąc niczego
z indywidualności
wśród nieskończonych ilości
cząstek, tak samo, komplementarnych

- Wybrzmiewam
transkrypcją Ciebie

luty 2015/ kwiecień 2021

"...Jakich użyłeś narzędzi do tak olbrzymiego dzieła? Nie pracowałeś jak rzemieślnik, który z jednej rzeczy materialnej wytwarza inną rzecz materialną według zamysłu swojej duszy. Jego dusza może nadać owej rzeczy taki kształt, jaki widzi wzrokiem wewnętrznym w [...]

piękno
- osobliwa struktura wrażliwości
która w duszę wnika

wypełnia kielich wzruszeń
o porę nie pyta
wypijam do kropli ostatniej

- ono nie znika

Targają mną skrajności
Kontrasty mych uczuć
Gdy jesteś - kocham
Gdy znikasz - zapominam
Dotykiem oszukana
Szeptem oczarowana
Jestem ja, nie ma ciebie
Jesteś ty, nie ma mnie
Uciekam od prawdy
By być w pobliżu twoich rąk
Zapada cisza
Inna niż wszystkie
Mówisz, że taka jestem ...

Mówią
że spadnie
nieopodal jabłoni

Rośnie
zawsze za szybko
Z przyklejonego kwiatu
zamienia się
w osobny rumieniec
owocu

Rzecz w tym
aby znalazło miejsce
nie za daleko
nie za blisko

Pomiędzy
świeżą smugą światła
a łagodnym cieniem
konarów

Autor: Małgorzata Orawska
Wiersz z tomiku „Margerytki”

Nie trzymasz za dłoń tych
co niechcąc odwracają wzrok od życia
nie widzisz tych zapadłych oczu
co jeszcze chcą marzyć
i uronić łzę szczęścia

nie zwilżasz kroplami nadziei tych ust
co nie zdążą powiedzieć kocham
nie liczysz oddechów z wiarą
że ten ostatni nie będzie ostatnim
.... [...]

Na imię masz wieczność, wieczność przeklęta
I nie mogę cię wydrzeć z serca pamięci -
Jakby mnie ciężar z otchłani opętał,
Jakby mnie wszyscy opuścili święci.

Biegnę myślami w strony modre, błogie,
Wierząc, że zaraz je w uścisk pochwycę -
Ty z czarnej przeszłości zachodzisz mi drogę,
Głuchnę, milczę, krzyczę, nie słyszę, nie widzę.

Zawsze gdzieś kluczysz na końcu języka,
Ktoś twoim głosem zabrzmi, ktoś spojrzy jak ty,
Gdzieś między palcami wiecznie umykasz,
Pierzchasz zawzięcie jak najprawdziwsze sny.

Więc zmlicz albo przemów, zostań lub odejdź,
Przepadnij, niech zapomnę, że zrodził cię Bóg -
Chcę jeszcze raz wierzyć, że serce mam młode,
Że mogę z kimś pobiec w tę najlepszą z dróg.

Zabraknie miejsca w sercu
Nie zasklepią się rany
Otworzą się piekła bramy
Porzucimy siebie
Zapomnimy o ludziach w potrzebie
O tym że wierzymy - kochamy

...
Pisany nocą
00:12

Za oknem jarmarczne łaciate budy,
Klauni sprzedawcy drą gardła klientom.
Kupić, mieć, dotknąć, byle zabić nudę.
Jednak ich słodkie kwiaty tak szybko więdną.
Proste zabawy, z czasem prostackie,
Jak muł zatykają koryta ludzkich rzek,
W tej brei sznury kolorowych statków
Przypominają płytki ściek.
Tylko kamienie przydrożnej prawdy sobą
Niosą uparcie winy krzyży lek.
Tak daleki nasz świat, choć tak bliski Bogu.

Quid Quidem

Ty czytasz moje usta. Wklęsłem w Twoje ciało. Zgubiłem dłonie, gdy cały świat jest na pstryknięcie palców. Jak zwierzęta w roju, naciskamy stare struny. Wibracje słyszalne w powietrzu rozciągają się jak pajęczyny.

Przynoszę Ci w pysku kilka słów o miłości. Rzucam jak pies truchło pod stopy pana. Gdybyś umarła, z Twoich kości zbuduję pomnik. Nazbierałbym w polu kwiatów, rozpalił ognisko, krzyczał, piszczał, klaskał w dłonie i martwił się, że bez Ciebie nie przeżyję; jesteś na wyciągnięcie języka, a ja zaniemówiłem.

Dłubiemy sobie w sercach jak w nosie. Moje dłonie wyłaniają się spod Twojej skóry. Po omacku jesteśmy siebie bliżej.

miksturę
wspomnień wciąż piję
zbrylone pragnienia
czekają
na dnie pucharu ukryte

półpłynna
leniwa nadzieja
krawędzi ust uczepiona
i tylko łza bardziej słona
gubi się wciąż
w ciemnej toni

ten napój
przez życie podany
wypić mi do dna
trzeba
a kiedy wypełni wnętrze
niczego nie będzie
mi szkoda

w welonach jak mgły
szatach jak obłoki
w przepaskach z gwiazd i porannej rosy

Maryja po kwiatach nieprzekwitłych kroczy
aż pod Krzyż na rozstaju

Pani z polskich kościołów
spowita - jak światłem i łzami - błękitem sukienki
Która dusze aniołów obleka - w tuniki blasku
niby chmury burzami nabrzmiałe

wśród cienia - szukaj rąk naszych ojców
splątanych różańcem
i serc matek - złocistego ziarna ciężkiego dojrzeniem

a pochylonym nad brzemieniem bezskrzydeł własnych
kamienisty bruk Golgoty

stóp niech nie rozrania

świat przywdziewa kolory
otula się szalem tęczy
kołysze znużoną zimę
nadzieją pachnie i się wdzięczy

przebiśnieg zerka nieśmiało
spod brudnej już pierzyny
gdzieś indziej krokus flirtuje
z pajęczycą w pajęczynie

budzą się uśpione pragnienia
ukryte w zmarzniętych skibach
słyszę nieśmiałą pieśń wiatru
czule szeptaną drzewom

chcę tańczyć boso na trawie
w takt kwileń co w uszach gwiżdżą
poczuć pieszczotę słońca
co w tęsknocie za tobą się mieści

Sylwia Pryga

Jak dzikie konie
noszą
wiatr w grzywach

Opuszczają
spokojne pastwiska
tratują
zbudowane zagrody

i pędzą
na przełaj
wbrew
wytyczonym ścieżkom
do urojonej
wolności

Autor: Małgorzata Orawska
Wiersz z tomiku „Margerytki” 2005