Z krótkich chwil
utkane jest życie

czasem odrywam
od siebie

dawną część
fragment tego

o czym chciałabym zapomnieć
namiastkę spokoju

i wyrywam ze snu
mroczne ćmy

co spać nie dają
i rzucam na wiatr

słowa co przyległy
do serca

...i znów
tysiące motyli atakuje serce
jakby spadały z chmur małymi aniołami
i szept zamykasz w dłoni
żeby mniej bolało

w gwarze nieba tysiące odmian
jednego pytania i to co drugie
staje się pierwsze
i znów...
myślimy tymi samymi
słowami...

...bo tęsknić to dotykać
nie dotykając

Jak róża z pustyni
ożywiona kroplą
rozkwita
pod jego spojrzeniem

jakaż
ilość płatków
bogactwo odcieni

tylko miłość
czuły cierpliwy ogrodnik
umie wyhodować
taki cud

lubię być

tak
niedoskonała

w nadmiarze życia

obrazem bez ściany

rzeźbą bez istnienia
[...]

Kochaj mnie za to
że jestem
wspominaj czule
że byłam
i pragnij więcej, bo będę

noc przemienia wszystkie promienie dnia
w kryształy szronu
a ja chciałbym - do nieba wejść
z przepustką wierszy

ucałować umarłych mojego życia
by ich wspomnienie - przedłużyć o moment

chciałbym - cień matki spotkać
dotknąć smugi jej włosów
zapytać
o moje życie
i czas który przyjdzie - po moim życiu

bo marzyłem o słowach - ponad słowami
jakbym zawsze muzykę słyszał
w sobie i wokół

lecz wy nauczyliście mnie widzieć
niewidzialne
sięgać - po nieosiągalne
i gdybym tylko miał do kogo powiedzieć: mon ami

to bym krzyczał

gdy dłoni
nie czuję
chwytasz mnie
najmocniej

Życie unosi się do nieba
zbiera deszcz
roznosi go na ludzi
wsiąka im w skórę
pobudza nerwy
wyostrza wzrok
zbiera się na powiece
gdy jest go dużo w człowieku
i spada
na szary beton
przed tym pokazuje ludziom obrazy
życia, które minęło
i które wydarzy się w przyszłości
umierając wsiąka w glebę
i tworzy strumienie
które płyną pod prąd.

Smutna jest moja dusza jak szare niebo
a to zawisło nad kwiatem jabłoni
bez uśmiechu

nie szuka drogi, smutna
jakby czekała na dłoń, która ją ocali

Ze skrzydeł
aniołów

bielsza od chmur
niewinnie skulona

w pąkach
czeka na dotyk

drżącą łodygą
pochyla się

w blasku gwiazd
wygląda jego zapatrzenia

a potem zakwitnie
piękniejsza o ten blask

... Stokrotki ...

Tylko nie płosz tej chwili...
bezpiecznie tutaj trwamy
zapachem wiatru...
cieniem śmiechem
rośniemy... płatki...

wpatrzone w błękit nieba
wiatrem ukołysane...
dotykamy śpiewu ptaków [...]

Życie w ciągłym bólu
nie zwalnia od radości...
choć ostatkiem sił przelewa się
przez palce
małe rączki chwytają słońce

jakby chciały utulić je
do ostatniego snu...

i powiedz mi Panie
jak zatrzymać mam jej uśmiech
na ziemi...

a wypełnię się Tobą po brzegi

......

Z dedykacją dla najmłodszej
sześcioletniej pacjentki
KASI z Wrocławia.

Wróciłem z dalekiej podróży,
z objęć szczęścia,
które tylko musnąłem ustami,
słodyczy, której zaznałem tylko zapach
do starych ścian,
gdzie znajoma cisza
zabija kolejne szare dni

Pustka i spokój moi lokatorzy
ten drugi zwany dla niepoznaki świętym
seryjny zabójca dni, miesięcy i lat
sprowadza bezsenność co noc